Cocuğunuzu nasıl yetiştiriyorsunuz? Olduğu gibi mi, olmasını istediğiniz gibi mi? Anne baba olarak bu onemli sorunun yanıtını bulmanız cok onemli.
Cunku goruyoruz ki, bircok anne baba kendi cocukluklarında olmak isteyip olamadıkları ne varsa cocuklarında gercekleştirmeye calışıyor ve gecmiş yaralarını cocukları uzerinden tedavi etmeye calışıyor. Oysa gecmiş gecmişte kaldı ve onu bugune taşımak hatta cocuklarımıza bir elbise gibi giydirmeye calışmak cok buyuk yanlış.
Farkında değiliz ama kişiliğine uygun değil, beklentilere uygun yetiştirilen cocukların kişilikleriyle toplumsal rolleri arasında ciddi uyumsuzluklar oluşuyor. Cocuğun kişiliğine saygı duymak, doğrudan anne babanın kendine guven duyan bireyler olmasıyla da yakından ilgili. Kendisine guvenli anne babalar cocuklarının kişiliklerine ve yatkınlıklarına uygun gelişimine destek veren ebeveynlerdir. Cocuklarını istemedikleri alanlara yonlendirmezler, zorlamazlar.
Bugun bircok uzmanın hemfikir olduğu nokta, cocuklardaki takıntıların ve yuksek kaygının nedeninin oncelikle genetik yatkınlıklar, sonra da titiz ve mudahaleci anne baba tutumları olduğudur.
Kutsal Annelik diye bir kavram yoktur. Kavramlar altında boğulmayın ve kendinizi ezmeyin. En iyi anne cocuğunun ihtiyaclarına yanıt veren annedir. Anne baba olmak, cocuklar adına hedefler yaratmak değil, cocukların kendilerine uygun hedefler geliştirip bu hedeflere ulaşmasına rehberlik etmektir. Cunku yaptıkları ve yapmadıklarıyla tum ebeveynler, cocuklarının hayatını değiştirme, yaratma, bozma, duzenleme veya yok etme potansiyeline sahiptir.
Ozellikle Anne figuru cocuklar icin inanılmaz derece onemlidir.
Annesinin rol model olduğu ya da ilgi ve sevgisiyle kayıtsız şartsız desteklediği cocuklar kendi hedeflerini belirleyerek, o hedeflere ulaşma sorumluluğunu erken yaşta kazanırlar. Bir cocuk icin silik, kendine guvensiz, kararsız ve amacsız bir anne kadar ezici bir ornek olamaz. Lutfen once kendiniz icin bir şeyler yapın, cocuklarınızdan once kendi hayatınızı değiştirip geliştirmeye calışın.
Butun amacınız cocuklarınız ve cocuklarınızın okulları, başarıları, dersleri, notları, gelecekte ne olacakları olmasın. Kendi hayatınız olsun, kendi hayatınızla ilgili hedefleriniz olsun. Sizin hedefler belirlediğinizi ve bu uğurda caba harcadığınızı goren cocuklarınız da kendilerine uygun secimler yapmakta kararlar almakta zorlanmayacaklar ve aldıkları kararların sorumluluğunu taşıyacaklardır.
Sorumluluk dediğimiz kavram sonradan verilmez, insan hayatına monte edilen bir duygu değildir. Cok erken yaşlarda yaşayarak ve kararlar alarak yaşanılan, hayata gecirilen bir durumdur. Cocuğunuza erken yaşta vermeyip, onun adına sizin yaptığınız sorumluluklar, aslında cocuğunuzun gelişiminin onune koyduğunuz engellerdir.
Bugun yaşadığımız sorunların temelinde yatan da bu sorumluluk ve hak etme duygusunda yaşadığımız karmaşadır. Cunku gecmişte ev işlerine cocuklar da yardım ederdi ve odevler cocukların odeviydi. Şimdi butun işleri anne babalar yapıyor, odevler de anne babaların odevi olmuş durumda.
