Hep beni gozetmiş, hep beni kurmuş
Belli ki bendeki “ben”i tanıyor…
Yazgımla oynarken saklanıp durmuş
Yuzu yeni yeni aydınlanıyor.

Ucuruma itmiş, kırmamış beni
Duzluğe cıkarıp sınamış beni
Konuşurken dudakları kanıyor.

Tebessumu bahar, kalbi hazine
Kokusunu alan duşler izine…

Ruhum sunacağı saf iksirinde.

Sesi ufuklarda bir ucan geyik
Varır varır toslar ses duvarına.
Gozleri telveden bir cift uveyik
Tunemiş sabahın beyaz zarına.

Batık bir gemiyi soker serceler
Su yuzune tek tek cıkar parcalar
Benimse her parcam intizarına.

Beni yureğimden vurdu O ışık
Son kirim de cıktı, hazırım artık!

O, hÂl benimle oyun peşinde…

Bahaeddin KARAKOC (Ay Şafağı Cok Cicek –Beyan Yay. İstanbul / 1998)

Bahattin Karakoc
__________________