CenÂb-ı Hak, kulunun iffetli ve huzurlu yaşamasını arzu etmektedir. İffeti en guzel temin eden şey, evliliktir. Kendi imkÂnlarıyla evlenmeye gucu yetenlerin evlenmesi gerektiği gibi, evlenmeye gucu yetmeyenlerin de evlendirilmesi, İslÂm toplumuna yuklenmiş ilÂhî bir vazifedir. Nitekim Âyet-i kerîmede şoyle buyrulmaktadır:

“Aranızdaki bekÂrları, kolelerinizden ve cÂriyelerinizden sÂlih olanları evlendirin. Eğer bunlar fakir iseler, Allah kendi lûtfu ile onları zenginleştirir. Allah, (lûtfu) geniş olan ve (her şeyi) bilendir.” (en-Nûr, 32)

Rasûlullah -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem- Efendimiz de, bu ictimÂî ibadetin kıymetini ifÂde sadedinde şoyle buyurmuşlardır:

“En fazîletli şefaatlerden (ve teşvik edilen amellerden) biri, evlilik husûsunda iki kişiye aracı ve yardımcı olmaktır.” (İbn-i MÂce, NikÂh, 49)

***

Muhyiddîn-i Arabî Hazretleri, nikÂha teşvik edip evlenenlere yardımcı olmanın fazîleti hakkında şoyle buyurur:

“En ustun sadaka-i cÂriye, evliliğe vesîle olmaktır. Zira onların neslinden gelen kimselerin yaptıkları her iyilikten, vesîle olana da bir ecir vardır.”

***

Tekliği Yuce ZÂt’ına munhasır kılarak butun mahlûkÂtı cift yaratmış olan CenÂb-ı Hak, erkek ve kadına ayrı ayrı istidatlar vermiş ve onları Âdeta bir butunu oluşturan iki parca hÂlinde halketmiştir. Bu butunluğun yegÂne meşrû şekli ise, evliliktir.

Evlilik, her ne kadar maddî bir ihtiyac gibi gorunse de, aslında mÂnevî gelişimin esaslı bir zeminini teşkil eder. Zira nikÂh sÂyesinde, nefsÂnî arzular idealize edilerek hayırlı nesillerin yetişmesine vesîle olunur. CenÂb-ı Hak, bu hususla ilgili olarak bizlere şu duÂyı telkin buyurmaktadır:

“…Rabbimiz! Bize gozumuzu aydınlatacak eşler ve zurriyetler bağışla ve bizi takv sahiplerine onder kıl!” (el-FurkÂn, 74)

***

Hazret-i Âdem -aleyhisselÂm- ve Hazret-i Havv VÂlidemizʼle Cennet’te başlayan Âile hayatı, AllÂh’ın takdîr ettiği izdivac kanunu ile Âdemoğullarına intikÂl etmiş, İslÂm dîni ile de ebedîleşmiştir. Gercekten İslÂm dîni, koyduğu kÂidelerle Âile hayatına cennet huzuru kazandırmış ve dÂimî bir baharın rahmet semÂsı olmuştur. Bu saÂdete nÂil olabilmek icin, nikÂh ve izdivac kanunu ile birer Âdem ve Havv manzarası sergilemek, onlar gibi Allah muhabbeti ve takv yolunda kaynaşmak ve Âdeta tek can ve tek nabız hÂline gelebilmek zarûrîdir.

***

NikÂh; peygamberlerin yolu, RasûlullÂh’ın sunneti, neslin baharı, erkek ve kadının şeref ve edebi, nÂmus ve iffetin kalesi, insanın diğer varlıklardan imtiyÂzıdır. Zira nikÂh, ins ve cinnin dışında diğer mahlûkat icin mevzubahis değildir.

***

Soz kesme ve nişan safhaları, iki tarafın evlilik yolunda karar verip anlaşmasından ibarettir. Yani bu safha, nikÂh safhası gibi değildir. Aralarındaki haram duvarı devam etmektedir. Dolayısıyla nişan yapılmış olsa bile, nikÂh kıyılmadan evvel her iki tarafın da mahremiyetlere dikkat etmesi elzemdir.

***

Huzurlu bir yuva tesis etmek icin eş secerken İslÂm’ın koyduğu kÂidelere hassÂsiyetle riÂyet etmek şarttır. Bu kÂidelerin ozu de şudur:

Evlenecek kimseler, eşlerini; sırf zÂhirî guzellik ve zenginlik gibi gecici ve nefse hoş gelen sebeplerle tercih etmemelidirler. Yalnızca aklî ve nefsÂnî arzu ve heveslerle gercekleşen bir evlilik -ekseriyetle- muhabbet ve ulfet meyvesini hÂsıl etmez. Cunku boyle evliliklerde insanlar, umûmiyetle nefsÂnî arzularının kolesi olurlar.

