Biz Peygamber Efendimizi canımızdan daha cok seviyoruz. Rabbimiz, melekleri ve butun yaratılmışlar buna şÃ‚hit olsun! Peki Peygamber Efendimizi nicin sevmeliyiz? Peygambere itaat nasıl olur? Peygamberimizin sunnetine neden uymalıyız? Peygamberimizin sunnetine uymak bize neler kazandırır?Rabbimizin lûtf u keremi ile hizmet saham Siyer-i Nebî olduğundan, gerek talebelerimden, gerekse okuyucularımdan son yıllarda en cok şu soru soruluyor:
“-Hocam, bizim buralarda insanlar namazların sunnetini terk ettiler. Onlara ne cevap verebilirim?” Veya:
“-Hocam burada hızla yayılan bir cemaat, Sunnet ve hadisleri inkÂr ediyor. Ne soylesek kÂr etmiyor, nasıl davranmalıyım?”
Bu ve bu minvaldeki sorular… Farklı bolgelerden, farklı yaş gruplarından devamlı gelir oldu.
İki ay evvelki “Asrın Museyleme ’lerine Karşı Uyanık Olalım!” başlıklı yazımızda da bu tur sapıklıklara inanmış ve etrafını da ifsat etmeye gayret eden, dahası bunu kendine ibadet edinmiş guruha dair yazmıştık. Rabîulevvel Ayı munasebeti ile bu yazımızda da “Allah ve Rasûlu ’ne itaatin farz mı, vÂcip mi, yoksa isteyenin terk edebileceği muhayyer bırakılmış bir husus mu olduğunu” incelemeye calışalım. Acaba Peygamber Efendimiz ’e itaat edersek ne kazanırız, itaat etmezsek ne kaybederiz? Bu konu, satırların kÂfî gelmeyeceği kadar derin… Ama biz, bize ayrılan mahdut sayfaların ve Âciz kalemimizin ifade kudreti nisbetinde anlatmaya ve anlamaya gayret edelim inşÃ‚allah!
RIDVAN BİATİ VEYA HUDEYBİYE BİATİ Allah Rasûlu -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem-, gorduğu bir ruy uzerine Muslumanları KÂbe ’yi ziyÂret ve tavÂfa dÂvet buyurdu.[1] Bu umre dÂvetine icÂbet eden bin dort yuz[2] sahÂbîsi ile birlikte Hicret ’in altıncı yılında, ZilkÂde ayının birinci Pazartesi gunu, Mekke ’ye hareket etti. Ancak Muslumanların Mekke ’ye doğru yola cıktıklarını haber alan Kureyşliler ’de muthiş bir tedirginlik baş gosterdi. Aralarında toplanıp mu ’minleri Mekke ’ye sokmamaya karar verdiler.
Bu arada Muslumanlar Medîne ’den cıkmış, Mekke civarında konaklayacak kadar yakınlaşmışlardı. Bunu duyan muşrikler, Muslumanların niyetini iyice anlamak ve onları Mekke ’ye sokmayacaklarını bildirmek icin birkac elci gonderdiler. Elcilerin Muslumanlar hakkında olumlu beyanları, Mekke ’nin ileri gelenlerini tatmin etmiyor ve Muslumanları, umre yapmak icin bile olsa Mekke ’ye sokmamak uzere yemin uzerine yeminler ediyorlardı.
Gelen muşrik elcilerin hicbirinde de antlaşma ve sulh icin kesin bir netice elde edilemediğinden, bu defa Peygamber Efendimiz sallÂllÂhu aleyhi ve sellem, Hazret-i Osman radıyallÂhu anh ’ı Mekke ’ye, muşriklerle goruşup meseleyi hÂlletmesi icin gon­derdi ve ona:
“-Kureyşlilere git! Onlara haber ver ki, biz buraya hic kimse ile carpışmak icin gelmedik! Biz ancak şu BeytullÂh ’ı ziyÂret icin, onun haremliğine riÂyet ve tÂzîm ederek geldik. Yanımızdaki kurbanlık develeri kesecek ve doneceğiz! Sonra onları İslÂm ’a da dÂvet et!” buyurdu.
