Venedik'te kenar mahallelerden birinde, bir cafe-barda
kahvelerimizi iciyorduk. İceri giren muşterilerden
biri barmene " İki kahve, biri askıda" dedi, iki kahve
parası verip, bir kahve icip gitti. Barmen de
duvardaki civiye bir kucuk kağıt astı. Biraz sonra iceri
iki kişi girdi, onlar da "uc kahve biri askıda" dediler ,
iki kahve icip, uc kahve parası odeyip gittiler. Barmen
askıya yine kucuk bir kağıt astı. Bunun gun boyu boyle
surduğu anlaşılıyordu. Biraz sonra kahveye ustu biraz
eski-pusku, belli ki yoksul bir adam girdi ve barmene
"Askıdan bir kahve" dedi. Barmen hemen bir kahve
hazırladı ve yeni muşterinin onune getirdi. Yoksul kişi
kahvesini ictikten sonra, para odemeden cıkıp gitti.
Barmen ise duvardaki askıya taktığı kağıtlardan birini
kopardı, parcaladı, cope attı.

Yardım etmek icin, insanların gereksinimlerini belirlerken,
yalnızca yaşamsal gereksinimlerle sınırlı kalmak
zorunda değiliz. Askılara kahve asmayı da unutmamak gerek.

Alıntı