CenÂb-ı Hakkʼa bizleri İslam nuru ile şereflendirdiği icin ne kadar şukretsek az. Bu şukrun en guzel ifadesi ise, gonullerimizin her an “muhabbetullah” ve “muhabbet-i Rasûlullah” ile dolu olmasıdır.HudÂyî Hazretleri buyurur:
İki cihan sultÂnının
Doğduğu ay geldi yine,
İlm u maÂrif kÂnının[1]
Doğduğu ay geldi yine…
Anı HudÂyî kim sever,
Matlûba bulmuştur zafer.
Fahr-i CihÂn, Hayruʼl-Beşer
Doğduğu ay geldi yine…
Biz Âciz kullarını, Rasûl-i Ekrem -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem- Efendimizʼin cihÂnı teşrif buyurduğu bir Rebîulevvel ayına daha kavuşturan CenÂb-ı Hakkʼa sonsuz hamd u senÂlar olsun. Âlemlere rahmet olarak gonderilmiş olan Hazret-i Muhammed Mustaf -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem- Efendimizʼe nihÂyetsiz salÂt u selÂmlar olsun.
Peygamber Efendimiz -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem-ʼin velÂdetini sevincle karşılamak, CenÂb-ı Hakkʼın rahmetini celbeden bir saÂdet vesîlesidir. Zira O, AllÂhʼın Habîbi, yani en sevgili kulu ve Rasûlʼudur.
Nitekim Rasûlullah -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem- Efendimiz bir hadîs-i şerîflerinde şoyle buyuruyorlar:
“Allah TeÂl ’yı, sizi nîmetleriyle perverde kıldığı icin sevin. Beni, AllÂh ’ı sevdiğiniz icin sevin. Ehl-i beytimi de beni sevdiğiniz icin sevin.” (Tirmizî, MenÂkıb, 31/3789)
“Seven, sevdiğinin sevdiklerini de sever.” hukmunce;
‒CenÂb-ı Hakkʼın sevip “Habîbim” buyurduğu,
‒Omrune, nubuvvetine, yuce ahlÂkına, asrına ve beldesine yemin ettiği,
‒Melekleriyle birlikte bizzat salÂt ederek taltif buyurduğu Rasûlullah -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem- Efendimizʼi sevmek de, hem AllÂhʼa muhabbetimizin guzel bir tezÂhurudur, hem de AllÂhʼın rız ve muhabbetine vesîledir.
Her peygamberin bir fÂrik vasfı vardır ve o vasfıyla insanlığa bir fazîlet numûnesidir. Fakat guzel ahlÂkı tamamlamak uzere gonderilmiş olan Efendimiz -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem-, butun peygamberlerin fÂrik vasıflarının daha da otesinde bir fazîlet zirvesidir. Zira O, ilÂhî kudretin insanlıkta tecellî eden bir hilkat bedîası, yani sanat hÂrikasıdır.
ŞUKRUN EN GUZEL İFADESİ Hicbir bedel odemediğimiz hÂlde -rivÂyete gore- 124.000 kusur peygamber icinde Oʼna ummet kılınmak, biz ummet-i Muhammed icin muazzam bir bahtiyarlıktır. Suleyman Celebi, bu bahtiyarlığı Mevlidʼinde ne guzel ifade eder:
Ummetin olduğumuz devlet yeter,
Hizmetin kıldığımız izzet yeter…
Hakîkaten, CenÂb-ı Hakkʼa bu buyuk lûtfu icin ne kadar şukretsek az. Bu şukrun en guzel ifadesi ise, gonullerimizin her an “muhabbetullah” ve “muhabbet-i Rasûlullah” ile dolu olmasıdır.
Duşunmeliyiz ki, butun cihan bizim olsa, fakat Rasûlullah -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem- Efendimizʼi tanıma şerefine erişememiş olsaydık, bunun ne kıymeti olurdu?! Zira dunya da omur de fÂnî, fakat Allah Rasûluʼnu tanıyıp Oʼnun izinden giden sÂdık bir ummeti olmanın getireceği saÂdet ise ebedî…
Dolayısıyla gonlumuzde Allah ve Rasûlu olduktan sonra, hicbir dunyevî mahrumiyetin muhim olmadığı şuuruna ermeliyiz. Duşunmeliyiz ki:
Milyonları olan bir kimse, yolda giderken on lira duşurup kaybetse, durup ona uzulur mu? O milyonlar karşısında on liranın ne hukmu olur? Bizler de, herhangi bir dunyevî sıkıntıyla karşılaştığımız zaman; AllÂhʼa kul, Rasûlullah -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem- Efendimizʼe ummet olmanın, bizim icin ne muhteşem bir zenginlik, saÂdet ve bahtiyarlık vesîlesi olduğunu duşunup gonul huzurumuzu korumalı, dunyevî huzunlerimizi bertaraf etmeliyiz.
Nitekim sahÂbe-i kirÂm efendilerimiz, muşriklerin ağır işkencelerine, zulumlerine, ambargolarına mÂruz kaldılar. Sayısız musibet ve felÂkete goğus gerdiler. Fakat Allah ve Rasûlullah muhabbeti, o zulumlerin tesirini azaltıyor, hatt yok ediyordu. Nitekim o muhabbet sayesinde, butun dunyevî meşakkatler, onların nazarında ehemmiyetini yitirdi. Allah ve Rasûlʼunun muhabbeti, onların gonullerinde, hic tukenmeyen bir feyz ve rûhÂniyet hazinesi oldu.