Aynı zamanda Mekke ’deki erkek-kadın butun mu ’minlerle goruşmesini, Mekke ’nin yakında fethedileceğini mujdelemesini, Allah TeÂl ’nın dînine yardımcı olduğunu, Mekke ’de îmÂnın acığa vurulacağı gunun yaklaştığını haber vermesini de emir buyurdu.[3]
Hazret-i Osman -radıyallÂhu anh-, RasûlullÂh ’ın emri mûcibince hemen hareket ederek Mekke ’ye gitti. Muşriklere, niyetlerinin umre yapıp donmek olduğunu anlattı. Muşrikler buna rağmen yine de izin vermediler. Hazret-i Osman ’ı goz hapsinde tutarak:
“-İstiyorsan sen tavÂf edebilirsin!..” dediler.
Fakat kendisini AllÂh ’a ve Rasûlu ’ne adamış olan mubÂrek sahÂbî Hazret-i Osman -radıyallÂhu anh-:
“-Hazret-i Peygamber KÂbe ’yi tavÂf etmedikce ben de edemem! Ben BeytullÂh ’ı, ancak O ’nun arkasında ziyÂret ederim...” diyerek Allah Rasûlu -sallÂllÂhu aleyhi ve sel­lem- ’e olan sadÂkatini bildirdi.[4]
Bu temaslar sebebiyle Osman -radıyallÂhu anh- ’ın geri donuşu gecikince, hakkında, oldurulduğu şÃ‚yiası cıktı. Bunun uzerine Muslumanlarla muşriklerin arasındaki hava gerginleşmeye başladı. Allah Rasûlu -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem-, kendisini temsil eden Hazret-i Osman ’ın oldurulme ihtimÂli uzerine derhal ashÂbını toplayıp:
“-Anlaşılan muşriklerle vuruşmadıkca buradan ayrılamayacağız!” buyurdu.[5]
Ardından, Allah yolunda canlarını fed etmek icin butun ashabdan bîat istedi. Kadın-er­kek butun mu ’minler:
“-Allah Rasûlu ’nun gonlunde ne murÂdı varsa, onun uzerine bîat ediyorum.” diyerek RasûlullÂh ’ın bu arzusunu seve seve yerine getirdiler.[6]
Mu ’minler, Allah yolunda olunceye kadar savaşmaya soz verdiler. Hazret-i Peygamber sallÂllÂhu aleyhi ve sellem ’in mubÂrek ellerini tutarak bîat ettiler. Bîatin sonunda Allah Rasûlu sallÂllÂhu aleyhi ve sellem, bir eliyle, diğer elini tutarak:
“-Bu da Osman ’ın bîatidir!” buyurmak sûretiyle Osman radıyallÂhu anh ’a olan îtimad ve muhabbetini, fiilî olarak izhÂr ettiler.[7]
Bir ağacın altında yapılan bu bîate, “Bîatu ’r-RıdvÂn” ya da “Hudeybiye Bîati” denildi. O gun bir munÂfık hÂric, butun ashÂb bîat etmişti. Bu bîat, ashÂb-ı kirÂmın, CenÂb-ı Hakk ’ın yuce rızÂsını kazanmalarına vesîle ol­du:
“Andolsun ki, o ağacın altında Sana bîat ederlerken Allah, o mu ’minlerden rÂzı olmuştur. Kalplerinde olanı bilmiş, onlara huzur ve sekînet indirmiştir...” (el-Fetih, 18)
CEHENNEME GİRMEYECEK KİMSELER RasûlullÂh sallÂllÂhu aleyhi ve sellem bir gun Hazret-i Hafsa vÂlidemizin yanında:
“-İnşÃ‚allÂh ağacın altında bîat eden AshÂb-ı Şecere ’den hic kimse Cehenneme girmeyecek!” buyurdular.
Bu soz uzerine aklına bir soru takılan Hafsa vÂlidemiz:
“-Peki y Rasûlallah! CenÂb-ı Hak: «İcinizden hicbiri istisn edilmemek uzere mutlak herkes cehenneme varacaktır.» buyuruyor. (Meryem, 71) Bu nasıl olacak?” dedi.
