Musluman elinden geleni yapar ve sonra tevekkul eder. Rızkını verenin kim olduğunu bilir ve Rabb'ine hamd eder. Cunku bizler hakkımızda ne hayırlı ne şer bilemeyiz. Bizlere verilen ve bizim de hayır saydığımız şey belki bizim icin şer, şer bildiğimiz ise hayır olabilir. Bu sebebiyetle dua ederken surekli hayırlı olan istenmelidir. Peki bizler bunları hayatımzda nasıl uygulayacağız? Bunun yontemi yolu nedir?Şeyh SÂdî Hazretleri buyurur:

“Ey Âdemoğlu! Bazen nîmet icinde mağrur ve gÂfil; bazen yoksulluk icinde umitsiz ve mahzunsun… İşte neşeli ve kederli zamanındaki hÂlin budur. Bilmem ki Rabbine kulluğu ne zaman edeceksin?!.”

[CenÂb-ı Hak, Fecr Sûresi ’nde insanoğlunun bu zaafına şoyle işaret buyuruyor:

“İnsan var ya, Rabbi kendisini imtihan edip de ikramda bulunduğunda ve bol nîmet verdiğinde (sevinir ve) «Rabbim bana ikram etti» der.

Onu imtihan edip rızkını daralttığında ise (uzulur) «Rabbim beni onemsemedi» der.” (el-Fecr, 15-16)

Gaybı Allah ’tan başkası bilemez. Hakkımızda neyin hayır, neyin şer olduğunu, Rabbimiz elbette bizden daha iyi bilir. Dolayısıyla, CenÂb-ı Hakk ’ın bizim icin takdîr ettiği, bizim kendimiz icin arzu ettiğimizden daha hayırlıdır. Kul, Rabbinin takdîrinden rÂzı olacak ki, Rabbi de kulundan rÂzı olsun.

PEYGAMBER EFENDİMİZ'DEN SAÂDET RECETESİRasûlullah -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem- Efendimiz, gonul huzuruna erebilmek icin gereken saÂdet recetesini şoyle ifade buyurmuşlardır:

“Hayat şartları sizinkinden daha aşağı olanlara bakınız; sizden daha iyi olanlara bakmayınız! Bu, AllÂhʼın, uzerinizdeki nîmetini kucuk gormemeniz icin daha uygun bir davranıştır.” (Muslim, Zuhd, 9)

“…Kim dîni hususunda kendisinden ustun olana bakıp ona tÂbî olur, dunyası hususunda da kendinden aşağı olana bakıp AllÂh ’ın kendisine vermiş olduğu ustunluğe hamd ederse, Allah o kişiyi şukredici ve sabredici olarak yazar…” (Tirmizî, KıyÂmet, 58/2512)

Gaflete muptel pek cok insan; fakirlik, yokluk, darlık ve mahrûmiyetin mutlak mÂnÂda bir şer olduğunu zanneder. HÂlbuki nicelerini istikÂmette tutan, bu mahrûmiyetleridir. Fakat bunun farkında değillerdir.

Yine bazıları da; zenginlik, servet, rahatlık ve bolluğun mutlak mÂnÂda bir hayır olduğunu zannederler. HÂlbuki herkesin terazisi, varlık imtihanı kaldıracak kudrette değildir. Varlıkta da yoklukta da sabır ve şukur ehli olanlar, azın azıdır.

Onceleri sÂlih bir kul iken dunya nîmetleriyle imtihan edildiğinde şımarıp azgınlaşan SÂlebe ’nin hazin Âkıbeti, bunun cok ibretli bir misÂlidir.

Rasûlullah -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem- Efendimizʼin SÂlebeʼye yaptığı şu îkaz, hepimiz icin buyuk bir ders mÂhiyetindedir:

“Şukrunu ed edebileceğin az mal, şukrunu ed edemeyeceğin cok maldan hayırlıdır…” (Taberî, CÂmiu ’l-BeyÂn, XIV, 370-372)

Bu yuzden îman ve irfan ufkundan baktığımızda; AllÂh ’a hangi durumda daha yakın isek, o hÂli kendimiz icin daha hayırlı gormemiz îcÂb eder.

