Korktuğumuzda, olum tehlikesi veya bize cok rahatsızlık veren bir durumla karşılaştığımızda verdiğimiz tepki, ilk cağlarda yaşayan atalarımızın tepkileri ile hemen hemen aynıdır.

Acıktığımızda karnımız guruldar, guzel bir yiyecek gorduğumuzde tukuruk salgımız artar, yani ağzımız sulanır, korkunca cenemiz titrer, tuylerimiz diken diken olur. Bedenimizin yuz binlerce yıl oncesine ait bu işleyiş duzeni bugun bile etkinliğini surduruyor.

Fizyolojik olarak taş devri insanlarından farkımız yok, dış tehlikeler karşısında hala onlar gibi tepki veriyoruz. Ancak gunumuzde strese yol acan modern etkenler karşısında bu tepkiler pek yararlı olamıyor.

Bir insan buyuk bir tehlike veya korku verici olayla karşılaşınca vucudu otomatikman kendini savunmaya hazırlar. Bunu yaparken karşı tarafla savaş icin bazı kasları hazır hale getirir, gerekirse kacmada kullanacağı bazı kasları da secer.

Diğer canlılarda olduğu gibi insanda da dişler ve cene savunmanın ana mekanizmalarıdır. Şuphesiz ilk insanlarda bugun yırtıcı hayvanlarda olduğu gibi saldırmanın da etkili bir unsuruydular ama evrim sonrası bu işlevlerini kaybettiler.

İşte bu nedenle bir saldırının korkusu hissedildiğinde kalıtımsal olarak once cene ve dişler savunma pozisyonunu alır. Cenedeki kaslar titremeye başlar, bu da sanki dişler takır takır birbirlerine vuruyorlarmış gibi bir goruntu yaratır.

Bu arada aynı şekilde bacaklardaki kaslara da koşmaya hazırlanma uyarısı gider. Buradaki kaslar da hazırlık halinde titremeye başlarlar. Cok korkan bir insanın bacaklarının zangır zangır titremesi de bundandır.

Korkunca tuylerimizin diken diken olması da vaktiyle vucutları tamamen kıllarla kaplı atalarımızdan kalmadır. Cildimizdeki her kıl ve sac teli bir kume istemsiz kas hucresi ile donatılmıştır. Korkunca başta kedi olmak uzere hayvanların bir coğunda gorulen savunma refleksiyle bu minik kaslar kasılır ve tuylerimiz dikleşir. Uşuyunce tuylerimizin dikleşmelerinin amacı ise ayrıdır.

Atalarımız bizler gibi gerektiğinde kalın giysilerle dolaşamadıkları icin vucutlarındaki kıllar onların derilerini soğuktan koruyan bir izolasyon tabakası gorevini de goruyordu. Aşırı soğukta bu kıllar dikleşerek daha geniş bir yuzey oluşturuyor ve ısı alışverişini en aza indiriyorlardı.

Atalarımızdan genetik olarak aldığımız bu reaksiyon şekli sayesinde sıcak bir havanın ardından serin bir meltem cıktığında urpeririz ve tuylerimiz diken diken olur.