En nefret ettiğim şeylerden biri, şu hayatta olan en tiksinc en adaletsiz olaylardan biridir. Bu dengesiz insanlar yuzunden insanın psikolojinin zamanla bozulması artık mantık dışı kaygılara sebep olması. Anksiyete ve obsesif kompulsif bozukluğa neden olması. Sırf bu olay icin essitalopram denen ilaclardan alınması. Ve bu ilacların kilo yapması, surekli uykunuzun gelmesi ve daha bircok şey. Tedavi ediyor mu ediyor lakin bu ilacları kestiğiniz zaman 1 haftalık surede butun umutsuzluk, huzunlu duşunceler abartılı bir şekilde geri geliyor. İntihar duşuncesi bile. Hayatı sorguluyorsunuz. Ben neden varım? Ne icin yaşıyorum? Ne icin cabalıyorum? İnsanlar neden boyle? Acaba yarın ne olacak? Yine bunlar boyle yapacak kesin gibi sorular ve duşunceler yine yakanıza yapışıyor. Sırf karşınızdaki insanların duşuncesizliği, empatisizliği yuzunden sırf keyfi yuzunden sizin sağlığınız bozuluyor. Stres icinde bir hayat yaşıyorsunuz. Bazen oyle takıntılar oluyor ki olsem de kurtulsam derecesine geliyorsunuz. Bu duşuncelerden ben tek bir fikir ile kurtuluyorum. O fikir beni mutlu ediyor. O fikir ise zaten 2 gunluk dunya. Yarın ne olacağının belli olmaması. Bu yuzden hayatı gergin hale getirmemek, zehir etmemek. Bırak olsun, bırak ne olacaksa olsun.