Asker ve politikacı olan Gazi Mustafa Kemal Paşa aynı zamanda iyi bir de babaydı. Cocuklarla yakından ilgilenirdi. Ozellikle askeri okulların oğrencileriyle cok ilgilenirdi.

1929 yılının bir sonbaharında İstanbul’dan Ankara’ya donuyordu. Ozel tren Hereke İstasyonunda kısa bir duruş yapmıştı. Birden Gazi’nin gozu İstasyon meydanında silah catmış, istirahat eden er kıyafetli genclere ilişti. Ve bunları bir el işaretiyle yanına cağırdı. Koşuştular, trenin bir adım yakında levent vucutlar sanki birden cakılıp kaldılar. Gozleri Gazi’lerindeydi. Bir emir bekliyor gibiydiler.

-“Siz kimsiniz, ne yapıyorsunuz burada?”
Hepsi bir ağızdan, gok gurultusunu andıran bir haykırışla cevapladılar.

-“Harbiye stajyeriyiz Paşam, manevraya gidiyoruz.” Cok duygulanan Gazi:
-“Bu kısa duraklamadan faydalanarak size bazı şeyler soylemek isterim!” dedi. Bir an gozlerini onların uzerinde gezdirdi ve şoyle devam etti;

-“Mademki, subay olacaksınız, mesleğinizi size yuklediği sorumluluğu anlamış olarak calışın. Kendinizi geleceğe ona gore hazırlayın, Turk tarihini incelediğinizde goreceksiniz ki bu millet ne zaman yukseldi ise Turk subaylarının omuzlarında yukselmiş, ne zaman duşmuş ise subaylarının cizmeleri altına duşmuştur.”

Kaynak: Ataturk ve Unutulmaz Anıları, Ahmet Gurel, Bulent Turker, Nisan 2009


__________________