Geceyi Ağlatan Kadın

Kehribar renkli sacları omuzuna dokulmuş
Gozlerini gunlerce kanlı yaşlar burumuş
Dunya ona değil o dunyaya tam kusmuş
Bir narin cicekti o hep kırılıp dokulmuş…

Sanki dunyanın tum derdi coktu sırtına
Umudu hic kalmadı mutlu yaşamdan yana
Kederler geldi hep, ayrılık peşinsıra
Sevgiler, mutluluk, yaşamında kapkara…

Işıklar tukendi kadının aydınlık dunyasında
Gunduzler gece oldu karanlık her yanında
Uzansa bir ışık yok kahretti dostlarına
Anladı ki tum dostluklar zeval yollarında…

Gece onun tek dostu tek sırdaşı olmuştu
Sabahlara dek başbaşa mutsuzlukla dolmuştu
Karanlıklar gozyaşlarına kara bir kucak olmuştu
Dertleşti gecelerce artık gun acmaz olmuştu…

Goklerde yıldızlar vardı hepsi bir bir sondu
Mehtabın kızıl rengi hep siyaha burundu
Umit yok beyazlara sanki birbirine kustu
Kehribar saclı kadının sacları aklara dondu…

Bir gece sabaha dek kanlı bir yağmur yağdı
Hıckırıkla boğulan guclu şimşekler caktı
Her tarafı kara sis kara duman kapladı
Anladı ki o kadın, sonunda gece de ağladı.