Yarın Âhirette gulebilmek icin, bugun cokca gozyaşı ve alın teri dokmek gerekir. Zira bedelsiz bir mukÂfat beklemek, abesle iştigaldir.Her muʼmin, îmÂnının bedelini CenÂb-ı Hakkʼa odeme mecburiyetinde. Zira meccÂnen musluman olarak dunyaya geldik. Bedeli odenmeyen bir şeye de sahiplik iddiasına kalkışmak, odenmeyen bir bedelin karşılığını talep etmek ise abesle iştigaldir.

CenÂb-ı Hak bize şah damarından daha yakın olduğunu bildiriyor. (Bkz. Kāf, 16) Ve; “…Secde et ve yaklaş.” (el-Alak, 19) buyuruyor.

Kendisinin ihsÂn ettiği malı ve canı, hem malı, hem canı, demek ki malı da bir malzeme olarak veriyor, can da malzeme olarak veriliyor.

DÂim insan tefekkur edecek:

“Bu malı bana niye verdi Allah, bu canı bana niye CenÂb-ı Hak verdi?”

Malı da canı da Allah yolunda kullanabilmeyi bilecek. Zira CenÂb-ı Hak CÂsiye Sûresiʼnin 13. Âyetinde:

“Goklerde ve yerde ne varsa, duşunen bir toplum icin ÂmÂde kıldık…” buyuruyor.

Toprak ÂmÂde. Butun gıdÂları veriyor. Her an sofralar kuruyor butun mahlûkÂta. Atmosfer ÂmÂde. Guneş, Ay ÂmÂde. VelhÂsıl her şey ÂmÂde, CenÂb-ı Hak; “idrak sahibi, duşunen bir toplum icin” buyuruyor.

Muʼmin, CenÂb-ı Hakkʼın lûtfettiği bu imtihan malzemesini duzgun kullanma mecburiyetinde. Eğer yanlış yerlere harcarsa o zaman nîmetini ikram edene ihÂnet olmuş olur. CenÂb-ı Hak hep îkaz hÂlinde. Yine Muʼminûn Sûresiʼnde:

“O, sizin icin kulakları, gozleri ve gonulleri yaratan Oʼdur. Ne de az şukrediyorsunuz!” (el-Muʼminûn, 78) buyuruyor.

Hep peygamberlerin endişesi buydu: “Ben ne kadar şukredebiliyorum?” Onun icin en ufak bir hatÂlarına karşı buyuk bir istiğfÂr icinde:

Âdem -aleyhisselÂm-;

“‒YÂ Rabbi! ظَلَمْنَا (zulmettik).” diyor. Bir yasak meyveye yaklaşınca ظَلَمْنَا diyor, kendime zulmettim, diyor. (Bkz. el-A‘rÂf, 23)

Yunus -aleyhisselÂm- uc gun bir gecikmeden dolayı, uc gun bir ihmÂlden dolayı balığın karnına atılıyor:

“‒YÂ Rabbi! (Diyor.) Kendime zulmettim.” diyor. (Bkz. el-EnbiyÂ, 87)

Yusuf -aleyhisselÂm- son nefesi kemÂl ile vermenin şeyinde:

تَوَفَّنِى مُسْلِمًا وَاَلْحِقْنِى بِالصَّالِحِينَ

(“…(YÂ Rabbi!) Beni, musluman olarak vefÂt ettir ve beni sÂlihler arasına kat.” [Yûsuf, 101]) buyuruyor.

İbrahim -aleyhisselÂm- CenÂb-ı Hakʼla, malıyla dost oldu; Halil İbrahim bereketi oldu. Canıyla dost oldu; ateşe girdi, ateş gulistana dondu. CenÂb-ı Hak canına can kattı. Tek evlÂdı kaldı kalbinde. Onu da kurban etmek emredildi. Onu da faaliyete gecirince CenÂb-ı Hak:

“SelÂm İbrahim sana! (Dedi.) Bu zor, acık bir imtihandı (dedi). Sana bir nam verdik.” dedi. (Bkz. es-SÂffÂt, 103-108)

Et-TahiyyÂtuʼden sonra, İbrahim -aleyhisselÂm-ʼa da salevat getiriyoruz. Boyle bir mukÂfÂta nÂil olan İbrahim -aleyhisselÂm-, dost, ikinci buyuk peygamber, dÂim CenÂb-ı Hakkʼın o sonsuz azamet-i ilÂhiyyesi karşısında bir hiclik hÂlindeydi:

وَلَا تُخْزِنِى يَوْمَ يُبْعَثُونَ

“(YÂ Rabbi!) İnsanları yarattığın (dirilteceğin) gun beni mahcup etme!” (eş-ŞuarÂ, 87) diyordu. Yani kendimizi bir mîzÂn etme durumundayız.

