Her an her saniye o amansız ucurumdan yuvarlanma riski ile karşı karşıya yaşıyoruz...
Bir yarışın icinde buluyoruz ansızın kendimizi, yaşamaya başladığımız ilk andan itibaren...
Amacı sadece yaşamak olan, odulu olmayan bir yarış bu.
Nerde, ne zaman, nasıl yonlendireceğimizi biz bile bilemeyiz bazen yaşamımızın. Bir anda butun her şey değişiverir, biz ne olduğunu bile anlamadan...
Şans guler yuzumuze iyimi, kotumu olduğunu bilmediğimiz bir şans. Toz pembe bir ruyaya donuşur kimi zaman arkasındaki karanlık dunyayı gizleyen bir bulut misali...
Elimizden kayıp gider yaşantımızın butun ipleri. Artık başka beyinler ele gecirir yaşamın iperini, biz sadece kendiyaşamımız icinde bir kukla rolu ustleniriz.
İmrendirici sanılan bir dunyanın bataklığına saplanır kalırız, cırpındıkca daha cok batarız farkında Halbuki ne kadar guzel gelmiştir bize ilk zamanlar, her zaman kendimiz olarak kalıcaz sandığımız bu yaşam... Tıpkı yıldızlar gibi, parlak ve mukemmel. Ve yine tıpkı yıldızlar gibi soğuk ve uzak bir yaşam sadece başkalarının ışığını yansıtıp sadece onları temsil eden....