Allah ’a ulaşmak mumkun mudur? Allah Teala ’ya ulaşmanın yolları nelerdir? Osman Nuri Topbaş Hocaefendi, Allah ’a ulaşmanın yollarını madde madde acıklıyor.
ALLAH ’A ULAŞMANIN YOLLARI Kalp, CenÂb-ı Hakʼla beraber olacak. Bu beraberliği temin etmeden olmaz. Beraberlik ne şekilde olacak?
Birinci şart: Kitap ve Sunnetʼin muhtevÂsı yaşanacak.
İkinci şey: CenÂb-ı Hak merhale olarak:
“…Seherlerde istiğfar ederler.” (Âl-i İmrÂn, 17)
“…(Geceleyin) secde ederek ve kıyamda durarak…” (ez-Zumer, 9)
“…Secde ederek ve kıyamda durarak…” (el-FurkÂn, 64) buyuruyor.
Bir gece hayatı olacak muʼminin. Gece hayatında dolacak ic Âlem. Feyzle dolacak, rûhÂniyetle dolacak, gıd alacak. O şekilde gune girecek.
SÂdıklarla sÂlihlerle gunduz beraber olacak, temiz insanlarla beraber olacak. Nasıl bir atom parcalanıyor, bir radyasyon veriyor. İnsandan cıkan radyasyon, ondan cok daha guclu. Onun icin CenÂb-ı Hak:
“…SÂdıklarla beraber olun.” (et-Tevbe, 119) buyuruyor.
SÂlihlerle beraber ol.
“…ZÂlimler topluluğuyla oturma.” (el-En ’Âm, 68) buyuruyor.
Kazanca dikkat edilecek. Lokma cok muhim.
MevlÂn Hazretleri buyuruyor:
“Bu seher (diyor), bende bir zuhurat, bir sunuhat olmadı (diyor). Anladım ki (diyor), birkac tane gece, yanlış bir lokma ağzıma girdi.” buyuruyor.
Kul hakkı muhim cok. Hakk-ı ibÂd. O da kıyÂmete kalıyor. AllÂhʼın affının dışında kalıyor. Bir dedikodu, bir kul hakkı. Bir arabayla giderken hepsini sollayıp one gecmek, bir kul hakkı. Bir kalbe bir diken batırmak bir kul hakkı. Hayvanlara dahî. Hayvanlar da insanlar icin yaratıldı. Onlar icin de bir hak var.
-SallÂllÂhu aleyhi ve sellem- Efendimiz, hayvanları uzerinde sohbet eden bir cemaat gordu:
“‒Hayvanları (dedi), bunları yormayın (dedi). Allah size bunları, uzerinde (sohbet edeceğiniz) bir koltuk olarak vermedi (buyurdu). Aşağı inin, oturun, aşağıda sohbet edin. Dinlendirin hayvanları.” buyurdu. (Bkz. Ahmed, III, 439)
Ac hayvana (yuk) taşıttırılmayacak. Hayvan hukukuna dÂir bir beyannÂme verdi KÂnûnî Sultan Suleyman. İşte cÂmisi devam ediyor muhteşem. Dunyanın en muhteşem bir Âbidesi. CenÂb-ı Hak bereket veriyor.
Efendimiz bir, bir kişi geldi, zekÂt istedi. Ona biraz koyun verdi beytuʼl-mÂlden, zekÂt ambarından.
“‒Git (dedi), Âilene soyle (dedi), hayvanı toz-toprak icinde bırakmasınlar (dedi), ac bırakmasınlar (dedi), sutunu sağarken tırnaklarını kessinler, tırnakları hayvanın memesine batmasın (buyurdu). Hayvanın tamamen sutunu sağmasınlar, yavrularına da sut bıraksınlar.” dedi. (Bkz. Ahmed, III, 484; Heysemî, V, 168, 259, VIII, 196)
VelhÂsıl kul hakkı ve hayvan hakkı. O da kıyÂmette… Kapımızdaki kediden mesʼûluz, kediden mesʼûluz. Onlar da AllÂhʼın mahlûku. Onlar bizim gibi yaratılabilirdi, biz onlar gibi olabilirdik. Kul daima bir tefekkurun icinde olacak.
Diğer husus:
KurʼÂn bir ders kitabı. Herkes aynı rahle başında oturur. Kalbî durumuna gore KurʼÂnʼdan ayrı ayrı neticeler alır.
Âyetler bize ne kadar huzur veriyor? Bunların neticesinde de KurʼÂn ahlÂkıyla Rasûlullah Efendimizʼin ahlÂkıyla ahlÂklanabilmek…
En kotu nefs, “nefs-i emmÂre” -Allah korusun-. O, butun arzuları, nefsÂnî arzuları tatminsizce; gunah, değil, hic duşunmuyor. Zulmunu yapıyor, nefsÂnî arzularını tatmin ediyor vs. Bu, nefsin şiddetli bir hoyratlığı icinde. İşte bunlar, olu kalbe misal. Bu, nefs-i emmÂre oluyor. Allah korusun, bunların sonu felÂket.