Fahr-i KÂinÂt sallÂllÂhu aleyhi ve sellem:
“-Allah TeÂl şoyle de buyurdu.” diyerek bir sonraki Âyeti okudu: «Sonra muttakî olanları kurtarırız da, zÂlimleri diz ustu cokmuş vaziyette orada bırakırız.» (Meryem, 72)”
Akabinde de buradaki “Cehenneme varmak”tan maksadın, Sırat ’tan gecerken Cehennemin yanından gecmek olduğunu, yoksa icine girmek mÂnÂsına gelmediğini acıkladı.[8]
İKİ ONEMLİ HUSUS Yukarıda anlattığımız hÂdiseleri, AllÂhu a‘lem, Rabbimiz kıyamete kadar gelecek mu ’minlere iki onemli hususu bildirmek icin yaşatmıştı sanki…
Birincisi, Hazret-i Osman -radıyallÂhu anh- ’ın muhabbet, sadÂkat ve bağlılığı; gelecek nesillere ornek olmalıydı. Zira Hazret-i Osman, Mekke ’ye vardığında muşrikler ona:
“-Sen bir muddet Mekke ’den cıkma, ama Mekke icinde istediğin gibi KÂbe ’yi ziyaret et, umreni yap!” diye izin verdiklerinde, Hazret-i Osman ’ın:
“-Allah Rasûlu, KÂbe ’yi tavÂf etmedikce, ben de edemem! Ben BeytullÂh ’ı, ancak O ’nun arkasında ziyÂret ederim...” demesi; “Ben ummeti olarak, ancak O ’nun yaptığını yapar, ibadette bile O ’nun onune gecmem! Her hÂlimle, ancak O ’na itaat ederim!” demekti Âdeta...
SahÂbeyi sahÂbe yapan ozelliklerden birisi, bu muhabbette gizliydi. Bu hÂli MevlÂnÂ, şoyle anlatır:
“Bu can bu tende oldukca Kur ’Ân ’a kulum, koleyim;
Muhammed Muhtar -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem- ’in yolunun toprağıyım…”
İkinci husus ise, bugunumuze pek cok bereket sacan hikmetlerle doludur. Zira bircok Musluman, bugun kendisine:
“-Rabbim benden rÂzı mıdır?” Yahut:
“-AllÂh ’ın benden rÂzı olduğunu nasıl anlarım?” diye soru soruyor.
Bu sorunun cevÂbını da bize Rıdvan Ağacı ’nın altında, Allah Rasûlu -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem- ’in mubÂrek ellerini tutarak canını feda pahasına bîat eden, boylece muhabbet ve itaatin destanlaşmış hÂline ornek olan sahÂbe efendilerimiz vermektedir.
Zira bu bîat, Akabe bîatı gibi şartları belli olan bir bîat değildir. Bu bîatta, ashÂb-ı kirÂm, Peygamber Efendimize Âdeta şunu ispat etmiştir:
“-Şimdiye kadar sozumuzle, yaşantımızla Sana bîat ettik. MubÂrek ağzından dokulen her emir veya ricayı, baş tÂcı edip îcÂbını yaptık. Senin şahsında sergilediğin, gorduğumuz her sunneti de hic sormadan, kendi hayatımıza taşıdık. Senden ne gorduysek, ne eksik, ne fazla; aynısı ile taklit ettik. YÂ Rasûlallah! Şimdi Senin gonlune tÂlibiz. Elbette bizler beşer olarak Senin gonlunden ne gecer bilemeyiz, ama biz yine de inşirah bulmuş o mubarek gonlune tÂlibiz. Orada bÂtıl mesken tutmaz; orada Hakk ’ın rızası dışında hicbir şey barınmaz. Gonlunden gecene tÂlip olmak, bizi gonlunde yer tutmaya goturuyorsa, o pÂk gonulde bir yer edinebilmek icin dunyaya Âit ne varsa, ayaklarının altına sermeye hazırız! Kur ’Ân, Cibril vÂsıtası ile Senin kalbine inmişti. İşte Kur ’Ân ’ın bu dunyada mekÂn bulduğu o yuce gonlune tÂlibiz! Bu yuzden butun kalbimizle diyoruz ki:
«Allah Rasûlu ’nun gonlunde ne murÂdı varsa, onun uzerine bîat ediyorum.»[9]
Ucunda mutlak bir olum tehlikesi olsa da ahdimizden, bîatımızdan donmeyiz. Elimizde duşmana mukabele edecek silahımız olmasa da, buraya sadece ibadet maksadıyla geldiğimiz icin hazırlıksız olsak da, duşman sayıca bizden katbekat fazla olsa da, Allah yolunda olunceye kadar savaşmaya soz veriyoruz!” diyerek Hazret-i Peygamber -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem- ’in mubÂrek ellerini tutarak bîat ettiler.