PEYGAMBER EFENDİMİZ'DEN (S.A.V) NE YAPARDI?

Rasûlullah Efendimiz:

“YÂ Rabbi (diyor) nefsimden (diyor) «طَرْفَةَ عَيْنٍ» gozumu acıp kapatıncaya kadar Sana sığınırım.” buyuruyor. (CÂmiu ’s-Sağîr, c. I, s. 58)

Demek ki:

فَاَلْهَمَهَا فُجُورَهَا وَتَقْوٰیهَا

(“(Nefse) iyilik ve kotuluklerini ilham edene yemin ederim ki.” [eş-Şems, 8]) Âyetini uzun uzun tefekkur etmek durumundayız.

Diğer okunan Âyette, Tevbe Sûresiʼnde, CenÂb-ı Hak; canımızı, malımızı test etmemizi istiyor. Yani îmÂnımızı test etmemizi istiyor. Âyet-i kerîme:

“Allah muʼminlerden mallarını ve canlarını, kendilerine verilecek Cennet karşılığında satın almıştır…” (et-Tevbe, 111) buyuruyor.

Demek ki bu pazarda, bu dunya pazarında, yani Âhiret pazarının hazırlığında, demek ki canlar ve mallar, en buyuk imtihan. Bu 10 yerde geciyor KurʼÂn-ı Kerîmʼde, can ve malın istikÂmetlenmesi. İki yerde “imtihan hÂlindesiniz.” Yani 12 yerde can ve mal geciyor.

DÂim onu duşuneceğiz: “Bu canı biz nerede kullanıyoruz? Nasıl bir hizmette kullanıyoruz? Gozumuzu, kulağımızı, bedenimizi, ağzımızı nerede ve nasıl kullanıyoruz? FedakÂrlığımız ne kadar? Maldan fedakÂrlığımız ne kadar?”

CenÂb-ı Hak; “bollukta ve darlıkta verirler” buyuruyor. (Âl-i İmrÂn, 134) Darlıkta da CenÂb-ı Hak test ediyor.

“…Cunku onlar Allah yolunda savaşırlar…” (et-Tevbe, 111)

Tevhid uğruna her turlu fedakÂrlığı yaparlar.

“…Olurler, oldururler. Bu, Tevratʼta, İncilʼde, KurʼÂnʼda AllÂhʼın uzerine bir vaattir, bu vaad bir haktır…” (et-Tevbe, 111) buyuruyor. Cennetʼi vaad etmesi haktır buyuruyor.

“…Allahʼtan daha guzel sozunde kim durabilir?..” (et-Tevbe, 111) buyuruyor. Onun icin diyor, canınızı, malınızı Allah yolunda sarf etmekle “…Allahʼla yaptığınız alışverişten sevinin (buyuruyor). Bu gercekten buyuk bir kazanctır.” (et-Tevbe, 111) buyuruyor.

Medîneli muslumanlar, ilk muslumanlarla, onlar Akabeʼye geldiler, o şeytan taşlamanın oraya, o yokuşun oraya geldiler. O zaman cÂhiliye şeyi vardı ve muslumanlara Mekkeʼde buyuk baskı vardı. O zaman Mekkeli muslumanlar geldi. Efendimizʼe beyʼatta bulundu. AllÂhʼa bîat, Rasûluʼne bîat.

Abdullah bin RevÂha dedi ki:

“‒YÂ RasûlÂllah! (Dedi.) Sana bîat ettik. AllÂhʼa bîat ettik. Canımızı, malımızı, bu hususta her şeyimizi fedaya hazır olduk. Bunun karşısında ne var?” buyurdu.

Rasûlullah Efendimiz:

“‒Cennet var.” buyurdu.

Onun uzerine bu Âyet-i kerîme indi.

