Hep her zaman aynı yere cıkıyor butun yollar;
Sana!..
Uzun zaman oldu icimdeki maviler donalı. Kendim sectim sevdayı tek başıma yaşamayı. Yalnızlığımın sorumluluğunu taşıyacak kadar da yurekli olduğumu duşunur ve soylerdim herkese gururla. Geceler sancı olur işlerdi icime ama yureğimde yaşattığım sevdamı duşundukce, icime yayılan sıcaklık alıp gotururdu tum sancılarımı…
Ne kadar zamandır boyleyim, ne kadar zamandır en yakın dostum ozlem, hatırlamıyorum. Sanki zaman durdu. Evet ozluyorum ve ozlemeyi de seviyorum.
Cunku ozlemin icinde aşkım, mutluluğum, umutlarım var. Gidenlerin ardından ağıt
yakmamayı oğreneli cok uzun zaman oldu ama sen bambaşkaydın. Kimseyi senin kadar
sevmemiştim ki. Seni birine anlatmaya kalksam sozcukler yetmiyor, kelimeler
acizleşiyor. Neye benzetsem, hep bir yanın eksik kalıyor…
Gulemiyorum artık? En iyi yapabildiğim şeyi kaybettim? Aslında once seni ve senle birlikte herşeyimi kaybettim. Yanımda yoksun. Olsan sarılırdım sana sıkı sıkı. Bırakmazdım, sıkılır, bağırır cağırırdın ama ben biraz daha fazla
sarılırdım sana. Biliyorum benden bağımsızdın, hic sahip olamadım sana. Olmakta istemedim aslında, cunku hep yanımda olacaktın… Ya da ben oyle sandım…
Dinlediğim her şarkıda, her yağmurda ıslanışımda, dalgaların kayalara carpışında, her nisanda ve her eylulde, sen yeniden gidiyorsun benden. Ben bu ayrılışların acısını yaşarken, birgun gidebileceklerini duşunerek, kimsenin gelmesine izin vermiyorum…
Sana ilk satırlarımı yazdığımda, yine mum ışığı vardı odamda. Soğuk, beyaz bir
defterin her şeyi hayale donuşturen sayfalarında, ilk kez seni yaşamıştım. Şimdi
uzun yağmurların ardından yine mum ışığıyla dolu odamda, yine ve hala sana yazıyorum. Cunku ben her hayal kırıklığım, her duvara carpışımdan sonra hala sana donuyorum.
Ortasından kopartıldığı icin hicbir zaman sonu gelmeyecek gunlerimize donup, hala seni arıyorum. Cunku hala seni …