Boyle kritik bir anda, tam bir sadÂkat ve fedakÂrlıkla yapılan bîat, ashÂb-ı kirÂmın, CenÂb-ı Hakk ’ın yuce rızÂsını kazanmalarına vesîle ol­du:
“Andolsun ki, o ağacın altında Sana bîat ederlerken Allah, o mu ’minlerden rÂzı olmuştur. Kalplerinde olanı bilmiş, onlara huzur ve sekînet indirmiştir...” (el-Fetih, 18)
ALLAH ’IN RIZASINA TALİP OLANLAR İşte bu Âyet, AllÂh ’ın rızasının yolunu gosteriyor. CenÂb-ı Hakk ’ın rızÂsına tÂlip olanlar, Allah ve Rasûlu ’ne itaat ve muhabbetle bağlanmalıdırlar. O ’nun emirlerine uymak gerektiğinde, “Ama, fakat, lÂkin…”e yer yoktur. Bahaneye, mazerete, izne, olur olmaz rehÂvete, pişkince tembelliklere mahal verilmez. “Duyduk ve itaat ettik!” teslîmiyeti ile, AllÂh ’a ve Rasûlu ’ne teslim olmak gerekir. Aksi hÂlde onların rız ve muhabbetine talip olduğunu soylemek, beyhûdedir.
Âyetin devamında ise, dunya ve Âhirette Rabbimizin bizden rÂzı oluşunun nişÃ‚nesi olarak kalplere huzur ve sekînet indireceğini mujdeliyor. Yani Allah ve Rasûlu ’ne itaat ve muhabbet, bizim rız makamındaki derecemizi belirliyor. Bu yuzden olsa gerek ki, Kur ’Ân-ı Kerîm ’de muhtelif otuz uc Âyet-i kerîmede “Allah ve Rasûlu ’ne itaat” birlikte emredilmiştir.
PEYGAMBERE İTAAT NASIL OLUR? Peki, Peygamber ’e itaat etmek nasıl olur?
Tefsir ve hadis Âlimleri Peygamber -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem- ’e itaatin, O ’nun sunnetine sarılmak, Allah ’tan alarak ortaya koyduğu buyruklara samimiyetle boyun eğmek olduğunu soyleyerek şoyle demişlerdir:
“Allah TeÂlÂ, peygamber gonderdiği kimselere, gonderdiği peygambere itaat etmeyi farz kılmıştır. Zira Âyet-i kerîmede: «Biz gonderdiğimiz her peygamberi, kendisine itaat edilsin diye gonderdik... » (en-NisÂ, 64)
Başka bir Âyet-i kerîmede de:
“Peygamber ’e itaat eden, AllÂh ’a itaat etmiş olur…” (en-NisÂ, 80) buyrulmaktadır. Zira Peygamber, sadece AllÂh ’ın emrettiğini emreder, O ’nun yasakladığını yasaklar. Bunun dışında kendiliğinden bir şey yapmaz. Âyetin devamı ise cok manidardır:
“İtaat etmeyenlere ise aldırma. Cunku Biz Seni onların uzerine bekci gondermedik!” (en-NisÂ, 80)
Ebu Hureyre -radıyallÂhu anh- ’ın rivayetine gore, Rasûlullah -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem- şoyle buyurmuştur:
“Bana itaat eden AllÂh ’a itaat etmiş, bana karşı gelen de AllÂh ’a karşı gelmiş olur.”[10]
ZÂhid ve mufessir Sehl bin Abdullah et-Tusterî ’ye İslÂm esaslarının ne olduğunu sordular. O da şu Âyet-i kerîmeyi okudu:
“…Peygamber size neyi emrettiyse ona uyun, neyi yasakladıysa ondan kacının!..” (el-Haşr, 7)
SUNNETİ İNKAR EDENLERİN GEREKCELERİ Sunnet ’i inkÂr eden ve Rasûlullah ’a itaat etmeyen bu sapıklar, bu davranışlarının sebebi olarak “Peygamber Efendimiz ’in de beşer olduğunu, hatalar yaptığını (zelle), bu yuzden Sunnete guvenilmeyeceğini” iddia ediyorlar.
