En zayıf olduğum zaman hatırladığım kadarıyla 7 yaşındaydım. Sunnet olduktan sonra 20 ’şer kilo almaya başladım ve bu hale geldim. Yaklaşık 3 yıldır evden dışarı cıkmıyorum. Hayalim sokaklara donmek, ozgur olmak, yatağa bağımlı olmamak. Başka istediğim bir şey yok. Kalp, şeker, tansiyon ve solunum yetmezliği hastalıklarım oluştu. Artık iyileşip bu ilacları kullanmak istemiyorum. Artık kendi ayaklarımın ustunde durmak istiyorum, kimseye bağımlı olmak istemiyorum. İhtiyaclarımı annem gideriyor, o bana bakıyor. Bu yaşa kadar annem bana baktı, bu saatten sonra kendi ayaklarımın ustunde durmak istiyorum. Annemden başka kimsem yok. Anneme de uzuluyorum. Bana bakarak onun da hayatı kısıtlanıyor. Annem melektir. Gunde 3 oğun yiyorum. Gece yarısı da acıktığımda yiyorum. 1,5-2 ekmek yiyorum. Mutlu olduğum anlarda abur cubur, cikolata yiyorum."
Oğluna yıllardır tek başına bakan anne Selma Civan ise şu ifadeleri kullandı: “Oğlum 7 yaşından sonra kilo almaya başladı. Ben bile nasıl kilo aldığını anlayamadım. Doktora goturduğumuzde epilepsi hastası ve obezite olduğunu oğrendim. Bir sure sonra oğlum epilepsi hastası olması sebebiyle okuldan da alındı. Bu da beni cok uzdu. Oğlumun ayakları ustunde durmasını istiyorum. Onun kimsenin gozunde kuculmesini istemiyorum. Uğur ’un evde değil, sokaklarda olmasını, dolaşmasını istiyorum. O benim en ağır ve en guzel yukum. Biz oğlumla beraber oleceğiz, kimseye vermem onu. Yuku ağırdır ama bana ağır gelmez. O başımın tacıdır.” 