HZ ALİ'DEN BİR ÎZAH
Hazret-i Ali -radıyallÂhu anh- ’ın naklettiği şu hÂdise, bu hakîkati ne guzel îzah etmektedir:

“Biz Hazret-i Peygamber -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem- ile birlikte mescitte oturuyorduk. Mus ’ab bin Umeyr -radıyallÂhu anh- cıkageldi. Uzerindeki, kurk parcalarıyla yamanmış hırkasından başka bir şeyi yoktu. Allah Rasûlu, Mus ’ab ’ı gorunce, onun Mekke ’de bol nîmetler icindeki hÂliyle şimdiki yoksul hÂlini duşundu ve gozyaşlarına hÂkim olamayıp ağladı. Sonra da (ummetinin istikbÂlinden bir manzarayı haber vererek) şoyle buyurdu:

«–Birinizin sabahleyin ayrı, oğleden sonra ayrı guzel elbise giydiği, onune bir tabağın konup otekinin kaldırıldığı, evlerinizi KÂbe ’nin ortulduğu gibi ortulere burundurduğunuz (yani dunya lezzetlerinin onunuze serildiği) zaman hÂliniz nice olur?!»

Orada bulunanlar:

«–Ey AllÂh ’ın Rasûlu! Tabiî ki o gun hÂlimiz bugunkunden daha iyi olur. Cunku o zaman gecim derdimiz olmaz, kendimizi tamamen ibadete veririz.» dediler.

Rasûlullah -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem- Efendimiz:

«–BilÂkis bugun siz, o gunden daha hayırlı durumdasınız.» buyurdu.” (Tirmizî, KıyÂmet, 35/2476)

Dolayısıyla kul icin nîmetin azlığının mı, cokluğunun mu hayırlı olduğu mechuldur. Mesel kulu Rabbine yakınlaştıran bir mahrûmiyet, onu Rabbinden uzaklaştıran nÂiliyetten daha hayırlıdır. Muhim olan; kahırda da lûtufta da, hayır ve şerrin Allah ’tan olduğunu unutmamaktır. AllÂh ’ın bizi bazen hayırla bazen de şerle imtihan ettiğini hatırımızdan cıkarmamaktır.

HZ OMER'DEN BİR ÎZAHHazret-i Omer -radıyallÂhu anh-:

“Zenginlik de fakirlik de aynı şekilde birer binektir. Hangisine bineceğime aldırmıyorum.” buyurmuştur.

Suleyman -aleyhisselÂm-, nÂmutenÂhî bir varlık ve saltanat sahibi kılınmıştı. Fakat dunya nîmetleri asl kalbini işgal etmemiş, nîmetlerin asıl sahibi olan AllÂh ’a dÂim şukur hÂlinde bulunmuştu. Bu guzel hÂli sebebiyle de CenÂb-ı Hakk ’ın; “ne guzel kul”[1] iltifÂtına mazhar olmuştu.

Ote yandan yokluk ve hastalıklarla imtihan edilen Eyyûb -aleyhisselÂm- da, bu imtihanı kendisine takdîr edenin Allah TeÂl olduğu idrÂki icinde, dÂim hÂline rız gostermiş, hicbir zaman şikÂyet etmemiştir. Eyyûb -aleyhisselÂm- da bu rız ve teslîmiyeti ile Rabbimiz ’in “ne guzel kul”[2] iltifÂtına mazhar olmuştur.

Dolayısıyla Ârif mu ’minler, hangi şartlarda imtihan edildiklerine değil, o imtihanlarda CenÂb-ı Hakk ’ın rızÂsını ne kadar kazanabildiklerine bakarlar. Onların derdi; hangi imkÂna sahip oldukları değil, o imkÂnla ne kadar CenÂb-ı Hakk ’a yaklaşabildikleridir.