Abdullah bin RevÂha:

“‒YÂ RasûlÂllah! Ne guzel alışveriş yaptık! Biz bu alışverişten donmeyiz artık.” dedi.

Mûteʼye giderken de Mûte Harbine kumandan olarak secilince bir sevincle gitti. Ki “ben, bu Âyet-i kerîmenin şumûlunun icine gireyim…”

Yine bu Âyet-i kerîmenin devamında, bu vasıfta olan kişilerin sıfatları nedir?

اَلتَّائِبُونَ: “Tevbe edenler…” (et-Tevbe, 112)

Fakat Rabbimiz, gelişiguzel, boyle bir tevbe istemiyor. تَوْبَةً نَصُوحًا buyuruyor. (et-Tahrîm, 8) Buyuk bir pişmanlık, buyuk bir nedÂmet.

Bilhassa:

وَالْمُسْتَغْفِرِينَ بِالْاَسْحَارِ

(“…Seherlerde tevbe ederler.” [Âl-i İmrÂn, 17])

Seher vakti olan istiğfarlar. Her an istiğfÂr olacak. Fakat bu istiğfÂrın şartı da amel-i sÂlihlerle teʼyid edeceksin. Yani tevbe dilde kalmış, bunun faydası yok. Bunu fiilen tevbeni, amel-i sÂlihlerle ispat edeceksin.

اَلتَّائِبُونَ (“Tevbe edenler…” [et-Tevbe, 112]) buyruluyor.

اَلْعَابِدُونَ : buyruluyor, “…ibÂdet edenler…” (et-Tevbe, 112)

Demek ki ibadetlerin bir aşk, vecd ve istiğrak hÂlinde olması lÂzım. CenÂb-ı Hak oyle; “…Secde et ve yaklaş.” (el-Alak, 19) buyuruyor namazda.

Oructa:

لَعَلَّكُمْ تَتَّقُونَ

“…Umulur ki (diyor) korunursunuz.” (el-Bakara, 183) diyor.

Goze oruc, kulağa oruc, mideye oruc, bedene oruc, her tarafa oruc, butun uzuvlara oruc. Ondan sonra Rabbimiz; evet;

اَلسَّائِحُونَ “…Oruc tutanlar (veya) Allah icin seyahat edenler…” (Bkz. et-Tevbe, 112)

اَلرَّاكِعُونَ السَاجِدُونَ

(“…rukû edenler, secde edenler…” [et-Tevbe, 112]) buyuruyor. Muʼminin rukûsu ve secdesi bir guzellik; yat-kalk değil, bir geometrik bir hareket değil, bir feyz, bir feyz taşıracak.

Ondan sonra CenÂb-ı Hak:

“…İyiliği emredip kotulukten alıkoyanlar…” (et-Tevbe, 112) buyuruyor. Bugun de en muhim derdimiz bu. Kendimizi baştan, kendimizi koruyabilmek.

Bugun televizyon, internet, televizyonun bazı filmleri vesÂiresi, internetin bazı sokakları; insanımız savrulup gidiyor. Âhireti unutuyor. Dunya ihtirası, dunya hevesi artıyor. Faydalı taraf bir tarafa, bunun bir de zararlı tarafı. Yani insan rûhuna devamlı zehir serpiyor.

İşte gorduğumuz gibi dunya, dÂim dunyaya, hayata bir zehir serpile serpile gidiyor. Ve dunya hayatı Âhireti unutturuyor. Luks, şaşkınlık. Luksun getirdiği şaşkınlık. HamÂkat, modalar. Hangi modaya biz tÂbî olacağız? Bizim modamızı, rengimizi, şeklimizi, bicimimizi, Âhengimizi, bize KurʼÂn-ı Kerîm ve Sunnet-i Seniyye verir. ReklÂmlar, kandırmacalar, biri on gostermeler…

VelhÂsıl selde suruklenen kutukler gibi, insanımız kaybolup gidiyor. Nesil kaybolup gidiyor. Bu hususta demek ki bilhassa bu Âhir zamanda cok cok dikkatli olmamız lÂzım. Ana-babalar, mesʼûliyeti iyi duşunmesi lÂzım. Cemiyetimizde kreşler, KurʼÂn Kursları, İmam Hatipler… Şahsiyet ve karakter sahibi bir genclik yetiştirmek zaruretindeyiz.