Bu cÂhiller bilmiyor mu ki, zelle, Allah TeÂl tarafından peygambere gayr-i irÂdî olarak işletilir. Boylece peygambere “itÂb (uyarı ve duzeltme) Âyeti” gelerek bu gayr-i irÂdî hata, yine Âyetle duzeltilir ve bizlere Âdeta şu oğretilir:
“-Bakın, peygamber ilÂh değildir. Hatası sebebi ile acziyet tattırıldı ki, siz daha onceki bazı peygamberlere yaptığınız gibi O ’na da ilÂhlık atfetmeyin! O bir insandır, ama peygamberdir! Hata uzere bırakılmaz. O ’nun yaptıkları vahyin suzgecinden gecmiştir. O ’nun soz ve davranışlarında, AllÂh ’ın muradına aykırı bir şey kalmamıştır. Her Ânı, murÂkabe altındadır ve O, Allah adına hicbir zaman yalan konuşmaz, O ’na kesinlikle iftirada bulunmaz! O hÂlde O ’na tÂbî olduğunuzda, tamamıyla AllÂh ’ın emir ve yasaklarına uyduğunuz hususunda emin olabilirsiniz!”
PEYGAMBERLERİN ZELLELERİ VE İTAB AYETLERİ Peygamberlerin zelleleri ve onları îkaz eden itÂb Âyetleri, o ornek insanların, kulluğun her hÂlindeki mukemmelliklerini bize gosterir. Onlar takvÂda ornek oldukları gibi, hatanın peşinden gelen pişmanlık ve tevbede de ummetlerine ornektirler.
Peygamber ’e itaati emreden Âyet-i kerîmelerden, Muhammed Sûresi ’nin 33. Âyet-i kerîmesi, O ’na itaat etmeyenlerin kıyamet gunu amellerinin boşa cıkacağını, yaptıkları hicbir amelin ecrini alamayacaklarını şoyle ifade eder:
“Ey îman edenler! AllÂh ’a itaat edin ve Peygamber ’e itaat edin ki, amellerinizi boşa cıkarmayın!”
Bu acık ifadeler, “Biz sadece Kur ’Ân ’a uyarız!” diyen insanlara yeterli bir cevap değil mi? Kur ’Ân ’a tÂbî olmak, Peygamber Efendimiz ’e itaati gerektirmiyor mu? O insanlar, bu sozlerinde bile samimi değiller!..
Yine bu gurûhun kıyametteki acıklı hÂlini şu Âyet-i kerîme tasvir eder:
“Bilmediler mi ki, kim AllÂh ’a ve Rasûlu ’ne karşı koymaya kalkarsa, ona icinde surekli kalacağı Cehennem azabı vardır. İşte buyuk rezillik budur.” (et-Tevbe, 63)
“Kafirler yuzleri ateşte cevrilip dururken, «Yazık bize!» derler. «Keşke AllÂh ’a itaat etseydik, keşke Peygamber ’e itaat etseydik!»” (el-AhzÂb, 66)
Allah ve Rasûlu ’ne itaat edenlerin mukÂfÂtı ise, bir Âyet-i kerîmede şoyle ifade edilir:
“Kim AllÂh ’a ve Rasûlu ’ne itaat ederse, işte onlar peygamberler, sıddîklar, şehidler ve sÂlihlerle beraberdir. Onlar ne guzel dostlardır.” (en-NisÂ, 69)
KİŞİ SEVDİĞİ İLE BERABERDİR Hadîs-i şerîfte de beyan edildiği gibi, “Kişi sevdiği ile beraberdir.” (BuhÂrî, Edeb, 96)
Peygamber Efendimizi seviyorsak, bunun en guzel ispÂtı; dunyadayken O ’nun nurlu yolunu, Sunnet ve hadislerini rehber edinerek yurumektir. Ki, bunun neticesi de Âhirette, inşÃ‚allÂh, Firdevs-i Âl ’da peygamberler, sıddîklar, şehidler ve sÂlihlerle beraberlikle taclanmak sûretiyle olacaktır.