HAYIR VE ŞER ALLAH'TANDIR - VİDEO
YUNUS EMRE HAZRETLERİ'DEN BİR ÎZAHBunun icindir ki Yunus Emre Hazretleri şoyle der:

Ne varlığa sevinirim,

Ne yokluğa yerinirim,

Aşkın ile avunurum,

Bana Sen ’i gerek Sen ’i!..

Hakîkaten, dunyalar bizim olsa, fakat Allah ’tan gÂfil olsak, Rasûlullah -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem- Efendimiz ’i tanımamış olsak, İslÂm ve îman nîmetlerinden mahrum kalsak, bunun ne kıymeti olurdu?.. Zira bu dunyadaki omrumuz de, dunya da fÂnîliğe mahkûm… Fakat îmÂnın getireceği huzur ve saÂdet ise, ebedî…

Unutmayalım ki, dunyanın en mesut insanları; her istediğini, dilediği anda bulabilenler değil, Rabbini her an kalbinde bulabilen sÂlih mu ’minlerdir.

Yine dunyanın en bahtiyar insanları; eldekine kanaatle huzura kavuşan, hamd, rız ve şukurle zenginleşen dery gonullu mu ’minlerdir.

Muhim olan; “gonul zengini” olabilmektir. Bu ilÂhî imtihan Âleminde ne kadar kırık kalbi tesellî edebilirsek, ne kadar mahzun ve mazlumların gonlunu alabilirsek, o kadar gonul zenginiyiz demektir. Gercek zenginlik de budur.

HZ MEVLÂNÂ'DAN BİR ÎZAHMevlÂn Hazretleri ne guzel buyurur:

“Sen varını-yoğunu, malını-mulkunu ver de bir gonul yap! Yap da o gonul; mezarda, o kapkara gecede sana ışık versin!..

AllÂh ’ın huzûruna altın dolu binlerce kese gotursen, CenÂb-ı Hak:

«Biz ’e bir şey getirmek istiyorsan, kazanılmış bir gonul getir! Cunku altın, gumuş Biz ’im icin bir şey değildir. Eğer Biz ’i ve rızÂmızı istiyorsan, bunun ancak bir gonul kazanmaya bağlı olduğunu unutma!..» buyurur.”

VelhÂsıl gercek servet, gonulden yukselen hayır-duÂların meydana getirdiği ebedî saÂdet sermÂyesidir.]

ŞEYH SÂDİ HAZRETLERİ'NDEN BİR ÎZAHŞeyh SÂdî Hazretleri buyurur:

“İnsanın kalbi dunyaya meyledince, bala duşmuş sinek gibi olur.”

[Kalbe musallat olan dunya hırsı, kulu mÂnen helÂke surukleyen bir girdap gibidir. O girdaba kapılan, cırpındıkca daha cok batar.

MUHYİDDÎN-İ ARABÎ HAZRETLERİ'NDEN BİR ÎZAH
Muhyiddîn-i Arabî Hazretleri bu hakîkati şoyle ifade buyurur:

“MaddiyÂta meyledenler icin hayat, deniz suyu icmeye benzer; ictikce susarlar, susadıkca icerler.”

İlÂhî imtihan gereği, dunya nîmetlerine bir cÂzibe, kula da o cÂzibelere karşı kuvvetli bir temÂyul verilmiştir.

Âyet-i kerîmede buyrulur:

“NefsÂnî arzulara, (ozellikle) kadınlara, oğullara, yığın yığın biriktirilmiş altın ve gumuşe, salma atlara, sağmal hayvanlara ve ekinlere karşı duşkunluk; insanlara cekici kılındı. Bunlar, dunya hayatının gecici menfaatleridir. HÂlbuki varılacak guzel yer, AllÂh ’ın katındadır.” (Âl-i İmrÂn, 14)

Mu ’minin vazifesi, bu “cezb ve incizÂb” kÂnunu, yani dunyanın cekiciliği ve nefsin dunyaya duşkunluğu arasında, kulluk istikÂmetini muhÂfaza etmektir. Gonlunu dunya nîmetlerinin esiri etmemektir.

