Îti­d­li bo­zan en mu­him Âmillerden bi­ri de of­ke­dir. Of­ke, bir Âcizliktir. Aklî dengenin kısmen zaafa uğramasıdır. İnsanın zayıflık ve liyÂkatsizliğinin bir ifÂdesidir, Âdeta nefse prim vermektir. Bu itibarla hizmet ehli, ofkesini yutabilmelidir.Nitekim Ra­sû­lullah -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem- Efendimiz bir­ gun as­hÂb-ı ki­r­ma:

“–Siz ara­nız­da ki­mi peh­li­van ad­de­der­si­niz?” di­ye sor­du. As­hÂb:

“–Yi­ğit­le­rin yen­me­ye mu­vaf­fak ola­ma­dı­ğı kim­se­yi!” de­yin­ce, Allah Ra­sû­lu -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem-:

“–Ha­yır! Ger­cek peh­li­van, of­ke­len­di­ği za­man nef­si­ne h­kim ola­bi­len kim­se­dir.” bu­yur­du. (Mus­lim, Birr, 106)

Ha­kî­ka­ten, so­nu piş­man­lık olan en yan­lış ka­rar­lar, umû­mi­yet­le of­ke Ânın­da ve­ri­len ka­rar­lar­dır. Bu ger­ce­ğe bi­n­en Allah Ra­sû­lu -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem-:

“Hic kim­se of­ke­liy­ken iki ki­şi ara­sın­da hu­kum ver­me­sin.” bu­yur­muştur. (Mus­lim, Ak­dı­ye, 16)

Hat­t ken­di­sin­den na­si­hat ta­leb eden bir sa­h­bî­si­ne de uc de­fa peş pe­şe “لَا تَغْضَبْ : Ga­zap­lan­ma!” tav­si­ye­sin­de bu­lun­muş­lar­dır. (Bu­h­rî, Edeb, 76)

Kaynak: Osman Nuri Topbaş, Hizmet, Erkam Yayınları
İslam ve İhsan