Yarın sabah gozlerini actığında, - eğer acabilirsen -
cekmecenin uzerinde kurşun kalemle yazılmış bir not gorseydin:

- “Dunya yıkıldı, yeniden kuruluyor” diye; yani bir “sil
baştan”, yani “bir fırsat daha”.

Artık “o hep istediğin” neyle uğraşmaya, neyi
oğrenmeye, neyi hayata gecirmeye başlar, neyi bitirir, hangi
işe bir daha asla bulaşmazdın?

Nefes nefese kimi arar, ayakkabının teki merdivende - kime
koşar, kimden sonsuza kadar uzak dururdun?

Anahtarı “sevgi” olan hangi paslı kilitleri acar, balyozu
“cesaret” olan hangi kalın zincirleri kırardın?

Hangi soylenmemiş sozler cıkardı acığa, hangi
cıkılmamış yolculuklar beklerdi celik kapının
ardında?

Gece yatarken, saatinin alarmını kurup, cekmecenin uzerindeki
kurşun kalemin yanına koyarken bir duşun bunu.

Sen derin uykulardayken dunya yıkılabilir, gecmişe ait ne
varsa kalkmaz enkazın altında kalabilir.

Ve yarın sabah, tabii eğer acabilirsen gozlerini, yepyeni bir
dunya kurulmuş olabilir, her sabah kurulduğu gibi...

_alıntı