2-3 saat aralıksız telefonda konuşan sevgililere imreniyorum.Şimdiye kadar hic bir erkek arkadaşımla 5 dakikadan uzun konuşmamışızdır. Bu her ilişkimde boyle.Şimdiye kadar o kadar cok erkek arkadaşım oldu ki,bunun nedeni de benim konuşmaman.Cok kısa suruyor boyle olunca ilişkilerim,sonra yenisi yine aynı durum,bir başkası yine aynı durum...Gercekten ilişkimi cok uzun sure daha devam ettirmek istediğim erkekler oldu ama hallerini gordukce ben ayrılmaya karar verdim.İlişkiyi surdurup,utangac ya da sonradan acılan tiplerden olduğumu duşunuyorlardı,ama ben biliyorum,olmuyor,ayrılmak zorunda kaldım boş bahanelerle hepsinden..2 tanesi pek sabırlı değildi herhalde,konuşmamamdan dolayı benden ayrıldılar,birşey paylaşamıyoruz diye Erkekler baştan hoşlanıp beğenip geliyorlar,ama sonra dut yemiş bulbul olduğumu gorunce onlar da sıkılıyor bir zaman sonra.Liseden beri bu sorun var...Ozguven eksikliği mi bilmiyorum sadece biraz utangacımdır ama acıldım mı kanım kaynadı mı bir ortama kimse tutamaz.Bazen yeni tanıştığım kişiler karşısında sessiz kalır,onları biraz gozlemler oyle acarım kendimi.Ortama insanlara gore değişiyor yani ruh halim.Ailem tarafından gayet acık serbest ozgur yetiştirildim.Erkek arkadaşlıklarımda hic sorun yok ama sorun hoşlandığım biri sevgili olunca ben lal oluyorum.Deliricem,kimseyle bişeye başlamak istemiyorum artık,cok yoruldum.Bazen evde duşunuyorum şurdan konu acarım bunu sorarım ama yok,hafızam da dilim de kendini resetliyor
Umarım cevap yazan birileri olur,ne yapmalıyım bilmiyorum