Dedim: “Muhammed’e ey mÂh-ı enver,
Sozun, paslı kalbi eder munevver.

Ledun ilmini senden oğreneyim,
Sohbet nimetiyle şerefleneyim.”

“Evet” dedi, maksadıma kavuştum,
O nurla, tenha bir yerde buluştum,

Bakışını bir ok gibi sapladı,
Yureğimi Allah aşkı kapladı.

Teveccuh eyledi Âciz Âşıka,
Zincirle bağladı beni mÂşuka.

Bir Ânda fakire ne sırlar actı,
Kalbinin nurunu ustume sactı.

Aniden bayılıp yere duşmuşum,
Nurun tesiriyle sanki olmuşum.

Merhamet edip beni uyandırdı,
Elimden tutup ayağa kaldırdı.

Hemen ruhum cekti sorguya beni,
Oğrenmek istedi olup biteni.

Dedi: “Mahlukla senin işin nedir?
Muhammed’le alış verişin nedir?

Nicin nur cemÂle bakardın soyle?
Nicin hep yalvarıp yakardın oyle?

Bu gorduğun hayÂl midir, duş mudur?
Nefsin, olmeden once olmuş mudur?”

Dedim: “Ne hÂl ben de bilemiyorum,
Ağlıyorum, ama gulemiyorum.

Dedi: “Âşık mı oldun bir mahluka?”
Dedim: “Âşık olmak lazım HÂlık’a?

Dedi: “Bırakamaz mısın bu işi?
Pek hoş gormuyorum ben bu gidişi.”

Dedim: “Mumkun değil bunu bırakmak,
Cunku bunu verdi o cenÂb-ı Hak,”

Dedi: “Acıklarım bunu cihana”
Dedim: “Sen de taş basarsın bağrına.”

Dedi: “Ben de bu hÂle hic sabredemem,”
Dedim: “Ben de başka yere gidemem.”