Hesapsız cennete girecekler kimlerdir? Hesapsız cennete girecek olanlar...Resûlullah sallÂllÂhu aleyhi ve sellem Efendimiz bir hadîs-i şerîflerinde, ebedî olan cennet yurduna bazı kimselerin sorgu ve suÂlin sıkıntısını yaşamadan gireceklerini şoyle haber vermişlerdir:
“Rabbim bana, ummetimden yetmiş bin kişiyi hesap ve azap gormeden cennete koyacağını vaad etti. Aynı zamanda her bin kişiyle birlikte yetmiş bin kişi ve Rabbimin avucuyla uc avuc dolusu[1] kişinin daha cennete gireceğini vaad etti.” (Tirmizî, KıyÂmet, 12/2437; İbn-i MÂce, Zuhd, 34; Ahmed, V, 250)
Diğer bir hadîs-i şerîflerinde ise, vatanın muhÂfazası icin sınırlarda nobet tutmanın ne buyuk bir ecir olduğunu ve bu esnÂda vefÂt eden kimsenin nÂil olacağı mukÂfÂtı Peygamber sallÂllÂhu aleyhi ve sellem Efendimiz şoyle bildirmişlerdir:
“Bir gun ve bir gece hudut nobeti tutmak; gunduzu orucla, gecesi ibadetle gecirilen bir aydan daha hayırlıdır. Şayet kişi, bu nobet esnÂsında olurse, yapmakta olduğu işin ecri ve sevÂbı kıyÂmete kadar devam eder, şehid olarak rızkı da devam eder (Cennette rızıklandırılır) ve kabirdeki sual meleklerinden emniyette olur / hesÂbın sıkıntısını cekmez.” (Muslim, İmÂre, 163)[2]
AshÂb-ı kirÂmdan biri, bir defasında:
“‒Y ResûlÂllah! Neden mu ’minler kabirlerinde meleklerin sualleriyle imtihan ediliyor da şehid bundan istisn ediliyor?” diye sormuştu. Allah Resûlu sallÂllÂhu aleyhi ve sellem Efendimiz bu suÂli:
“‒Başının uzerindeki kılıc parıltıları imtihan olarak ona yeter!” buyurarak cevapladılar. (NesÂî, CenÂiz, 112/2051)
Yani kılıcların karşısında sebÂt etmesi ve canını Allah yolunda bezletmekten cekinmemesi, onun îmÂnına delil olarak kÂfîdir; bundan başka bir imtihan ve suÂle ihtiyac yoktur. Şehid olmayan mu ’minlerin ise bir îman imtihanından gecmeleri gerekmektedir.
Ayrıca Allah indinde şehidliğin en muhim şartı “ihlÂs”tır. Şehidlik, ivazsız garazsız, hasbeten lillÂh, yani sırf Allah TeÂl ’nın rızÂsı icin olduğu takdirde hesapsız olarak cennete giriş vizesidir. Bu sebeple sadece; “AllÂh ’ın dîni yuce olsun, AllÂh ’ın dîninin hur bir şekilde yaşanacağı vatan toprakları duşman ayakları altında ciğnenmesin, semÂlarımızda ezanlar dinmesin, İslÂm ’ın hilÂlini taşıyan sancağımız inmesin, mÂbedimin goğsune nÂmahrem eli değmesin” diye ulvî bir gÂye uğrunda gayret edenler şehid olabilirler. Yoksa mal, mulk, şohret veya kuru bir kahramanlık gibi dunyevî maksatlarla hareket ederken olen kimselerin şehid sayılmayacağı, bir hadîs-i şerîfte acıkca bildirilmektedir.[3]
Yani hesapsız olarak cennete girebilecek olan şehidler, fÂnîlerden herhangi bir iltifat veya menfaat gormeyi umanlar değil, ecirlerini yalnızca Allah ’tan bekleyen ihlÂslı mu ’minlerdir.
HESAPSIZ CENNETE KİMLER GİRECEKTİR? Yine Resûlullah sallÂllÂhu aleyhi ve sellem Efendimiz şoyle buyurmuşlardır:
“Kullar hesap icin durduğunda, kılıclarını boyunlarına koymuş ve yaralarından kan damlayan bir grup gelir ve cennetin kapısının onunde toplanırlar.
«‒Bunlar kimlerdir?» diye sorulur.
«‒Bunlar şehitlerdir. Aslında onlar olmemişlerdi, hayatta idiler ve Allah tarafından rızıklandırılıyorlardı!» denilir. Sonra bir munÂdî:
«‒Ecri AllÂh ’a Âit olanlar kalksın ve cennete girsin!» diye nid eder. İkinci defa:
«‒Ecri AllÂh ’a Âit olanlar kalksın ve cennete girsin!» der. İnsanlar:
«‒Ecri Allah TeÂl ’ya Âit olanlar kimlerdir?» diye sorarlar.