Dolayısıyla evlenirken, îman ve ahlÂk gibi temel mÂnevî vasıflara ağırlık vererek bir tercihte bulunmak gerekir. Bu hususta Rasûlullah -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem- Efendimiz şoyle buyurmuşlardır:

“Kadın, dort şeyi, yani malı, guzelliği, soyu-sopu ve dindeki kemÂli icin nikÂhlanır. Siz dindar olanını tercih ediniz ki elleriniz hayır gorsun!..” (BuhÂrî, NikÂh, VI, 123; Muslim, RadÂ, 53)

“Dunya gecici bir faydadan ibarettir. Onun fayda sağlayan en hayırlı varlığı; dindar, sÂliha bir kadındır.” (Muslim, RadÂ, 64; NesÂî, NikÂh, 15; İbn-i MÂce, NikÂh, 5)

***

CenÂb-ı Hak, engin rahmetinin bir tecellîsi sadedinde Peygamber -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem- Efendimiz’in evlilik hayatını, iki dunyada da huzur ve saÂdete nÂil olmak isteyenler icin, en mukemmel bir ornek olarak ihsan etmiştir. Bunun dışında huzur aramak, cıkmaz sokaklarda kaybolmak demektir.

Bir misÂl olması kabîlinden, bu mustesn Âilede, vef duygusunun nasıl yuksek bir seviyede yaşandığını gosteren şu hÂdiseyi nakletmek isteriz:

Peygamber -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem- Efendimiz, Hazret-i Âişe ile yaptığı bir Âile sohbetinde, Hazret-i Hatice vÂlidemizi uzun uzun anlatmış ve onun hakkında şu guzel sozleri beyÂn etmiştir:

“–YÂ Âişe! Seneler gectiği hÂlde Hatice’yi unutmayışım, onun dış guzelliğinden değildir. Herkes beni red ve inkÂr ettiği zaman, Hatice bana inandı ve tasdik etti.

Etrafımdaki muşrikler bana, «yalancısın» dediği zaman; Hatice bana; «Doğru soyluyorsun, asla cekinme!» dedi.

İnsanlar benden bir pulu esirgediği zaman, Hatice, butun servetini onume sererek, «Bunların hepsi emrindedir, istediğin kadar harcayabilirsin.» dedi.

Dunyada yalnız kaldığım gunlerde, Hatice benden asla geri kalmadı; «Bunların hepsi gecicidir, uzulme, ileride bu guclukleri kolaylıklar takip edecektir.» dedi.

İşte ben, Hatice’yi, bu fedÂkÂrlıkları icin unutmuyorum!”

Unutulmamalıdır ki vefÂ; hic solmayan bir guldur. VefÂnın sonbaharı yoktur. Vef pınarından nasiplenemeyen gonuller ise, huzuru asl yudumlayamazlar.

***

Evlilikte eşler arası denklik ve uyum, yani kufuv son derece muhimdir. Zira MevlÂn Hazretleri’nin buyurduğu gibi:

“Ayakkabının biri ayağına dar gelirse, ikisi de işe yaramaz.”

Bu denklik ise, maddî durum, rûhî olgunluk, gorgu ve kultur seviyesi gibi ceşitli unsurlara bakılarak tayin edilmelidir. Bundan sonrası irÂde ve olgunluğa bağlıdır. Olgunluk, îman ve amel mukemmelliği; irÂde ise, İslÂmî emir ve yasaklara sarılmakla gercekleşir.

***

Kadın, Âilenin huzur ve saÂdet tavanına asılmış billur bir kandil gibidir. NikÂhın feyz ve nûru ile toplumu aydınlatır. Âilenin iffet ve nÂmusunu korur. Ortalığı kasıp kavuran gunah fırtınalarına karşı Âilenin -tÂbir yerindeyse- bir nevî paratoneridir. Fakat -Allah korusun- kadın bu vasfını yitirdiği zaman nesiller zÂyî olur, toplumlar insan enkazı hÂline gelir. Rezalet ve huzursuzluklar tuğyÂn eder. Bunlar da bir toplum icin batış alÂmetleri ve felÂket alarmlarıdır.