EMRET Y RASÛLÂLLAH! Zira onlar, Allah Rasûluʼnu yakından tanıdılar. Tanıdıkca da buyuk bir hayranlık duydular. Oʼna engin bir muhabbetle, cÂn u gonulden rÂm oldular. Âdeta bir golgenin govdeye olan sadÂkatiyle Efendimizʼe tÂbî oldular. Oʼnun en ufak bir arzusuna dahî:
“‒Emret y RasûlÂllah! Canım-malım, her şeyim Sana fed olsun.” diye mukÂbele ettiler.
Allah Rasûluʼnun emirlerine itaati, dunyanın en buyuk nîmet ve lezzeti bildiler. Oʼnun gonlunde bir yer edinebilmek icin, colleri aşarak gittikleri diyarlarda, kralların kelle ucurmaya hazır cellÂtları onunde, İslÂmʼa dÂvet mektuplarını, îman cesaretiyle okudular. Gittikleri her yere Allah Rasûluʼnun ornek şahsiyetini ve yuce ahlÂkını taşıdılar.
Gonullerindeki Allah ve Rasûlullah muhabbeti; butun zahmetleri rahmete, kulfetleri nîmete, cefÂları safÂya ceviren bir mÂnevî iksir gibiydi. O muhabbetle, ateş gibi coller Âdeta serin ve selÂmet oldu, gecit vermez dağlar aşıldı, uzun yollar kısaldı. “Aşk ile koşan yorulmaz.” denildiği gibi, Allah ve Rasûlullah aşkı, gonullerinden atÂleti, rehÂveti, Âcizliği, korkuyu silip attı. Bu sayede, Allah yolundaki hicbir hizmet, gayret ve fedakÂrlıktan yılmadılar.
Zira MevlÂn Hazretleriʼnin buyurduğu gibi:
“Muhabbetten acılar tatlanır.
Muhabbet sayesinde bakırlar altın olur.
Muhabbet vesîlesiyle dermansız dertler şif bulur.
Muhabbetten kederler neşe, uzuntuler sevinc olur.
Muhabbetle kahır rahmet olur.”
İşte ashÂb-ı kirÂm da Allah ve Rasûlʼune muhabbetteki sırra nÂil olmuşlardı. Bu sır sayesinde;
‒Gonulleri gaflete sevk eden dunyevî ve nefsÂnî zevkler butun cÂzibesini yitirdi.
‒Allah yolundaki gayretlere mÂnî olan butun mÂzeretler Âdeta buharlaşıp yok oldu.
‒AllÂhʼa hamd, şukur, rızÂ, tevekkul ve teslîmiyeti zedeleyen butun şikÂyetler unutuldu.
‒Maddî-mÂnevî yaralar şif buldu, acılar dindi.
Onlara hicbir acı, Allah Rasûlu ’nden ayrı duşmenin acısı kadar ağır gelmedi. Nitekim Peygamber Âşıklarından Abdullah bin Zeyd el-EnsÂrî -radıyallÂhu anh-, bir gun Rasûlullah -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem- Efendimizʼe:
“‒YÂ RasûlÂllah! Sen bana canımdan, malımdan, evlÂdımdan ve Âile efrÂdımdan daha sevgilisin. Eğer gelip de Senʼi gormek gibi bir nîmet olmasaydı olmeyi arzu ederdim.” diyerek icli icli ağlamıştı.
Bunun uzerine Rasûlullah -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem- Efendimiz:
“‒Nicin ağlıyorsun?” diye sordular. Abdullah bin Zeyd -radıyallÂhu anh-:
“‒YÂ RasûlÂllah! Bir gun Sizʼin de bizim de oleceğimizi, Sizʼin peygamberlerle beraber yuksek makamlarda olacağınızı, bizim ise Cennetʼe girsek bile aşağı makamlarda olacağımızı duşunerek (Sizʼi goremeyeceğim endişesiyle) ağladım.” cevÂbını verdi.
Merhamet ummÂnı Efendimiz -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem- cevap vermeyip sukût buyurdu. Bunun uzerine -rivÂyete gore- şu Âyet-i kerîme nÂzil oldu:
“Kim AllÂh ’a ve Peygamber ’ine itaat ederse, işte onlar, AllÂh ’ın kendilerine nîmet verdiği nebîler, sıddîklar, şehîdler ve sÂlihlerle beraber olacaklardır. Onlar ne guzel dostlardır!” (en-NisÂ, 69)
Yine Abdullah bin Zeyd -radıyallÂhu anh- bir gun bahcesinde calışırken oğlu nefes nefese gelip buyuk bir uzuntu ile, Rasûlullah -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem-ʼin vefat haberini verdi. Bu acı haberle Âdeta dunyası başına yıkılan Abdullah -radıyallÂhu anh- şoyle du etti:
“‒AllÂhʼım! Gozlerimi al ki artık bundan sonra tek sevdiğim Hazret-i Muhammed -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem-ʼden başka kimseyi gormeyeyim.”
Abdullah -radıyallÂhu anh-ʼın duÂsı kabûl oldu ve oracıkta gozleri gormez oluverdi.[2]]
Kaynak: Osman Nuri Topbaş, Altınoluk Dergisi, 2022 – Ekim, Sayı: 440
İslam ve İhsan
Şukur Nedir?
HER AN ŞUKUR HÂLİNDE OLMALIYIZ