«‒İnsanları affedenler!» diye cevap verilir. Sonra munÂdî ucuncu defa nid ederek:
«‒Ecri AllÂh ’a Âit olanlar kalksın ve cennete girsin!» der.
Bunun uzerine şu kadar bin kişi kalkar ve hesÂba cekilmeden cennete girer.” (TaberÂnî, Evsat, II, 285; Heysemî, X, 411) Nitekim bu kimseler hakkında CenÂb-ı Hak şoyle buyurmaktadır:
“Bir kotuluğun cezÂsı, ona denk bir kotuluktur. Fakat her kim affedip aralarını ıslÂh ederse onun ecri AllÂh ’a Âittir. Şuphesiz O, zÂlimleri asl sevmez.” (eş-ŞûrÂ, 40)
HESAPSIZ VE AZAPSIZ CENNET ’E GİRECEK 70 BİN KİŞİ Yine Peygamber Efendimiz sallÂllÂhu aleyhi ve sellem şoyle buyurmuşlardır:
“Butun ummetler bana arz edilip gosterildi. Bir peygamber onumden gecmeye başladı; yanında bir ummet vardı. Bir peygamber gecti; yanında bir topluluk vardı. Bir peygam­ber gecti; yanında on kişi vardı. Bir peygamber gecti; yanında beş kişi vardı. Bir peygamber gecti; yalnız başınaydı. Sonra bir de baktım ki buyuk bir kalabalık…
«‒Ey Cibrîl! Bunlar benim ummetim mi?» diye sordum. O ise:
«‒Hayır, lÂkin şu ufka bak!» dedi. Oraya bakınca cok buyuk bir kalabalık gordum. Cibrîl aleyhisselÂm:
«‒İşte bunlar Sen ’in ummetindir. Onların onunde bulunan şu yetmiş bin kişiye ne hesap vardır ne de azap!» dedi. Ben:
«‒Nicin?» diye sordum. Cibrîl aleyhisselÂm:
«‒Cunku onlar;
Ateşle dağlayarak tedavi olmaya calışmazlar, Birinden kendilerine rukye (okuyarak tedavi) yapmasını istemezler,[4] Uğursuzluk inancı taşımazlar, Onlar ancak Rab ’lerine tevekkul ederler!» dedi.” Peygamber Efendimiz sallÂllÂhu aleyhi ve sellem bunu soyleyince UkkÂşe bin MıhsÂn radıyallÂhu anh hemen ayağa kalktı ve:
“‒(Y ResûlÂllah!) Beni onlardan kılması icin AllÂh ’a du ediver!” dedi. Resûlullah sallÂllÂhu aleyhi ve sellem Efendimiz:
“‒AllÂh ’ım! Bunu onlardan kıl!” diye du ettiler. Sonra başka bir sahÂbî daha kalkıp:
“‒Beni de onlardan kılması icin AllÂh ’a du ediver!” dedi. Allah Resûlu sallÂllÂhu aleyhi ve sellem:
“‒UkkÂşe bu hususta seni gecti!” buyurdular. (BuhÂrî, Rikāk, 50; Muslim, ÎmÂn, 367-374) Diğer bir rivÂyette “sihir yapmayan ve yaptırmayan”lar da zikredilmektedir.[5]
HESAPSIZ VE AZAPSIZ CENNETE GİRECEKLER Allah Resûlu sallÂllÂhu aleyhi ve sellem Efendimiz hesapsız olarak cennete girecek olan diğer mu ’minleri de şoyle haber vermişlerdir:
“KıyÂmet gunu insanlar duz bir arÂzide toplanırlar. Bakıldığında hepsini de gormek mumkundur, biri seslendiğinde sesini hepsine de işittirebilir. O gun bir munÂdî uc defa:
«‒Bugun herkes asıl değerli insanların kim olduğunu bilecek!» diye nid ettikten sonra:
«‒Nerede korku ve umitle Rab ’lerine yalvarmak uzere (teheccude kalktıkları icin) vucutları yataklardan uzak kalan ve kendilerine verdiğimiz rızıktan Allah yolunda infÂk edenler?[6]
Nerede o ticaretin ve alış-verişin kendilerini AllÂh ’ı zikretmekten, namaz kılmaktan ve zekÂt vermekten alıkoyamadığı insanlar?»[7]
Daha sonra yine bir munÂdî:
«‒Bugun herkes en değerli insanların kim olduğunu oğrenecek!» diye nid ettikten sonra:
«‒Nerede Rab ’lerine cok cok hamd eden HammÂdûn!» diye nid eder.” (HÂkim, Mustedrek, II, 433/3508; Beyhakî, Şuab, IV, 539)
