Gulden, bulbulden ve diğer bahce guzellerinden soz etmem bahanedir”, diyen hazret-i MevlÂnÂ, Mesnevi’sinde anlatıyor:
.....
Cok buyuk bir ateş hazırlayanlar, yanıp olsun diye de İbrahim Peygamberi bunun icine atmışlardı.
O sırada gokte kucuk bir kuş belirdi. Tam hazret-i İbrahim’in uzerinden gecerken, ağzında taşıdığı kuru dal parcasını ateşe bıraktı.
İbrahim Peygamber;
“O minicik copu atmışsın atmamışsın, bu koskocaman ateş icin ne fark eder ki?” diye seslenince, kuş;
“Olsun, dedi. Yeter ki duşman olduğumuz belli olsun!..”

Şimdi duşunuyorum da...
Bu okuduğunuz menkıbe; yeryuzune ayak basan her insanın tutsa yakasından da bir silkelese, inanın can dayanmaz!..
Sorarlar cunku bir gun adama: “Ne yapıyorsun? Yaptığını nicin yapıyorsun? Kim icin veya kime duşmanlık icin yapıyorsun?”

Biraz sonra, havada başka bir kuş belirmiş. Gagacığında taşıdığı su damlasını, gokleri tutan o buyuk ateşin tam uzerinden gecerken bırakmış.
Bunu goren İbrahim Peygamber;
“Ey kuş, demiş. Bir damlacık suyu bıraktın ama, bu kocaman ateş icin ne fark eder ki?”
“Olsun, demiş kuş. Yeter ki dost olduğumuz belli olsun!..”

Biliyor musunuz; kuşlar sonraki zamanlarda da, daha sonraki zamanlarda da hep aynısını soylemişler:
“Olsun, demişler... Dost olduğumuz belli olsun!..”
Bahar gecti yaz geldi, kuşlar cıvıldaşıyor yine... Dinleyin. İyi dinleyin; bakın ne diyor kuşlar:
“Dost olduğunuz belli olsun... Dost olduğunuz belli olsun!..”

_alıntı