Kabzasından biri tutmazsa, kılıc ne işe yarar ki? Bir kılıc ustasına oldurmeyi oğretmek kolaydır. Asıl zorluk, ona oldurmemeyi oğretmektir. Kucuk kardeşim Yasuo kılıc eğitimine başladığında, kılıc onun dokunuşuyla canlanmıştı sanki. Dersliklerde fısıldaşanlar, onu eski zamanların kılıc ustalarına denk buluyordu. Ancak Yasuo buyuyup becerisi arttıkca, egosu da şişti. Fevri ve kendini beğenmiş oldu. Ustamızın derslerine kulak asmıyor, sabretmek nedir bilmiyordu. Kardeşimin yoldan cıktığından korkarak onunla konuşmaya gittim. Niyetim onu uyarmak değil, icindeki onurlu tarafa seslenmekti. Yanımda Yasuo’nun coktan unuttuğu bir dersin simgesini taşıyordum: bir cınar tohumu. Okulumuzun en onemli derslerinden biri der ki: tohumlar kucuk ve gosterişsizdir; ama zamanla icindeki guzellik ve ululuk ortaya cıkar. Yasuo hediyemi kabul etti. Ertesi gun, duşuk seviyeli bir muhafız olarak calışmaya başladı. Gercek bir kılıc ustasından beklenen sabrı ve erdemliliği zamanla oğreneceğini umut etmeye başlamıştım. Umudum boşa cıktı. Bugun Yasuo, buyuk bir ihanette bulundu. Korumaya yemin ettiği kişiyi oldurdu. Vatanına, arkadaşlarına ve kendine hıyanet etti. Ben o şekilde davranmamış olsam, bu karanlık yola suruklenir miydi acaba? Bunu sorgulamak benim ustume vazife değil; gorevimin yukunu sırtlanmalıyım. Yarın şafak soker sokmez, kınsız kalmış bir kılıcı ele gecirmeye gideceğim: kardeşim Yasuo’yu. __________________