Bunu temin ettikten sonra, dunya ile meşgûliyetin bir zararı yoktur. Nitekim Âyet-i kerîmede:

“AllÂh ’ın sana verdiğinden (O ’nun yolunda harcayarak) Âhiret yurdunu iste; ama dunyadan da nasîbini unutma!..” (el-Kasas, 77) buyrulmaktadır.

Dunyadan nasîbimizin olcusunu de, gunumuz toplumunun luks ve israfına bakarak değil, Allah Rasûlu ve ashÂb-ı kirÂmın hayatına bakarak belirlememiz gerekir. Zira CenÂb-ı Hak, Tevbe Sûresi ’nin 100. Âyetinde bize MuhÂcirleri, EnsÂr ’ı ve onlara tÂbî olan ihsan sahiplerini ornek gostermektedir. Gunumuz toplumunun hastalıklarından olan aşırı tuketim, luks ve israf ise, sahÂbe toplumunun tanımadığı bir hayat tarzıydı.

BİR KİMSE HERHANGİ BİR İŞİN KENDİSİ İCİN HAYIRLI OLUP OLMADIĞINI NASIL ANLAR? - VİDEO

MUHAMMED PÂRİS HAZRETLERİŞu hÂdise, dunyadan nasibin hangi kalbî keyfiyetle aranacağını ne guzel îzah etmektedir:

Muhammed PÂris Hazretleri, hacca giderken uğradığı Bağdat şehrinde nur yuzlu genc bir sarrafa rastlar. Gencin bircok muşteriyle durmadan alışveriş hÂlinde olup zamanını aşırı dunyevî meşgûliyetlerle gecirdiğini duşunerek uzulur. İcinden:

“–Yazık! Tam da en guzel şekilde ibadet ve hizmet edecek bir cağda kendisini dunya meşgalesine kaptırmış!” der. Bir an murÂkabeye varınca da, altın alıp satan bu gencin kalbinin Allah ile beraber olduğunu hayretle muşÃ‚hede eder. Bu sefer:

“–MÂşÃ‚allÂh! El kÂrda, gonul Yar ’da!..” diyerek genci takdîr eder.

Boyle sÂlih mu ’minler hakkında Âyet-i kerîmede şoyle buyrulur:

“(Oyle hakîk&#238 er kişiler vardır ki onlar, ne ticÂret ne de alışverişin, kendilerini AllÂh ’ı zikretmekten, namaz kılmaktan ve zekÂt vermekten alıkoyamadığı kimselerdir. Onlar, kalplerin ve gozlerin allak bullak olduğu bir gunden (kıyÂmet gununden) korkarlar.” (en-Nûr, 37)

Demek ki kulun dunya ile hadd-i lÂyığında, yani kifÂyet miktarı alÂkadar olmasında beis yoktur. Hatt bu, başkalarına yuk olmamak ve infaklarla CenÂb-ı Hakk ’a daha cok yaklaşabilmek icin son derece luzumludur. Muhim olan, bu alÂkanın olcusunu kacırmamaktır. Yani dunyevî muhabbet ve endişelerin, gonlu işgal etmesine fırsat vermemektir.

Zira CenÂb-ı Hak, gonullerimizi îman, ihlÂs, takvÂ, mÂrifetullah ve muhabbetullÂh ’ın tecellîgÂhı olsun diye yaratmıştır. Gonul sarayındaki tahtın, yalnızca kendisine tahsis edilmesini dilemiştir. Bu yuzden o tahtı, dunya muhabbetlerinin işgÂl etmesi, ilÂhî muhabbetten mahrûmiyetin baş sebebidir.

Bir hadîs-i şerîfte bildirildiği uzere Allah katında dunyanın, bir sivrisineğin kanadı kadar bile değeri yoktur.[3] Bu yuzden AllÂh ’ı unutarak Âdeta dunya metÂlarının kasası hÂline donuşen kalplere CenÂb-ı Hak buğzeder.]