Nefs-i levvÂme buyruluyor Âyet-i kerîmede.
(“Nefs-i levvÂmeye de andolsun.” [el-KıyÂme, 2])
Burada emir ve yasakları ihmal ediyor. Sırf namazı orucu değil. MÂnevî hÂlleri de oyle, ahlÂkî durumları da zaafta. Merhameti, şefkati, kazancı, kul hakkı vs.
Nefs-i mulheme var. Onun bir ustunde. Hayır ve şerri ayırt edecek hÂlde bu da. Fakat tam boyle kemÂle ermemiş. Fakat hayrın ve şerrin idrÂki icinde.
Âyet-i kerîmede; “nefs-i mutmainne”: Emirler ve nehiyler titizlikle îf ediliyor, bir huşû ile îf ediliyor.
CenÂb-ı Hak o şekilde bir nefs-i mutmainne, o şekilde bir hÂlimizin olmasını istiyor.
Sebeb-i nuzûlu:
Hazret-i Hamza -radıyallÂhu anh- Uhudʼda şehîd oldu, Allah Rasûluʼnu mudÂfaa ederken. Bu Âyet, o sebeple indi.
“Ey itmiʼnÂna ermiş nefs!” (el-Fecr, 27)
Yani AllÂhʼın verdiği o gucu Allah Rasûluʼnun selÂmeti, İslÂmʼın selÂmeti icin kullanırken şehîd oldu.
Diğer bir rivÂyette, Medîneʼye muslumanlar geldi. Sular acıydı, kuyu suları. Bir yahudinin bir kuyusu vardı; Rûme Kuyusu.
Hazret-i Osman -radıyallÂhu anh- buyuk bir servet vererek yarımını satın aldı. Sonradan o da kÂfî gelmedi, tamamını satın aldı, buyuk bir servet vererek. Onun uzerine:
“Ey itmiʼnÂna ermiş nefs!” (el-Fecr, 27)
Onun uzerine bu Âyet-i kerîme indi. Hatt bir rivÂyete gore Hazret-i Osman da o kuyudan su almak icin sıraya girdi.
Ucuncusu; Hubeyb vardı. Bu, MÂûne hÂdisesinde esir olarak suruklene suruklene aldılar bunu. Cocukları topladılar Mekkeʼde.
“‒Bu (dediler) sizin babanızla Bedirʼde harp etti, savaş yaptı. Alın elinize mızrakları, bunu didik didik parcalayın.” dediler.
Bunun uzerine Hubeyb:
“‒YÂ Rabbi! (Dedi.) Allah Rasûluʼne hic selÂm gonderecek kimsem yok.” dedi.
Ne kadar bir muhabbet, bir rÂbıta var, ne kadar bir (gonuller arasında) cereyan hattı var?..
Efendimiz de Medîne-i Munevvereʼde ashÂb-ı kirÂma sohbet ederken “ve aleyhisselÂm” dedi. SahÂbe şaşırdı:
“‒YÂ RasûlÂllah! Bir muhÂtap yok, kimin, bir mechulun selÂmını aldınız?”
“‒Hubeyb (dedi), şimdi şehîd ediliyor, o bana selÂm gonderdi, ben de onun selÂmına karşılık verdim.” buyuruyor. (Bkz. BuhÂrî, MegÂzî, 10; VÂkıdî, MegÂzî, s. 280-281)
Bir sebep de bu Âyet “Ey itmiʼnÂna ermiş nefs!” (el-Fecr, 27) bu Hubeyb. Belki de bÂzı şeyler, bu uc hÂdise de bunun sebebidir, bu Âyet-i kerîmenin sebeb-i nuzûlu.
Ebûbekir -radıyallÂhu anh-:
“‒YÂ RasûlÂllah! Bu ne guzel bir Âyet-i kerîme.” dedi.
Efendimiz:
“‒Ebûbekir! Sen bu Âyetin icindesin.” buyurdu.
VelhÂsıl bu yol; “ilim” lÂzım, “amel” lÂzım, ucuncusu “takv” lÂzım. İlimle Âmel, zÂhirîsi; takv ise işin bÂtınîsi. Ve bu ucu şerîati tamamlar mÂhiyette. Şerîatin kemÂle ermesi. İlim var amel yok, o fÂcia. Amel var, o da kÂfî değil, ihlÂs şart, takv şart. İşte takv da kalbin sanatı olmuş oluyor. Kutsal bir eğitim olmuş oluyor.
Sayabildiğimizi sayalım:
ŞikÂyeti unutma sanatı oluyor.
Ruh olarak kendini ikmÂl eden insanın etrafında mahlûkÂta yonelmesi, onların eksikliğini telÂfi etmesi.
Guzel ahlÂka kavuşabilme sanatı.
Yine Âyet-i kerîmeler, nasıl bir kalp olacak?
“…Allah anıldığı zaman kalpleri titrer…” (el-EnfÂl, 2) buyuruyor CenÂb-ı Hak; وَجِلَتْ قُلُوبُهُمْ .
