Gunlerden bir gun, koylerden birinde, adamın birinin eşeği, kuyunun
birine duşmuş.

Niye duşer, nasıl duşer sormayın.
Eşek bu. Duşmuş işte.

Belki kor bir kuyuydu, ağzı tahtayla kapatılmıştı belki, uzerine
de toprak dokulmuştu.

Zamanla tahta curudu, zayıfladı, toprakta biten otları yemek isteyen
eşeğin ağırlığını cekemedi ve gum.

Hayvancık saatlerce acı icinde kıvrandı, bağırdı kendi
dilinde.
Ayıptır
soylemesi, anırdı yani.

Sesini duyan sahibi gelip baktı ki vaziyet kotu.

Zavallı eşeği kuyunun dibinde melul mahzun bakınıyor.
Ustelik yaralanmış.

Karşılaştığı bu durumda kendini eşeği kadar zavallı hisseden
adamcağız koyluleri yardıma cağırdı.

Ne yapsak, ne etsek, nasıl cıkarsak soruları havada kaldı.
Sonunda karar verildi ki kurtarmak icin calışmaya değmez.
Tek care, kuyuyu toprakla ortmek.
Ellerine aldıkları kureklerle etraftan kuyunun icine toprak
attılar.
​
Zavallı hayvan, uzerine gelen toprakları, her seferinde
silkinerek dibe doktu.

Ayaklarının altına aldığı toprak sayesinde her an biraz daha
yukseldi ve sonunda yukarıya kadar cıkmış oldu.

Koyluler ağzı acık bakakaldı.

(Hayat, bazen bizim de uzerimize abanır. Ne bazeni, coğu zaman.
Toz toprakla ortmeye calışanlar cok olur.
Bunlarla başetmenin tek yolu,
yakınıp sızlanmak değil,
duşunup
silkinmek
ve kurtulmak,
aydınlığa adım atmaktır.
Kor kuyuda olsak bile )
​
alıntı