Merhametle Aşk Arasında

Merhametle aşk arasındasın... Diz cokmuş bekleyen halinle seni affetmek en akıllıca olanı.

Sabırdan orulmuş butun sevdaların diz kapaklarındaki kireclenmeler kadar hasar ve acı bırakması bir yana, senin secimlerinin bana yuklediği butun kederleri sana geri yollamak aklımın ucundan bile gecmez. Sevme; işte boyle bir şeydir!

Ezberlediğim ilk mısra Ahmet Arifindi, diyordu ki;

“Terk etmedi sevdan beni,

Ac kaldım susuz kaldım...

Hayın karanlıktı gece,

Can garip, can suskun,

Can param parca...

Ve ellerim kelepcede,

Tutunsuz uykusuz kaldım,

Terk etmedi sevdan beni!



Diyordu ki hayat;

Ezberlediklerinle sev beni,

Ezberlediklerin eskittiklerin olmasın...

Cal duduğunu kara trenler gibi hayata

Makinistte sensin, yolcuda, yolda...







Bir bezle butun dunyanın tozunu almak icin cıktıysan yola, karşına cıkacaklara hazırlan yoldaş... En kestirme sokaklar bile, seni umduğun kadar cabuk cıkarmayabilir duşunduğun yere. Guneşte kızarmak, ruzgÂrda yanmak, susuzluktan kavrulmakta olabilir bugun ki odulun. Duğumlerini cozdukce anılarının, ruhların titreştiği, masallara taş cıkartan binlerce an olur gozlerine duşen. Gozlerin gorduklerini yok saymak icin cırpına dursun, belleğinde kalmış bir şeyler buluverirsin. Sevdaların en şaşkın halinden, aşkların en tutkulu yanına kadar her şey sana yaşananları anlatır. Kulaklarını tıkamaktata ozgursun, yoluna devam edip etmemekte de… Gorunenle asıl arasındaki ayrımı yapabilecek kadar buyuttuyse hayat seni, kaldığını duşunmek isterim.

Kal ki; geride kalanların neden sana yetişmekte zorlandığını anlayasın.

Kal ki; en pahalı şeylerin bile, gun olup seni mutlu etmediğini farkedesin.

Kal ki; bacakların seni taşıdığını icin şukretmek gelsin aklına, dilin dondukce, elin tutukca, karnın doydukca yaşamak ne buyuk bir mucizedir diyebilesin.

Kal ki; doğacak bebeklerde sana gulumsesin!