merhaba,
ben yaklaşık 5 yıldır yalnız yaşayan,boşanmış bir bayanım..surekli yalnızım..
buraya sayfalarca yazabilir,konuşabilirim belki ama yapamıyorum.korkunc şeyler yaşıyorum,hayatım gercekten hic kolay gecmedi ama konuşamıyorum.
birilerine anlatıp sıkmak istemiyorum,kimseyle arkadaşlık kurmuyorum.takıntılı bir ilişkim vardı bitti ve sabah akşam onu duşunuyorum.
normalde cok girişken,kendi işini yapan,kimseyle sorunu olmayan biriyim,ama hic konuşabileceğim birilerini goremiyorum.tum cevremi,arkadaşlarımı sebepsizce uzaklaştırdım,cunku hicbirinin yanında rahat ve mutlu değildim.hayatımda ki sorumluluklara bakıp,birde onların hayatına bakınca bana cocuk gibi geliyorlardı cunku.
icimdekiler beni yakıyor adeta..ve her gecen gun alkole daha cok sarılıyorum.
zamanında anlattıgım hickimse anlamadı,ondan mıdır bilemiyorum.
hayattan pek umudum kalmadı,eski azmimde yok,halbuki guclu kadın derler bana..o gucu tekrar kazanmam mumkun mu? nasıl kurtulurum bu yalnızlık ve asosyal hayattan?
bu suskunlukla gidişatım hic ii değil..