Seanslardan birinde bir danışanım, annesinin cok eleştirel olduğunu, desteğe sevgiye ihtiyacı olduğu anlarda bile ondan sadece yaptığı hataları dinlediğini anlatmıştı. Orneklerden en basit biri de hastalandığı zaman, annesinin icine atlet giymediği icin olduğu konusunda soylendiği ve ona şefkat gostermediği idi. Annesinin aslında onun sağlığı ile ilgili kaygısını ve korkusunu, belki de kendine soz dinletemediği icin iyi anne olmamak ile kendini suclayıp, cıkan ofkeyi ona nasıl yansıttığını goremiyordu pek tabi. Haklı olarak o zaman bir cocuk olarak şimdi icindeki yaralı cocuğun, annesini anlamaya değil, sevgi ve şefkatine ihtiyacı vardı.
Bunu seans icinde terapist koltuğunda otururken gormek kolaysa da, eve gidip anne koltuğuna oturduğum da hic de oyle olmadı. Ruzgar alet cantasına cıkıp elektrik duğmesine basmak isterken duştu ve onceden uyarmış ama engel olamamış olmanın sucluluğu, ona zarar gelme ihtimalinin korkusu ve bir daha zarar gormesine engel olmak icin acele ile doğruyu oğretebilme durtusu ile, kendimi "Ben sana dedim ama tatlım" derken buldum. Tatlım bitişi ve sarılmam biliyordum ki o parmak havada hissini azaltmaya yetmeyebilirdi duygusal yoksunluk veya kusurluluk şemaları icin genetik kodu olan biri icin.

Şemalar hem mizacımızın hem de yaşantılarımızın birleşiminden oluşuyordu. Bir seferden bir şey olmaz, genetiğine de ben bir şey yapamam diye kendimi affedip, ben sana da cumlemi yarısında yutup, sımsıkı sarıldım sadece. Ve onun bir sonraki sefer icin gereken dersi almış olduğuna guvendim. Gerekirse de o zaman hatırlatabilirdim.

İnsanlar hayat ile ilgili dersleri 4 yol ile oğrenirler.

1. Kendileri bizzat hatayı yaşayarak
2. Başkalarının hatalarını gozlemleyerek
3. Kitaplardan/webden/kaynaktan okuyarak
4. Kulaktan/Nasihat ile

Tabi ki onları uyarmayı deneyeceğiz. Belki de bir arkadaşının deneyimi bizim uyarımızla birleşecek ve kendi hic denemeden gereken dersi oğrenecek. Ancak nasihat ederken unutulmaması gereken nokta 'neden-sonuc ilişkisi'ni kurmak. Cocuklar yasaklar, kurallar konulduğunda nedenini anlamak istiyorlar her aklı başında insan gibi. Sadece "ben istiyorum oyle" ya da "bu evin kuralı bu" yeterli değil, altını doldurmak gerekiyor. Kucuk cocukların soyutlaması iyi gelişmediği icin neden sonuc ilişkisini hemen kuramayabilirler. Ancak yine de devam edin, sizinle oğrenecekler. Bu sizin icin de alışkanlık, hemen dilinizi değiştirmezsiniz. Buyuk cocuklar da kendi benlikleri ayrıştığı icin itiraz edebilir. Size itiraf etmese de, kendi iyiliği icin nedeni acıklanan kurallara isyan ederek uyacaktır.
Anne babalar olarak istiyoruz ki canı yanmadan oğrensin. Biz uyardığımız icin gereken dersi hemen alsın. Bizim deneyimlerimizi kullansın. Ancak oğrenmek icin yukarı da yazdığım gibi 3 yol daha var. Hayatı oğrenirken sadece 4 nolu yolu kullanan itaatkar cocuklar istiyorsanız, kendi deneyimi olmayan bağımlılık şemasına sahip bir erişkine davetiye cıkarırsınız. Siz ona yol gostermediğinizde kendine, secimlerine guvenemez, gerektiğinde risk alamaz.
Bazen hangi yol ile olursa olsun tek seferde gereken ders alınamayabilir. Okulda da tek seferde oğrenilmediğine gore konular bırakın hayat okulu daha cok zorlasın. Ben varken 2 kere de canı yanabilir, ben yokken sonunda kendini koruyabilecek ise. Yeter ki canı yandığında sakince yanında olalım. İhtiyacı olan şefkat, guvenlik ve sevgiyi ona verebilelim. Bilsin ki canı yandığında şartsız onu kabul edecek kişi biziz. İlerde belki utanacağı hatalar yaptığında ilk geleceği kişi biz olalım boylece. Hatalar buyumeden ona destek verme şansı yakalayalım.

Beklenen şekilde kucuk tırtıl bir daha duğmeye merak sardı ve yine bir şey bulup ustune cıkmak uzere iken, sakince "Gecen sefer duşmuştun tatlım dikkat et yoksa 'bum' olursun" deyince baktım ayağını geri cekti. Afferin dedim tırtılıma. O anda hemen hatırlatmasam da aslında oğrenmiş, gereken dersi almıştı. Sadece usulca hatırlatmak gerekti. Okulda da tekrar yapmıyormuyduk.

[h=2]İstanbul Psikiyatri uzmanlarına ulaşmak icin tıklayın![/h]