Adam once kitapları topladı.
Kadın, kapısı kapalı ağlıyordu.
Cocuk merdivenlerde zaman dursa istiyordu.
Bir ayrılığın uc dalıydılar.

Birikmiş ne varsa atma zamanıydı şimdi.
Cocuk merdivenlerin basamaklarını saydı.
Saclarını cozdu, bir daha ordu.
Kadın kapı kolunu tutmak, kapıyı acmak,
Adamın yanına gitmek istedi.
Adam resimleri ayırdı,
Bir ayakkabı kutusuna koydu.
Cocuk kapı ziline baktı,
Kadın duvardaki saate,
Adam acık olan pencereye.
Bir ayrılığın uc kahramanıydılar.

Zaman durmuyor,
Adam kalmıyor,
Kadın engel olmuyordu.
Zaman duramıyor,
Adam kalamıyor,
Kadın engel olamıyordu.

Cocuk boynundaki ipli anahtarla kapıyı actı.
Cizgili defterinin arasından,
Kuruttuğu gelincik ciceğini aldı.
Kadın balkon kapısını actı.
Ruzgar perdeleri ucurdu.
Adam acık pencereyi kapattı,
Masanın ortusunu duzeltti.
Bir ayrılığın uc adımıydılar.

Adam gitti...
Kadın kaldı...
Cocuk buyudu...

Şimdi gelincik bir ayakkabı kutusunda,
Siyah beyaz resimlerle birlikte.
Ayakkabı kutusunun anısı cocuğun kilitli kalbindeler.
Bir ayrılığın uc resmiydiler.

Adam, kadın, cocuk.
Perdeler, kapı kolu ve merdiven.
Bir ayrılığın uc şahidiydiler.

_İclal Aydın