yaklaşık dort sene once borderline teşhisi konmuştu. 2 intihar girişimim ve kendime zarra verişim oldu.uzun sure ilac tedavisi aldım. evlendikten sonra bebek sahibi olmak icin kendi isteğimle bıraktım. tedaviden onceki donemde, aynadaki goruntunun farklı biri gibi algılanması gibi sorunlarım vardı. ya da eşimle otururken sanki eşim aynı zamanda diğer odada beni bekliyor gibi...
bunların hepsinden kurtulmuştum.
zor, travmatik bir doğumla bebeğime kavuştum. lohusalık depresyonuna yakalanmadan o gunleri atlattım. ama hep onu kaybetme korkusu kaldı.
bir kac gundur oğlumla ilgili aynı yanılsamalar farkediyorum.. kucağımdayken sanki hala beşikte ağlıyor gibi.. ya da beşiğinde olduğunu gorurken bile diğer odada da var gibi... cok zor durumdayım. o gunlere donmek istemiyorum.
eşyalarla animistik ilişkiler kurardım coculuğumdan beri... bulaşık suzgusunde 3 bardak varsa biri yalnız diye 4. yu koyarım hala. catallar baba, kaşıklar anne kucukler de cocuk olur ve yıkanacak catal yoksa mesela aile babasız kalmasın diye temiz catal yıkarım...her zaman bu kadar şiddetli değil yalnız uc noktamı yazdım.oğlumun elbiseleri dışarda askıda kalmışsa gece uşumesinler diye iceri alıyorum..offf... normal mi diye sormak bile normal değil farkındayım.
bu kez ilacsız halledemez miyim?
cunku kendime zarar vermiyorum artık. eşime sınırda bağlılığım da yok. kafamı bozarsa boşarım yani
ve psikiyatristim borderline tedavisinin omur boyu surduğunu soylemişti oysa son gittiğim doktor artık literaturde hastalık olarak bile kabul etmiyoruz dedi. zaten ona guvenip ilacları bırakmıştım.
8 aylık bir bebeğim var emziriyorum ve ilac kullanmak istemiyorum.
yol gosterirseniz sevinirim