Eski zamanların dondurucu bir kışından butun hayvanlar cok etkilenmiş, buyuk kayıplar vermişler. Ama en cok kayıp veren kirpilermiş. Cunku onların pek cok hayvan gibi kalın kurkleri yok, kendilerini sıcak tutması zor olan dikenleri var. Bu durumdan en az zararla kurtulmak icin kirpiler meclisi toplanmış cozum aramaya başlamış. Tartışa tartışa nihayet gece olunca butun kirpilerin bir araya toplanmasına, birbirine yakın durarak geceyi gecirmelerine karar verilmiş. Boylece kirpiler birbirlerinin vucut sıcaklığından faydalanacak, aralarındaki hava tedavulunu onleyerek donmaktan kurtulacaklarmış. İlk geceki denemelerinde bunun işe yaradığını gormuşler. Ama başka bir problem cıkmış ortaya. Uşuyen kirpiler birbirine fazla yaklaştıklarından yaralanmalar gercekleşmiş. Sonraki gece yaralanma korkusundan birbirinden uzak durmuşlar ama bu sefer de donmalar meydana gelmiş. Ne var ki her gece kah uzaklaşa, kah yakınlaşa, deneye yanıla birbirlerinin vucut sıcaklığından faydalanacak kadar yakın; ancak birbirlerini incitmeyecek kadar uzak durmayı oğrenmişler. Bizimde uzun dikenlerimiz var. Bunlar hayata karşı filtrelerimiz. Bazen faydalı, bazen de zararlı. Coğu zaman kimseleri yaklaştırmıyoruz yanımıza. Ve yaşamaktan korkuyoruz bazı şeyleri. Filtrelerimizden elemeden kimseleri sokmuyoruz ozel dunyamıza. Ne var ki, sıcaklık ancak yakınlaşmakla mumkun. Birbirimizin CANINI YAKMAYACAK kadar uzak, hayatın soğuk zamanlarında uşumeyecek kadar da yakın olmayı oğrenmeliyiz




alıntı