TÂlût ’un ordusuna katılan Hz. Davud Calut ile nasıl karşılaştı ve Calut'u nasıl oldurdu? Hz. Davud ile Calut kıssası...TÂlût ’un ordusunda 18 yaşında bir genc vardı. İsmi “DÂvûd” idi. BeydÂvî ’ye gore DÂvûd -aleyhisselÂm-, babası ve on uc kardeşi ile beraber TÂlût ’un ordusuna katılmıştı.

HZ. DAVUD TALUT'UN ORDUSUNA KATILIYOR

DÂvûd -aleyhisselÂm- koyun guderdi. Cok cesur olup ayrıca sapan ile taş atmada mÂhir idi. Birgun babasına:

“–Butun dağlar-taşlar benimle tesbîh ediyor!” dedi.

Bunun uzerine babası da:

“–Ey DÂvûd, sana mujdeler olsun!” dedi.

DÂvûd -aleyhisselÂm- ’ın sesi, cok gur ve guzel olduğu icin TÂlût ’un huzûruna cıkarıldı. TÂlût da, O ’nu kendisine nedîm yaptı. DÂvûd -aleyhisselÂm-, bu sırada TÂlût ’un AmÂlika kavmine karşı hazırladığı orduya katıldı.

AllÂh o peygambere (İşmoil -aleyhisselÂm- ’a), CÂlût ’u DÂvûd ’un oldureceğini bildirmiş, o da DÂvûd ’u beraberinde goturmuştu. Yolda uc taş dile gelip DÂvûd ’a:

“–Bizi al, CÂlût ’u bizimle oldureceksin!” demişlerdi. O da onları almış, sonra da bunların hepsi tek bir taş hÂline gelmişlerdi.

Diğer taraftan TÂlût:

“–Kim CÂlût ’u oldururse, ona kızımı vereceğim!” diye de vaadde bulunmuştu.

NihÂyet TÂlût ’un 313 kişi kalan îmanlı askerleri duşmanla karşı karşıya geldi. Âyet-i kerîmede şoyle buyrulur:

وَلَمَّا بَرَزُوا لِجَالُوتَ وَجُنُودِهِ قَالُوا رَبَّنَا أَفْرِغْ عَلَيْنَا صَبْرًا وَثَبِّتْ أَقْدَامَنَا وَانْصُرْنَا عَلَى الْقَوْمِ الْكَافِرِينَ

“(TÂlût ’un ordusu) CÂlût ve askerleriyle savaşa tutuştuklarında:

«–Ey Rabbimiz! Uzerimize sabır yağdır! Ayaklarımıza sebat ver ve kÂfir kavme karşı bize yardım eyle!» dediler.” (el-Bakara, 250)

ZAFER İCİN ŞU UC VASIF ŞART

Bu Âyet-i kerîmede işÃ‚ret edildiğine gore duşman uzerine giden askerin uc vasfa sÂhip olması gerekmektedir:

Zorluklara sabır,CesÂret ve sebat,İlÂhî yardımın, yÂni te ’yîd-i ilÂhînin geleceğine inanıp CenÂb-ı Hakk ’a tazarrû hÂlinde bulunmak.
CALUT'U KİM OLDURDU?

İki ordu karşılaştığında, CÂlût, kendisiyle mubÂrezeye cıkacak, yÂni ordusunu temsîlen kendisiyle vuruşacak bir er diledi. Karşısına DÂvûd -aleyhisselÂm- cıktı. Herkes şaşırdı. Cunku CÂlût, iri yuzlu ve cok guclu biriydi. Nitekim CÂlût, gucune guvenerek DÂvûd ’u kucumsedi:

“–Ey hakîr, karşıma sen mi geldin? Soyle, nicin geldin?” diye sordu.

DÂvûd:

“–Seninle cenk etmeye geldim!” deyince, CÂlût O ’nunla alay etti.

DÂvûd -aleyhisselÂm-, sapanını cıkardı ve meşhur taşı yerleştirerek CÂlût ’a fırlattı. Taş, CÂlût ’un tam alnına isÂbet etti ve CÂlût, atından duşerek oldu.