HESAPSIZ CENNETE GİRECEK OLANLAR VelhÂsıl, yukarıdaki Âyet-i kerîmeler ve hadîs-i şerîfler ışığında, hesÂba cekilmeden cennete girecek bahtiyarların şu kimseler olduğunu soylemek mumkundur:
Allah TeÂl ’ya tevekkulu tam olanlar, Uğursuzluğa inanmayanlar, Sihir yapmayan ve yaptırmayanlar, Dağlama yaptırmayanlar, Şehitler, Affı sevenler, Teheccude kalkanlar,[8] Allah TeÂl ’nın yolunda ihlÂsla infÂk edenler, CenÂb-ı Hakk ’ı cok cok zikreden, O ’na devamlı hamd eden ve bu sebeple ecirleri AllÂh ’a Âit olan mu ’minlerdir. Dipnotlar:
[1] Bu tÂbir, -AllÂhu a‘lem- coklukta mubÂlağa ifÂde etmek icin kullanılmış olmalıdır. [2] Ayrıca bkz. Tirmizî, FedÂilu ’l-CihÂd, 2; NesÂî, CihÂd, 39; İbn-i MÂce, CihÂd, 7. [3] Bkz. Muslim, İmÂre 152. Hadîs-i şerîfin metni icin bkz. sf. 366-368. [4] Rukye, yani bÂzı Âyet-i kerîme ve hadîs-i şerîflerdeki ifÂdelerle hastaya CenÂb-ı Hakk ’ın şif lûtfetmesini dilemek cÂizdir. Bunu Peygamber Efendimiz ’in de yaptığına dÂir rivÂyetler mevcuttur. Bu hadîs-i şerîfte rukye yaptıranların zemmedilmesi ise, şif ve faydayı HÂlık ’tan değil de mahlûktan bekleyerek tevekkule aykırı bir iş yapılması hÂlindedir. Tıpkı şifÂyı Allah ’tan değil de doktordan veya ilÂctan bilmek gibi. Mu ’min, AllÂh ’ın ihsÂn ettiği vÂsıtalarla tedÂvi olur. LÂkin şifÂyı hicbir zaman fÂnî varlıklara izÂfe etmez, dÂim Allah TeÂl ’dan bilir. Nitekim Âyet-i kerîmede İbrahim -aleyhisselÂm- şoyle buyurmaktadır: “Hastalandığım zaman bana şif veren O ’dur.” (eş-ŞuarÂ, 80) Yani mu ’min, sebeplere sarılsa bile şifÂnın mutlak olarak Allah TeÂl ’dan geldiğine butun kalbiyle inanmalı, sadece O ’na guvenmeli, kadere rız gostermeli ve başına gelen belÂlara sabretmelidir. [5] Bkz. Muslim, ÎmÂn, 374. [6] Bkz. es-Secde, 16. [7] Bkz. en-Nûr, 37. [8] CenÂb-ı Hak, geceleri teheccude kalkmaya devam etmesinin, Resûlullah sallÂllÂhu aleyhi ve sellem Efendimiz ’i “MakÂm-ı Mahmûd”a ulaştıracağını haber vermektedir. (Bkz. el-İsrÂ, 79) Bu demektir ki mu ’minler de teheccude devam ettikce mÂnen yuksek derecelere cıkarlar. Rabbimiz, kullarının bu nîmetten bol bol istifÂde etmelerini arzu ettiği icindir ki pek cok Âyet-i kerîmede gece namazı ısrarla teşvik edilmektedir: “…Seher vakitlerinde istiğfÂr edenler.” (Âl-i İmrÂn, 17) “(O muttakîler) geceleri pek az uyurlar, seher vakitlerinde de istiğfÂra devam ederlerdi.” (ez-ZÂriyÂt, 17-18) “Yoksa geceleyin secde ederek ve kıyamda durarak ibadet eden, Âhiretten cekinen ve Rabbinin rahmetini dileyen kimse (o inkÂrcı gibi) midir?..” (ez-Zumer, 9) “(O RahmÂn ’ın kulları ki,) gecelerini Rab ’lerine secde ederek ve kıyam durarak gecirirler.” (el-FurkÂn, 64) “(O muttakîler, geceleri namaz kılmak ve istiğfÂr etmek icin) yanlarını (tatlı) yataklarından ayırırlar. Rab ’lerinin azÂbından korkarak ve rahmetini umarak du ederler. Kendilerine verdiğimiz rızıklardan da hayır yollarına infÂk ederler.” (es-Secde, 16)
Kaynak: Osman Nuri Topbaş, Ebediyet Yolculuğu, Erkam Yayınları
İslam ve İhsan
HESAPSIZ CENNET ’E KİMLER GİRECEKTİR?