Duğum attım hayata; uzuntuler icin duğum attım, sevincler icin boncuklar koydum, renkler duşledim, renkler dizdim... Hayatımın donemeclerini boncuklarla işte boyle işledim...

Tezgahın yanındayım bir kolye beğendim ve satın almak istedim... Tezgahın başındanki bayan birine seslendi: "Betul gel tasarladığın kolyeyi alacak olan kişiyle ozel konuşmak istdiğini soylemiştin, bak kolyeni satın almak isteyen bir kişi var" dedi. Betul adında bir bayan yanıma yaklaştı, "bu kolye cok ozel unutma, ellerimle yaptım cok uzun sure bekledim bu kolyeyi tamamlamak icin benimle gittiğim butun ulkeleri gezdi. Ruhmu verdim ona, huzunlerimi ekledim" dedi. Elimi tuttu ve devam etti, "sen cok ozelsin cunku bu kolyeyi alıyorsun" dedi. Gozleri dolu dolu oldu, "bunu her takışında uzuntulerin ardından mutlakla mutluluklar geleceğini harıla oradaki her bir ilmekte, her bir boncukta saklı duran hayat var bunu hic unutma" dedi...

Şaşırıp kaldım, yutkundum, paradan soz bile etmiyordu, sadece sadece yanaklarından suzulen gozyaşlarıyla ellerimi tutarak "unutma bu kolye ve sen cok ozelsiniz" diye ekledi... Kolyeyi avuclarımın icerisine bırakırken ona veda etti ve yanaklarından suzulen yaşlarla tezgahın diğer ucuna gitti.

Olduğum yerde kalakalmıştım boğazım duğum duğum oldu, sanki bir ruyaydı ya da bir işaretti bu. Cunku, o gun artık hayatımın duğum duğum olduğunu ve icinden cıkamayacağımı duşunuyordum. Bu kolye işte boyle bir gunde avuclarımmın icerisine bırakıldı...

Şimdi masamın uzerinde duruyor kolyem, bana umutları anlatıyor, bana hayatı. Unutmadan soyleyeyim kolyeyi aldığım Betul Hanım bir ressammış ve şunu da soylemeden gecemeyeceğim boyle incelikli, ruya gibi guzel bir kolye ancak boyle guzel ellerden cıkabilir...
Umutları hic kaybetmememiz dileğiyle...