Kuvvetiyle mağrur, iri yarı bir hukumdar olan CÂlût, apacık gorulen zÂhirî ustunluğune rağmen mağlup oldu. AllÂh TeÂl bununla, işlerin yalnız zÂhirî şartlara bağlı olmayıp, hakîkatte kendi irÂdesiyle vukû bulduğunu gostermişti. Yine bu hÂdise ile, insanların nazarında kuvvetli gorunenin, hakîkatte zayıf, zayıf gorunenin de AllÂh ’ın yardımıyla kuvvetli olabileceğini oğretmişti. AllÂh ’ı inkÂr eden zÂlimler ne kadar kuvvetli gorunurlerse gorunsunler AllÂh ’ın irÂdesi tahakkuk edeceği zaman kucucuk bir cocuktan bile daha zayıf bir hÂle duşerler. Ebrehe misÂlinde olduğu gibi…

Burada AllÂh TeÂl ’nın gercekleşmesini mûrÂd ettiği başka hikmetler de mevcuttur: Hak TeÂlÂ, TÂlût ’dan sonra mulku, yÂni hukumdarlığı Hazret-i DÂvûd ’un almasını ve yerine de oğlu SuleymÂn -aleyhisselÂm- ’ı vÂris kılmasını murÂd etmişti. Nitekim Hazret-i DÂvûd ’un CÂlût ’u oldurmesiyle halkın nazarında da gucu ve cesÂreti ispatlanmış ve boylece DÂvûd -aleyhisselÂm- hukumdarlığa hazırlanmış oluyordu.

AllÂh TeÂl Âyet-i kerîmede şoyle buyurur:

فَهَزَمُوهُمْ بِإِذْنِ اللهِِ وَقَتَلَ دَاوُدُ جَالُوتَ وَآتيهُ اللهُ الْمُلْكَ وَالْحِكْمَةَ وَعَلَّمَهُ مِمَّا يَشَاءُ وَلَوْلاَ دَفْعُ اللهِِ النَّاسَ بَعْضَهُمْ بِبَعْضٍ لَفَسَدَتِ اْلأَرْضُ وَلكِنَّ اللهَ ذُو فَضْلٍ عَلَى الْعَالَمِينَ

“NihÂyet AllÂh ’ın izniyle onları hezîmete uğrattılar ve DÂvûd, CÂlût ’u oldurdu. AllÂh O ’na (DÂvûd ’a) hukumdarlık ve hikmet (peygamberlik) verdi; dilediği ilimlerden O ’na oğretti. Eğer AllÂh, insanların bir kısmını diğer bir kısmıyla defetmeseydi, yeryuzu elbette fesÂda uğrardı. Fakat AllÂh, butun Âlemlere karşı lutuf ve kerem sÂhibidir.” (el-Bakara, 251)

Bu Âyet-i kerîmede, duny hayÂtında cÂrî olan ilÂhî nizÂmın bir olcude îzÂhı vardır. Hakîkaten, şÃ‚yet AllÂh TeÂl insanlar arasında adÂletle hukmedecek sultanlar var etmeseydi, insanların gucluleri, zayıfları ezip mahvederdi. Bu bakımdan bir rivÂyette:

“Sultan AllÂh ’ın yeryuzundeki golgesidir.” (Heysemî, Mecmau ’z-ZevÂid, V, 196, Deylemî, Musned, II, 343) buyrulmuştur.

Hazret-i Osman -radıyallÂhu anh- da şoyle buyurmuştur:

“Şuphesiz ki AllÂh, Kur ’Ân ile engellemediği şeyi sultan ile engeller.” (İbn-i Kesîr, Kısasu ’l-EnbiyÂ, s. 516)

Diğer taraftan, AllÂh TeÂl insanlar arasında ictimÂî dengenin kurulmasını birtakım sebeplere bağlamıştır. Bu itibarla insanların bir kısmı zengin, bir kısmı fakir, bir kısmı guclu, bir kısmı zayıf, bir kısmı sıhhatli, bir kısmı hasta, bir kısmı mu ’min, bir kısmı munkir olacak ki, bunlar arasında kurulacak alÂkalar, insanların cemiyet hÂlinde yaşayabilmelerini temin edebilsin. Tıpkı elektrik yuklu artı ve eksi kutuplar arasında kıvılcım (şerÂre) ve enerji meydana gelmesi gibi, musbet ve menfî insanlar arasında vukû bulan mucÂdele ve muhÂrebelerde de, pek cok hikmetler bulunmaktadır. İşte yukarıdaki Âyet-i kerîmeler ile ilÂhî nizÂmın bazı prensipleri anlatılmıştır. Nitekim bu Âyet-i kerîmelerin devÂmında da şoyle buyrulur:

تِلْكَ آيَاتُ اللهِِ نَتْلُوهَا عَلَيْكَ بِالْحَقِّ وَإِنَّكَ لَمِنَ الْمُرْسَلِينَ

“İşte bunlar, AllÂh ’ın Âyetleridir. Biz onları Sana hakkıyla okuyoruz. Şuphesiz Sen, AllÂh tarafından gonderilmiş peygamberlerdensin!” (el-Bakara, 252)

Kaynak: Osman Nuri Topbaş, Nebiler Silsilesi-3, Erkam Yayınları
İslam ve İhsan