Bu dunya herkesin tarafını belli edeceği bir er meydanıdır. Kim nerede olmak istiyorsa o tarafa gecsin. Kimseyi ikna cabasında değiliz. Âyette buyrulduğu gibi; “Yuz cevirene gelince, Seni onların başına bekci gondermedik.” (en-NisÂ, 80) Biz tebliğ ederiz, bir de yaşayarak numûne olmaya gayret ederiz. Otesi, kişinin kendi nefsi ile arasındaki cihattaki marifet ve mahÂretine kalmış.
PEYGAMBER EFENDİMİZ ’İ NEDEN SEVMELİYİZ? Biz Peygamber Efendimiz ’i canımızdan daha cok seviyoruz. Rabbimiz, melekleri ve butun yaratılmışlar buna şÃ‚hit olsun!
Cunku bizim gonlumuzun biricik sultanı oyle bir Peygamber ’dir ki, Allah, O ’na itaati, kendisine itaatle eş tutmuştur. Cunku bizim Peygamberimiz, varlık nûrudur. Allah ve melekleri O ’na salÂt etmiş, bizim de cokca salÂt etmemizi emretmiştir. Cunku bize oyle bir Peygamber lûtfedilmiştir ki, O, bize karşı cok şefkatli ve merhametlidir, ayrıca bize cok duşkundur. Cunku bizim Peygamberimiz ’e ummetine şefaat etme hakkı lûtfedilmiştir. Kıyamet gunu, ummetini kanatları altına toplayacak, onların affolunması icin AllÂh ’a niyaz edecektir. Cunku bizim Peygamberimiz, Âlemlere rahmet olarak gonderilmiştir. O rahmet sebebiyle, butun zulum ve ahlÂksızlıklarına rağmen kÂfirlere bile bu dunyada toptan helÂk gelmemiştir. Cunku bizim Peygamberimiz o kadar yucedir ki, peygamberler bile O ’na ummet olmak icin can atmışlardır. O, peygamberler icinde bizim nasibimizdir. Biz de ummetler icin de O ’nun nasibiyiz, hamd olsun. NihÂyetsiz şukurler olsun. Bundan rÂzıyız ve O ’na layık olmak icin cırpınıyoruz. Bu nasîbi beğenmeyen, kendisi bilir. Onlar icin ancak du eder, bu yuce nasîbin kadrini bilecek bir kalp ihsan etmesi icin Rabbimize niyaz ederiz.
Dipnotlar:
[1] VÂkıdî, II, 572. [2] İbn-i Sa ’d, II, 95. Daha sonra bu sayının, bedevî Araplar ’ın yolda gelip katılmalarıyla artarak bin beş yuz, hatt bin yedi yuze kadar cıktığı rivÂyet edilmektedir. [3] İbn-i Sa ’d, II, 97; İbn-i Kayyım, III, 290. [4] Ahmed bin Hanbel, Musned, IV, 324. [5] İbn-i HişÃ‚m, III, 364. [6] VÂkıdî, II, 603. [7] BuhÂrî, AshÂbu ’n-Nebî, 7. [8] Muslim, FedÂilu ’s-SahÂbe, 163. [9] VÂkıdî, II, 603. [10] BuhÂrî, AhkÂm, 1/7137.
Kaynak: Halime Demireşik, Şebnem Dergisi, Sayı: 177


İslam ve İhsan
ALLAH ’A İMAN VE İTAAT ETMENİN DUNYADAKİ FAYDALARI - VİDEO