Haris İbnu Suveyd (ra) rivayet ediyor: Abdullah İbnu Mes’ud (ra) bize iki hadis rivayet etti. Dedi ki: “Mu’min gunahını şoyle gorur: O, sanki uzerine her an duşme tehlikesi olan bir dağın dibinde oturmaktadır. Dağ duşer mi diye korkar durur. Facir ise, gunahı burnunun uzerinden gecen bir sinek gibi gorur.” İbnu Mes’ud bunu soyledikten sonra eliyle, şoyle diyerek, burnundan sinek kovalar gibi yapmıştır. Sonra dedi ki: “Ben Resulullah (sas)’ın şoyle soylediğini duydum: “Allah, mu’min kulunun tevbesinden, tıpkı şu kimse gibi sevinir: Bir adam hic bitki bulunmayan, ıssız, tehlikeli bir colde, beraberinde yiyeceğini ve iceceğini uzerine yuklemiş olduğu bineği ile birlikte seyahat etmektedir. Bir ara (yorgunluktan) başını yere koyup uyur. Uyandığı zaman gorur ki, hayvanı başını alıp gitmiştir. Her tarafta arar ve fakat bulamaz. Sonunda ac, susuz, yorgun ve bitap duşup, “Hayvanımın kaybolduğu yere donup orada olunceye kadar uyuyayım” der. Gelip olum uykusuna yatmak uzere kolunun uzerine başını koyup uzanır. Derken bir ara uyanır. Bir de ne gorsun! Başı ucunda hayvanı durmaktadır, uzerinde de yiyecek ve icecekleri. İşte Allah’ın, mu’min kulunun tevbesinden duyduğu sevinc, kaybolan bineğine azığıyla birlikte kavuşan bu adamın sevincinden fazladır.” (Buhari, Da’avat 4; Muslim, 3)

Ebu Hureyre (ra) rivayet ediyor: Resulullah (sas) buyurdular ki: “Nefsim kudret elinde olan Zat’a yemin ederim ki, eğer siz hic gunah işlemeseydiniz, Allah sizi toptan helak eder; gunah işleyen, arkadan da istiğfar eden bir kavim yaratır ve onları mağfiret ederdi.” (Muslim, Tevbe 9)

Enes (ra) rivayet ediyor: Resulullah (sas) buyurdular ki: Allah Teala Hazretleri diyor ki: “Ey Ademoğlu! Sen Bana dua edip, (affımı) umid ettikce Ben senden her ne sadır olsa, aldırmam, ben seni affederim. Ey Ademoğlu! Senin gunahın semanın bulutları kadar bile olsa, sonra bana donup istiğfar etsen, cok oluşuna bakmam, seni affederim. Ey Ademoğlu! Bana arz dolusu hata ile gelsen, sonunda hic bir şirk koşmaksızın bana kavuşursan, seni arz dolusu mağfiretimle karşılarım.” (Tirmizi, Da’avat 106)
__________________