Bir zamanlar dağda, kızgın guneşin altında, mermer taşlarını yontmaktan bezmiş bir mermer yontucusu varmış.​

“Bu hayattan bıktım artık. Yontmak! Devamlı mermer yontmak... oldum artık! Ustelik bir de bu guneş, hep bu yakıcı guneş! AH! Onun yerinde olmayı ne kadar cok isterdim, orada yukseklerde her şeye hakim olacaktım, ışınlarımla etrafı aydınlatacaktım.”
Diye soylenir dururmuş yontucu.​

Bir mucize eseri olarak dileği kabul olunur ve yontucu o an guneş olur. Dileği kabul edildiği icin cok mutludur. Fakat tam ışınlarını etrafa yaymaya hazırlandığı sırada ışınlarının bulutlar tarafından engellendiğini fark eder.​

“Basit bulutlar benim ışınlarımı kesecek kadar kuvvetli olduklarına gore benim guneş olmam neye yarar!” diye isyan eder.​

“Mademki bulutlar guneşten daha kudretli bulut olmayı tercih ederim.”​

O zaman hemen bulut olur. Dunyanın uzerinde ucuşmaya başlar, oradan oraya koşuşur, yağmur yağdırır fakat birdenbire ruzgar cıkar ve bulutları dağıtır.​

“Ah, ruzgar geldi ve beni dağıttı, demek ki en kuvvetlisi o oyleyse. Ben ruzgar olmak istiyorum.”diye karar verir.​

Ve dunyanın uzerinde eser durur, fırtınalar estirir, tayfunlar meydana getirir. Fakat birdenbire onunde kocaman bir duvarın ona mani olduğunu gorur. Cok yuksek ve cok sağlam bir duvar. Bu bir dağdır.​

“Basit bir dağ beni durdurmaya yettiğine gore benim ruzgar olmam neye yarar.”​

Der.​

O zaman dağ olur. Ve o anda bir şeyin O’na durmadan vurduğunu hisseder. Kendinden daha guclu olan şeyin, O’nu icinden oyan şeyin..... Bu.....kucuk bir mermer yontucusudur.​