Bugun Kayseri, bir Selcuklu medeniyetinin mirası. Yani o medeniyeti devam ettirme mecburiyetinde. İnşÃ‚allah oyle oluyor, oyle olacak -inşÃ‚allah- daha da oteye gidecek. Talebe yurtlarımızla, vesÂiremizle, insan yetiştirme… Yani bizden evvelkiler olmasaydı biz bugun olmazdık. Bu topraklar başkalarının olurdu. Eğer bir Canakkale olmasaydı, bugunku biz olmazdık. Anadolu gitmişti o zaman. İstiklÂl harbinde o babalarımız, dedelerimiz, ninelerimiz canhıraş şekilde gayret etmiş olmasalardı, vatan gitmişti.

VelhÂsıl en muhim; arkamızdan hayırlı bir nesil yetiştirmek.

Âişe VÂlidemiz anlatıyor:

Rasûlullah -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem- Efendimizʼin son anlarıydı diyor. Artık iyice hÂlden duştu diyor, tÂkat kalmadı diyor. Ezan okundu, mescide yuruyecek kadar hÂli yoktu diyor.

AshÂb-ı kirÂm geldi:

“‒Y RasûlÂllah! Siz gelmeden cemaat namaza durmak istemiyor. İll ki onların icinde Siz olacaksınız.”

Efendimizʼin muhabbeti…

“‒Beni ayağa kaldırın!” buyurdu.

Ayağa kaldırdılar. Bir kova su dokundu. Fakat adım atacak hÂli yoktu.

“‒Biraz dinleneyim.” dedi, tekrar comeldi. Bu, uc sefer tahakkuk etti. Ucuncu sefer, biraz dinlendikten sonra bir koluna amcası Abbas -radıyallÂhu anh- girdi, bir koluna Hazret-i Ali -radıyallÂhu anh- girdi. Abbas -radıyallÂhu anh- t mescide kadar devam etti bir kolunda. Diğer kolunda ashÂb-ı kirÂm ucer adım, ucer adım, teberruken obur kolunda devam etti. Ebû Bekir Efendimizʼe işaret etti. O, namazı kıldırdı.

Efendimiz, selÂmdan sonra donup arkasına baktı.

Âişe VÂlidemiz diyor ki:

“Ben (diyor) Allah Rasûluʼnu bu kadar sevincli -o ıztıraplı hÂlinde- bu kadar sevincli olarak gormedim (diyor). Şoyle arkasına dondu baktı, guzel bir ashÂb-ı kirÂm cemaati yetişmiş arkasında…”

Dîni temsil edecek, emr biʼl-mÂrûfʼta bulunacak, nehy aniʼl-munkerʼde bulunacak bir nesil yetişmiş.

Demek ki hepimiz icin bu cok muhim. Arkamızda guzel bir nesil yetiştirecek muesseselere guc vermek lÂzım, omuz vermek lÂzım. Başka kurtuluşumuz yok.

-SallÂllÂhu aleyhi ve sellem- Efendimiz, FÂtıma VÂlidemizʼi cok severdi. Bir sefere giderken ziyaret eder, sefer donuşu ziyaret ederdi. (FÂtıma VÂlidemiz) bir yardımcı istedi. Efendimiz vermedi.

“‒Bedrʼin (dedi) şehidleri varken (dedi), şehidlerin cocukları varken (dedi), ashÂb-ı suffe acken, FÂtıma (dedi), sana bir yardımcı veremem (dedi). Sana ben bir vird vereyim, geceleri onu cekersen Allah sana yardım eder.” dedi. (Bkz. Ebû DÂvûd, Harac, 19-20/2988. BuhÂrî, Humus, 6; Ahmed, I, 106)

“Aman kızım (derdi), namazını cok îtinÂlı kıl. Bol bol amel-i sÂlih işle. Sakın kıyamet gunu babanın peygamber olduğuna guvenme!” buyururdu. (Bkz. İbn-i Sa‘d, II, 256; BuhÂrî, MenÂkıb, 13-14; Muslim, Îman, 348-353)

VelhÂsıl Âyet-i kerîmede, burada CenÂb-ı Hak, arkamızdan guzel bir nesil; mÂrufu emrederler, munkerden nehyederler…

Ondan sonra gelen şart:

“…AllÂhʼın sınırlarını korurlar…” (et-Tevbe, 112)