***

Rasûlullah -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem- Efendimiz şoyle buyurmuşlardır:

“Bir mu’min, hanımına buğz etmesin. Onun bir huyunu beğenmezse, bir başka huyunu beğenir.” (Muslim, RadÂ, 61)

Cunku hakîkatte İslÂmî olculerle yaşayan kadın, buğza mustahak bir dikenlik değil, muhabbete lÂyık bir saÂdet gulistanıdır. Ona dÂir sevgi de bizzat Allah tarafından bahşedilmiştir. Nitekim Rasûlullah -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem- Efendimiz bu hususta da şoyle buyurmuşlardır:

“Bana dunyanızdan, (sÂliha) kadın ve guzel koku sevdirildi; namaz da gozumun nûru kılındı.” (NesÂî, Işretu’n-NisÂ, 10; Ahmed, III, 128, 199)

***

Kadının iffet ve itaat dÂiresinden cıkarak kocasına zulmetmesi, buna mukÂbil kocanın da otoritesini nefsÂnî arzuları uğruna kullanması, Âile yuvasını mahveder. Dış dunyada hayatın zorluklarıyla mucÂdeleye memur olan erkek, zaman zaman birtakım gerginliklere mÂruz kalabilir. Boyle anlarda onun, evinde hanımından kendisini teskin edici şefkatli ve muhabbetli bir itaat gormesi, hem hakkı ve hem de bir ihtiyacıdır. Aynı şekilde akşama kadar evinin tanzimiyle uğraşmanın yanında, yavrularını şefkat ve merhametle bağrına basarak onların terbiyesiyle meşgul olan bir kadının da, kocasından gerekli ilgi ve alÂkayı gormesi, en tabiî hakkı ve ihtiyacıdır. Bundan dolayıdır ki, Âilede herkes, AllÂh’ın tayin etmiş olduğu hak ve mes’ûliyetlerini bilmelidir. Âile icinde erkek merhametli, hakşinas; kadın ise itaatkÂr ve saygılı olmalıdır.

***

Evlilik, İslÂm’ın, uzerinde cok hassas şekilde durduğu bir yapıdır. Onun hem maddî, hem de mÂnevî olmak uzere iki yonu vardır. Dolayısıyla Âile yuvasını iki yonlu olarak kurabilmek icin son derece ciddiyet ve dikkat sahibi olmak şarttır. Aksi hÂlde evlilik basit bir beraberlikmiş gibi anlaşılabilir. Boyle sığ anlayışlarla kurulan Âile yuvaları da, maalesef yersiz boşanmalarla neticelenmektedir. Gercekten de dînî ve ahlÂkî duygularla birleşmeyen eşlerin sonu ya ayrılıklar veya mezara kadar uzanan ıztıraplar zinciri olmaktadır. Elbette ki bu, hic de arzu edilen bir netice değildir. Bunun icindir ki boşanmalar, Arş-ı ÂlÂʼyı titreten bir hÂdise olarak değerlendirilmiştir. Nitekim Peygamber -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem- Efendimiz şoyle buyurmuşlardır:

“Evleniniz, boşanmayınız!.. Zira boşanma dolayısıyla Arş titrer…” (Ali el-Muttakî, IX, 1161/27874)

“Allah TeÂlÂ’nın en sevmediği helÂl, eşini boşamaktır.” (Ebû DÂvûd, TalÂk, 3; İbn-i MÂce, TalÂk, 1)

***

Ne yazık ki gunumuzde, tecrube sahibi Âile buyuklerinin birbirlerini gormek ve tanımak sûretiyle gercekleştirdiği “gorucu usûlu” dikkate alınmamaktadır. Bunun yerine genclerin televizyon ve internetin menfi telkinleri istikÂmetinde gecici hevesler ve boş sevdÂlarla başlattığı birliktelikler de kısa zaman icerisinde mahkeme kapılarında son bulmaktadır. Boylece toplumun cekirdeği mevkiindeki Âile muessesesi buyuk yara almaktadır.Bu boşanmaların en ağır ve kotu yansıması da, oncelikle cocuklar uzerinde meydana gelmektedir. Nitekim evi icerisinde Âile sıcaklığı bulamayan, ornek alacağı ana-babasından dÂim kotu muÂmeleye mÂruz kalan cocuklar, sokakların insafına terk edilmiş olmaktadır. Boyle olunca da evden kacarak sokak cocukları arasına katılan bu yavrular; kısa zamanda sigara, alkol, tiner, narkotik, fuhuş ve ceşitli suc orgutlerinin ağına duşmektedirler. Bu da, toplumu cokertecek bir fÂciÂya zemin hazırlamaktadır.

Rabbimiz, Rasûlullah -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem- Efendimiz’in ornek Âile hayatının rûhÂnî dokusundan hisseler alabilmeyi, cumle yuva kurmuş ve kuracak olan kardeşlerimize nasîb eylesin.

Âmîn!..


Şebnem Dergisi
__________________