Cocuklarınızın yapmaları gereken ama yardım etmek adına sizin yaptığınız her gorev, gelecekte almaları gereken sorumlulukları oğrenmelerinin onundeki engeldir. Onlar adına yaptığınız şeyler aslında pişerek, deneyerek oğrenmeleri gerekenleri oğrenememeleri anlamına gelir.
Unuttuğumuz kavram: Hak Etmek
Bir cocuk ne yapmış olabilir ki değeri binlerce lira olan cep telefonu ya da tablet bilgisayarı hak etmiş olabilir? Ya da ne yapmış olabilir ki sevginizden ve ilginizden mahrum bırakılmayı hak etmiş olabilir? Anne baba olarak hak etmek kavramını yeniden duşunup değerlendirmenizi oneriyorum.
Cocuklara 'hayır' demekle, engellemek arasında fark vardır. Doğru yerde 'Hayır' demek sınırları cizer, engellemek ise keşfetme ve merak duygusunu yok eder. Cocuklar soz konusu olduğunda neye 'hayır' neye 'evet' dediğinizi iyi hesaplayın. Keşfeden cocuğu engellemeyin, zarar veren cocuğu desteklemeyin. Zarar vermesine rağmen gormezden gelinen cocuklar toplumsal hayatlarında dışlanırlar ve cevreyle ilişkileri hep daha olumsuz olur. Yanlışlarını gormezden gelerek duzeleceğini sanmak buyuk yanılgıdır.
Bir cocuk cevreyle ve insanlarla olan ilişiklerin temellerini teorik olarak ailesinde oğrenir. Pratik olarak toplumda test eder. O nedenle sınırları ve hakları oğretmek onemlidir. Anne babalar olarak cocuklarınızı sınırsız, koşulsuz sevmekten korkmayın. Cocuklar fazla sevgiden şımarmazlar. Koşula bağlanmış kısıtlı ve kısır sevgiden arsızlaşırlar. Lutfen unutmayın ki;
• Zaman harcayarak para kazanabilirsiniz ama o parayla cocukların sevgisini kazanamazsınız. Cocuklar parayla satın alınan şeyler değil, kendisi icin harcanacak zaman isterler.
• Cocuklarınıza hayalinizdeki kimliği ve kişiliği bir elbise gibi giydiremezsiniz. Onlar kendi kişilikleriyle doğar, siz rehberlik edersiniz.
• Cocuklarınıza bir şey aldığınızda değil, onu hayatınıza aldığınızda mutlu edersiniz. Sevildiğini bilen cocuk ozguvenli ve mutlu cocuktur.
• Cocukluğunda anne babasının kucaklamasından mahrum kalan cocuk, kendisini kabul eden herkesle yakınlaşır ve genelde bu hep yanlış insanlar olur.
• Cocuklarınıza arkadaş bulmayın, ya da arkadaşlarını secmeyin. Arkadaşlık nedir ve doğru arkadaşı nasıl secebilirler onu oğretin.
Ozellikle ergenlikte unutmamanız gereken şey, Ergenliğin; cocukların buyumeye geciş sureci olduğudur.
Bu surecte saygı gosterilmesi gereken cocuklarınızın kişilikleridir, saygısızlıkları ve sınırsızlıkları değil.
Hepimiz cocuklarımızın doktor, muhendis, mimar, oğretmen olmasını isteriz elbette. Ancak herkes bu meslekleri secseydi, hayranlıkla dinlediğimiz muzisyenler, sanatcılar, ressamlar olabilir miydi? Sporcular olabilir miydi, tamirciler, mobilyacılar, satıcılar, teknisyenler olabilir miydi?
Cocuklarınız, sizden aldıkları genlerle dunyaya gelmişlerdir ama sizin kopyanız değillerdir. Onların kendi kişiliklerini anlamaya calışmak, yetenek ve meraklarına uygun gelişimlerine destek olmak gorevimiz.
Sağlıklı anne baba olmak onları kendi isteklerimize uygun yetiştirmek değil, kendileri olmalarını sağlayarak yetiştirmektir.

[h=2]İstanbul Psikoloji uzmanlarına ulaşmak icin tıklayın![/h]