yollarla barışmalı yalnızlığa alışmalı ve sırt cantasını her daim hazır tutmalı insan yollarla barışmalı yalnızlığa alışmalı
Bavulları hep toplu durmalı insanın...

Bir gun telefonların hic calmayabileceği hesaplanmalı...

Tul perde arkasından misafir yolu gozlemekten vaz­gecmeli...

İhanetlere, terkedilmelere, bir başına bırakılmalara hazırlıklı olmalı...

Yalnızlığa alışmalı...



* * *



Cunku "omuz omuza" gunlerin vakti gecti. Dayanışma... gunumuz borsasının değer kaybeden hisse senet­lerinden biri artık...

Bireyin keşif cağı, geride kı­rık dokuk yalnızlıklar bıraktı.

Terorun bile bireyselleştiği cağdayız. Zaman, birlikten kuvvet doğurma zamanı değil; zaman, tek başına dimdik ayakta kalabilmeyi becerme zamanıdır.



* * *



İşte o yuzden alışmalı yalnız­lığa...

Sokaklar dolusu ıssızlıkla başbaşa yaşamayı goze almalı insan... Guvendiği dağlardaki karlara bakıp ders cıkarmalı... Huzunlu bir şarkıyla paylaşı­lan gecelerde başım dayayacak bir omuz arama huylarından vazgecmeli... Sofrada tek tabağa, tabakta az yemeğe alışmalı...

Romanlardan yalnızlığı yucelten paragraflar asmalı evin en gorunur duvarlarına...

"Yalnızlık paylaşılmaz/ Paylaşmılsa yalnızlık olmaz" dizeleriyle başlamalı gune...

Telesekretere "şu anda size cevap verebilecek kim­se yok" denmeli, "... belki de hicbir zaman olmaya­cak..."

Cevapsızlığa, sessizliğe ısınmalı...



* * *



Oysa sessizlik haksızlığa alkıştır.

Haklılığın onuru yaşatır insanı... Susmanın utancı oldurur.

O yuzden en sessiz gecelerde ''doğruydu, yaptım"la teselli bulmalı insan...

Feryada komşuların yetişmemesine, soğuk duvar diplerinde sessizce ağlaşmaya alışmalı... Kendiyle he­saplaşmaya calışmalı...

Gece yastıkla ağlaşmaya, sabah aynayla guluşmeye, kendiyle huzunlenip, kendiyle keyiflenmeye hazır ol­malı...

Hep başını alıp gidebilecek kadar cesur, ama hep kalıp savaşacakmış kadar gozupek olabilmeli...

Sessizliği, sese donuşturebilmeli...



* * *



Ve sırt cantasını her daim hazır tutmalı insan...

Yollarla barışmalı...

Yalnızlığa alışmalı...
(alıntı)​