Şeyh SÂdî Hazretleri buyurur:

“Başkalarının elindekine tamah etmeyi bırak da (kanaat ve rızÂnın) saltanatını sur. İhtirÂsı bırakanın şerefi yukselir.”

[Bir gun, Rasûlullah -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem- Efendimiz ’e bir adam gelerek:

“–YÂ RasûlÂllah! Bana oyle bir amel soyle ki onu yaptığım zaman beni Allah da, insanlar da sevsin.” dedi.

Allah Rasûlu -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem- ona:

“–Dunyaya karşı zÂhid ol, ona rağbet gosterme ki Allah seni sevsin. İnsanların ellerinde bulunan şeylere karşı zÂhid ol, onları isteme ki insanlar da seni sevsin.” buyurdu. (İbn-i MÂce, Zuhd, 1)

İstiğnÂ, yani gonul zenginliği, ham huviyetten kurtulup kemÂle eren takv ehli mu ’minlerin vasfıdır. Muhtac olsa dahî, Allah ’tan başkasından bir şey istememektir. İstiğn hÂlinin, kulu ilÂhî lûtuflara eriştirdiğini gosteren şu hÂdise ne kadar ibretlidir:

Ebû Saîd -radıyallÂhu anh-, mÂruz kaldığı aclık yuzunden karnına taş bağlayan sahÂbîlerdendi. Annesi ona:

“–Kalk, Rasûl-i Ekrem -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem- ’e git, O ’ndan bir şeyler iste. Falan adam Rasûl-i Ekrem ’e gitmiş, O da onun imdadına yetişmiş. FilÂn da gitmiş, o da nîmete nÂil olmuş. Haydi sen de git, belki bir hayırla donersin.” dedi.

Ebû Saîd -radıyallÂhu anh- ise vÂlidesine cevÂben:

“–Hele dur bakalım, bir şeyler arayalım, bulamazsak oyle gidelim.” dedi. Fakat butun aramaları ve gayretleri boşa cıktı. Bunun uzerine caresiz, Fahr-i KÂinat Efendimiz ’e gitmeye karar verdi. Efendimiz ’in huzûruna girdiğinde O ’nu hutbe îrÂd ederken buldu ve hutbeyi dinlemeye koyuldu. Allah Rasûlu -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem- hutbesinde şunları soyluyordu:

“İstiğn gosteren ve iffetini muhafaza eden insanları, CenÂb-ı Hak Âlemden mustağnî kılar.”

Ebû Saîd -radıyallÂhu anh-, bu sozu işittikten sonra Efendimiz ’den bir şey istemeye cesaret edemedi ve eli boş bir vaziyette evine dondu.

Kendisi bundan sonraki hÂlini şu şekilde anlatıyor:

“Rasûl-i Ekrem -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem- ’den bir şey isteyemeden evime donduğum hÂlde CenÂb-ı Hak bize rızkımızı gonderdi. İşimiz o kadar yoluna girdi ki, EnsÂr icinde bizden daha zengini yoktu.” (Ahmed, III, 449)]

Şeyh SÂdî Hazretleri buyurur:

“Ac gozlu, haris birisine butun dunyayı versen doymaz. LÂkin kanaatkÂr insan, bir kuru ekmekle doyar.”

[MÂnevî terbiye gormemiş ham bir nefis, ne kadar nîmete nÂil olursa olsun doymak bilmez. Bu doyumsuzluğun rûhunda meydana getirdiği huzursuzluk, bir an olsun onun yakasını bırakmaz.

HÂlbuki îman nûruyla gonul huzuruna kavuşmuş bir mu ’min, kifÂyet miktarı bir rızka hamd eder, hatt onu bile paylaşacak insan arar.