“…AllÂhʼın Âyetleri okunduğu zaman îmanları artar…” (el-EnfÂl, 2) buyuruyor.
“…Değişen şartlar altında teslîmiyetleri artar…” (Bkz. el-EnfÂl, 2) buyuruyor.
“Namazlarını ikāme ederler, AllÂhʼın verdiği rızıkları infÂk ederler.” (el-EnfÂl, 3) buyuruyor.
VelhÂsıl bizden Rabbimiz, bu hÂllerle hÂllenmemizi arzu ediyor. Yani bu, Âhiret işi kolay bir iş değil. Allah, cumlemizin yardımcısı olsun.
Tabi burada, bu takv yolunda olanlar icin de Fussilet sûresinde CenÂb-ı Hak:
“Rabbim Allahʼtır deyip…” (Fussilet, 30)
(“…Sonra dosdoğru olanlar…” [Fussilet, 30]) Allah Rasûluʼnun o rûhÂnî izinde gidenler icin, rûhÂnî dokuda…
“…Melekler iner, (olum Ânında, canın gırtlağa geldiği an) onlara melekler: «Korkmayın, uzulmeyin, AllÂhʼın size vaad ettiği Cennetlerle sevinin.» derler.” (Fussilet, 30)
Ve o olum Ânında ilk mukÂfÂtı ve ilk şeyi verirler, ilk mesajı verirler.
Tabi bu, CenÂb-ı Hak KurʼÂn-ı Kerîmʼde muhtelif Âyetlerde olmeden evvel uyanmamızı istiyor. Olunce herkes uyanacak ama, olmeden evvel CenÂb-ı Hak uyanmamızı istiyor.
Muʼminûn sûresinde 99-100. Âyetlerde CenÂb-ı Hak:
“NihÂyet, onlardan birine olum gelince «Rabbim beni dunyaya geri gondersen de terk ettiğim şu dunyada sÂlih bir amel yapabilsem diyecek. (CenÂb-ı Hak «Hayır! Bu sadece onun soylediği (boş) bir sozden ibarettir.» Onların arkasında, tekrar dirilecekleri gune kadar (devam edecek, donmelerine engel) bir perde (berzah) vardır.”
Bir daha donmelerine imkÂn yoktur artık…
CenÂb-ı Hak, -cok Âyet var bu hususta- olmeden evvel uyanmamızı arzu ediyor.
Yine bu mucrimlerin sucları:
“Mucrimler, Rabʼleri huzurunda boyunlarını bukup; «Rabbimiz, biz (gerceği) gorduk, işittik (uyandık). Artık şimdi bizi (dunyaya) dondur ki sÂlih ameller işleyelim. Biz artık kesin olarak (Senʼin her şeyine, azametine) inanmaktayız.» dedikleri vakit, (onların o perişan hÂllerini) bir gorsen!” (es-Secde, 12) buyuruyor CenÂb-ı Hak.
Yine, Şûr sûresinde:
“…AzÂbı gordukleri zaman zÂlimler; «Dunyaya donmek icin bir yol var mı?» derler.” (eş-ŞûrÂ, 44)
VelhÂsıl cok Âyet-i kerîme var bu hususta.
Yine, FÂtır Sûresiʼnde, 36-37. Âyetinde, yine:
“Rabbimiz bizi (Cehennemʼden) cıkar derler…”
Dunyaya dondur bizi. Sana guzel bir kul olalım derler.
CenÂb-ı Hak onlara iki şey sorar.
Birincisi:
“…Size duşunup oğut alacak kimsenin duşunup oğut alacağı kadar bir zaman vermedik mi?..”
Size duşunecek kadar bir zaman vermedik mi? Niye dunyaya geldin, kimin mulkunde yaşıyorsun? Olum niye? Sana duşunecek kadar bir zaman vermedik mi?
İkincisi:
“…Bir peygamber gelmedi mi?..”
“‒YÂ Rabbi! (Diyecekler.) İkisi de oldu.” Fakat CenÂb-ı Hak:
“…Tadın azÂbı!..” buyuracak. (Bkz. FÂtır, 37)
VelhÂsıl benzer Âyet-i kerîmeler cok. CenÂb-ı Hak uyanmamızı arzu ediyor. Yine CenÂb-ı Hak bu kalb-i selîm, ibadetlerle beraber bu guzel ahlÂk, bahsettiğimiz… CenÂb-ı Hak, Âyet-i kerîmelerde ne şekilde ifadeler var?
Nahl sûresinde:
“Rabbinin yoluna hikmetle ve guzel oğutle davet et…” (en-Nahl, 125)
Hikmet nedir? Bir derinlik vereceksin, hikmet. Duşundureceksin onu.
Demek ki bir emr bi ’l-mÂrûfʼta her muʼmin, Rabbinin yoluna hikmetle ve guzel oğutle davet edecek. Kabalık, sertlik vs. yok!..
Kaynak: www.osmannuritopbas.com
İslam ve İhsan
İNSAN RABBİYLE NASIL DOST OLUR?