Hayat cocukken daha anlamlı, daha duzenli, daha yaşanılır... O zamanlar bir mucadele vermiyorduk, her şey tozpembe geliyordu bize. Sanki, akrep ve yelkovan aynı noktada dururdu,kardeşlik vardı, dostluk vardı... O zamanlar her şey o kadar yalın ve sadeydi ki, adeta gozler kalbi yansıtırdı.​
​
​
Eskiye ozlem duymak, yakınmak care olmuyor işte. Her yaşın bir guzelliği de yok ayrıca. Bana artık gecmişte yaşadıklarım gokyuzundeki kuşlara uzanmak kadar uzak...​
​
​
Cocukluk yıllarım... Ah! Ne kadar masumduk. Annemizin sozunden cıkmaz, dizinin dibinden hic ayrılmazdık. Mutluyduk... Cocukken aynaya baktığımda ozumu gorurdum, şimdi ise o buğulu aynaya bakmaktan cekinir hale geldim.​
Karamsarlık dizboyu...​
​
​
Sizce neden hayatı seyrine bırakmıyoruz, neden her şeyi bu kadar gucleştiriyor ve geriye baktığımızda hatırlayacak guzel anılar yaratmıyoruz?​
​
​
O kadar karmaşık ki duşunce dunyam, sanki dort bilinmeyenli denklem...​
​
​
Her şeye rağmen neden hÂl bir yaşama sevinci dolu kalbimde, hÂl dostuluk denen o eşsiz bucaksız kelimeye inancım var mı acaba?​
​
​
Belki...​
(alıntı)​
​