Rasûlullah -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem- Efendimiz, nefsÂnî arzularına rÂm olan insanın ac gozluluğunu şoyle tasvir buyurur:

“İnsanoğlunun bir vÂdi dolusu altını olsa, bir vÂdi daha ister. Onun gozunu topraktan başka bir şey doyurmaz…” (BuhÂrî, Rikāk, 10; Muslim, ZekÂt, 116-119)

Hakîkaten, gozunu hırs burumuş bir insana butun dunya verilse; “Acaba Ay ’dan da bir parsel alabilir miyim?..” diye duşunur. Yani onun dunya hırsı, tatmin edildikce daha da artar. Nasıl ki bir yangını odun değil su sondururse, nefsin ihtirÂsını sondurmek icin de ona dunyayı değil, dunyaya buyuk ved olan olumu ve Âhireti sıkca hatırlatmak gerekir.

Maalesef gunumuzde, Âhiretsiz bir dunyaya îman etmiş materyalist ve kapitalist nefislerin ihtirasları, insanlığı felÂketten felÂkete surukluyor. Afrika ’nın yeraltı zenginliklerini somurmek isteyenler, o bolgenin insanlarını pek cok mahrûmiyete mahkûm ediyor. Suriye ’de bir toprak kavgası sebebiyle nice insan canlarından, niceleri de yurtlarından ediliyor. Fakat zÂlimlerin ihtirÂsı yine de dinmek bilmiyor. Bugunku mazlum İslÂm coğrafyasının manzarası, bunun acı tezÂhurleriyle dolu…]

Şeyh SÂdî Hazretleri buyurur:

“İki şey aklen muhaldir: Biri, ezelden takdir edilmiş rızıktan fazlasını yemek; oteki de ecel gelmeden once olmek.”

[Rızık ve omur, ezelden takdir edilmiştir. Ne hırsla rızık artar, ne de korkunun ecele faydası vardır.

Rızık endişesi veya daha cok kazanma hırsıyla ilÂhî hudutları ciğneyerek haram ve kerÂhetlere meyletmek ne kadar yanlışsa, şu fÂnî cihanda biraz daha yaşayabilmek icin istikÂmetten tÂviz vermek de o kadar yanlıştır. Canına ve malına duşkunluk sebebiyle, Allah icin yapılacak gayret ve fedakÂrlıklardan kacınmak, bir îman zaafıdır.

Nitekim muslumanların yetmiş şehid verdiği Uhud ’dan sonra Medîne ’deki munÂfıklar, yaptıkları ihÂnet ve sahtekÂrlıkları bir mÂrifetmiş gibi gosterip muslumanlara akıl vermeye kalkıştılar:

“–O olenler, bizim sozumuzu dinleselerdi, şimdi olmemiş olacaklardı.” dediler. Onların bu hÂline Kur ’Ân-ı Kerîm cok sert bir tehditle cevap verdi:

“(Evlerinde) oturup da kardeşleri hakkında: «−Bize uysalardı, oldurulmezlerdi.» di­yenlere: «−Eğer doğru sozlu insanlarsanız, canlarınızı olumden kurtarın bakalım!» de!” (Âl-i İmrÂn, 168)

Diğer bir Âyet-i kerîmede de şoyle buyrulmaktadır:

“Hic kimse yok ki, olumu AllÂh ’ın iznine bağlı olmasın. (Olum) belli bir sureye gore yazılmıştır…” (Âl-i İmrÂn, 145)

Pek cok ibadet ve hizmet, ancak sıhhat ve Âfiyet nîmetiyle îf edilebilir. Dolayısıyla canı ve sıhhati muhÂfaza icin tedbir almak elbette zarûrîdir. Fakat cana ve mala olan aşırı duşkunluk sebebiyle kulun Allah yolundaki gayret, hizmet ve fedakÂrlıklardan uzak kalması, ebedî kurtuluş icin son derece mahzurludur.

Bir kelÂm-ı kibarda şoyle buyrulur:

“Şu uc vasıftaki insan Allah ’tan uzaktır:

1) Rahatını duşunerek hizmetten kacanlar.

2) FÂsıklarla hemhÂl olanlar.

3) Hassas olduklarını bahÂne ederek, yani «icim kaldırmıyor» diyerek mÂtemlerin civÂrından uzak duranlar.”