İşte duğunlerimiz vs. dikkatli olmalı. Bir gosteriş, bir alÂyiş hÂlinde olmamalı. KurʼÂn-ı Kerîmʼlerle, sohbetlerle, mahremiyetlerle başlamalı. CenÂb-ı Hakkʼa, semÂya kalkan ellerle, duÂlarla olmalı. Fakat maalesef bir gosteriş, bir sukse, bir protokol deniyor, vs. deniyor. Bir dunya evine giriliyor. O dunya evine duÂlarla girilecek. Garipler sevindirilecek. SÂlihler ellerini kaldırıp du edecekler. Hepsi bir tarafa bırakılıyor:

غَيْرِ الْمَغْضُوبِ عَلَيْهِمْ وَلَا الضَّالِّينَ

(“…Gazaba uğramışların ve sapmışların yolunu değil!” [el-FÂtiha, 7]) O taraf one cıkıyor. E bu, olmaz bu! Bak işte Rabbimiz istemiyor bunu!

“…Hudutları muhafaza ederler. Sen onları mujdele.” (et-Tevbe, 112) buyuruyor CenÂb-ı Hak.

Demek ki kardeşler! Cok, cok dikkat etmemiz lÂzım. Yani; “Omrumuzu nerede tukettik? AllÂhʼın verdiği bu KurʼÂnʼla biz nasıl amel işledik? Malımızı nasıl kazandık, helÂliyeti, nerede sarf ettik? Ve bu vucut nerede yıprandı?”

Bunlar, diyor Efendimiz, bu sorulara cevap vermeden gecilmez, buyuruyor. (Tirmizî, KıyÂmet, 1/2417)

YÂ Allah! Kerîm AllÂh!..

Muhterem Kardeşler!

ZÂhirî farzlar var. Mesel namaz, oruc, zekÂt, hac; bunlar zÂhirî farzlar. Tabi bu zÂhirî farzların da bir (beden ve) kalp Âhengi icinde olmasını Rabbimiz arzu ediyor.

İşte namazda; “…Secde et ve yaklaş.” (el-Alak, 19) buyruluyor.

Oructa; لَعَلَّكُمْ تَتَّقُونَ (“…Umulur ki takv sahibi olursunuz.” [el-Bakara, 183]) buyruluyor. Sırf mideye oruc değil. HÂlle oruca girebilmek, gozun, kulağın vs…

ZekÂt: Senin değil zÂten. Garibin, fakirin senin uzerindeki hakkı. Bunu verirken de bir teşekkur edÂsıyla vermemizi Rabbimiz arzu ediyor. ZekÂtta da sadakada da infakta da. Yani “ben” olmayacak verirken.

CenÂb-ı Hak İnsan Sûresiʼnde FÂtıma VÂlidemizʼle Ali -radıyallÂhu anh-ʼı bildiriyor.

Hazret-i Ali -radıyallÂhu anh- bir hurma bahcesini sulayıp biraz arpa alıyor. FÂtıma VÂlidemizʼe veriyor. FÂtıma VÂlidemiz bundan ekmek yapıyor. Tam yiyecekler, kendileri ac, Âyet-i kerîmede (bildiriliyor) kendileri de muhtac. Bir fakir geliyor, “lillÂh” diyor, veriyorlar. Arkadan bir yetim geliyor, o da “lillÂh” diyor, “Allah icin” tamamını veriyorlar. Bir kole geliyor; o da “lillÂh” diyor, tamamını veriyorlar. Kendilerinin muhtac hÂlde olduğunu bildiriyor CenÂb-ı Hak.

Verirken (onların) kalbî durumunu CenÂb-ı Hak bildiriyor. Verdikleri kimseye:

“‒Biz sizden bir minnet, bir teşekkur beklemiyoruz (diyorlar). Bize teşekkur etme. Cunku biz bunu Allah rızÂsı icin veriyoruz. «عَبُوسًا قَمْطَرِيرًا» Zira biz, o sert ve belÂlı gunden, mukassî gunden korkarız (diyorlar). Rabbimiz de onların gonullerine ferahlık verir. O gunun şerrinden korur.” buyruluyor. (Bkz. el-İnsÂn, 9-11)

Kaynak: osmannuritopbas.com
İslam ve İhsan