Hep can-ı gonulden feryat ederken,
C*****m duymuş ki, geldi aniden.

Dedim: “Ey mahrem-i esrar-ı ezel.
Bu rezilin Âhı değildir gazel!

HÂlimi bilmez gibi gorunursun,
Kalbimi gorur de hep ortunursun.

Uzulmem hic, hep dokulse de kanım,
Fed olsun Allah icin bu canım.”

Hak nasip etse de murada ersem,
Kapanıp ayağa yuzumu sursem,

Allah bilir, yoktu muradım başka,
Hicbir şey benzemez hakiki aşka.

Bu koleye acır diye bakardım,
Varıp, diz coktum, yalvarıp yakardım.

Titriyordum, sıtma tutmuş gibiydim,
Sustum hep, dilimi yutmuş gibiydim.

HÂlimi gorunce mahbub-u HudÂ,
Kalbini cevirdi fakirden yana.

Dedim ki: “Anlarsın benim hÂlimden,
Kurtar beni elden, tutup elimden.

Acırsın elbet bu fakir zaife,
Dedi: Sozun değil asla latife.

Ayağına aşkla yapıştım hemen,
Yuzumu, gozumu surdum aniden.

Gulumseyip uzaklaştı yanımdan,
Gonlu kırık bakakaldım ardından.