CenÂb-ı Hak, şeytanın kalplere verdiği “olum” ve “fakir duşme” korkusunu aşarak canını ve malını Allah yolunda comertce bezleden kulları icin:

“Allah mu ’minlerden, canlarını ve mallarını, kendilerine (verilecek) Cennet karşılığında satın almıştır…” (et-Tevbe, 111) buyurmaktadır.

Bu ilÂhî mujdeye nÂil olmak yerine -munÂfıkların yaptıkları gibi- Allah yolundaki gayretlerden geri durmak, hic kimseyi kendisine ezelde takdir edilmiş olan omur ve rızıktan daha fazlasına eriştiremez.

SevbÂn -radıyallÂhu anh- ’ın naklettiğine gore Rasûlullah -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem- Efendimiz şoyle buyurmuşlardır:

“Size saldırmak uzere, yabancı kavimlerin, tıpkı sofraya cağrışan yiyiciler gibi birbirlerini cağıracakları zaman yakındır.”

Orada bulunanlardan biri:

“–O gun sayıca az olacağımız icin mi bu durum başımıza gelecek y RasûlÂllah!?” diye sordu.

Efendimiz -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem-:

“–Hayır, bilÂkis o gun, siz cok olacaksınız. LÂkin sizler, bir selin getirip yığdığı cer-cop misÂli, hicbir ağırlığı olmayan kimseler durumunda olacaksınız. Allah, duşmanlarınızın kalbinden size karşı korku duygusunu cıkaracak ve sizin kalplerinize zaafı koyacak!” buyurdular.

“–Zaaf da nedir ey AllÂh ’ın Rasûlu?” denilince de:

“–Dunya sevgisi ve olum korkusu!” buyurdular.” (Ebû DÂvûd, MelÂhim, 5/4297)

Demek ki kalpler, Âhiret yerine dunyaya meylettiğinde; mu ’minin heybeti, vakÂrı, şahsiyeti kaybolmakta, bu da zilleti beraberinde getirmektedir. Bu, fert plÂnında olduğu gibi, toplum plÂnında da boyledir. Nitekim tarihe baktığımızda da bu hakîkati acıkca gormekteyiz:

EcdÂdımız Osmanlı, îlÂ-yı kelimetullah dÂvÂsının sancaktarlığı hizmetini canından azîz bilip Allah yolunda fedakÂrca koştuğu zaman, 400 cadırlık bir aşiretten 24 milyon kilometrekarelik bir cihan devletine ulaştı. Ne zaman ki -LÂle devrinde olduğu gibi- SÂdÂbÂd eğlenceleri ve dunya zevklerine temÂyul baş gosterip uhrevî endişeler geri plÂna duşmeye başladı; CenÂb-ı Hak da o muazzam nîmetini geri aldı. Neticede koskoca İslÂm Âlemi bugunku perişan durumuna duştu.

Bu mÂkus tÂlihi tersine cevirmek ve dunyada da Âhirette de huzura kavuşabilmek icin, evvel gonullerimizin rotasını esas hayat olan Âhirete cevirmeliyiz. Zira tarihimizde olduğu gibi, yonumuz Âhiret olursa, dunya da peşimizden gelir. Fakat kalplerimiz dunyaya meylederse, ne dunyayı ne de Âhireti kazanabiliriz.]

CenÂb-ı Hak, Âlem-i İslÂm ’a yeniden bir uyanış, silkiniş ve oze donuş ihsÂn eylesin. Elimizle, dilimizle ve gonulden duÂlarımızla, dunyanın dort bir yanındaki mazlum musluman kardeşlerimize sahip cıkabilmeyi, cumlemize nasip ve muyesser eylesin.

Âmîn!..

Dipnotlar:

[1] Bkz. SÂd, 30.

[2] Bkz. SÂd, 44.

[3] Bkz. Tirmizî, Zuhd, 13.

Kaynak: Osman Nuri Topbaş, Altınoluk Dergisi, 2017 – Ocak, Sayı: 371, Sayfa: 032
İslam ve İhsan