Iki kız cocuk annesiyim, aşağı tukur sakal yukarı tukur bıyık misali bir cıkmazdayım. Allah'a inancım var, evet dağına gore kar verir ama bu kar bana fazla geldi, dayanamıyorum. Dun evde ne kadar hap varsa ictim (31 tane) ama domuz gibiymişim ki hic birşey olmadı. Aslında yaşamak istiyorum ama bu şekilde değil.
Sorun eşim. Ayın 15 gunu şehir dışında kalan gunlerde de yanımızda oluyor ve arkadaşının yanında calışıyor. Maddi manevi yalanları olduğundan sıfır guven barındırıyor bende. Sorumsuz, evi otel gibi kullanıyor. O yokken ben hayatın zorluklarıyla tek başıma baş ediyorum ya o gelince de oyle olması gerekiyormuş. Birşey isteyince "ben yokken nasıl yapıyorsun" der ve bu duşunceye sahiptir. Hic yalan soylemememe rağmen bana guvenmez,sozumun hic bir değeri yoktur. Evin hizmetcisi,cocukların bakıcısı ve yatak odasındaki o......pusuyum onun gozunde. Cunku bana değer verdiğini gosterecek hic bir hal icerisinde olmadı. Cocuklardan once calışıyordum ama şimdi hep evdeyim,eşimle beraber hic birşey ama hicbirşeyi yapmıyoruz. Evin butun sorumluluğu bende. Kafam karışık duzgun ifade de edemiyorum, canım cok sıkkın. Canımdan bezdim, iki guzel kızım var ama onlara rağmen hayattan bezdim. Hayat hep benim uzerimde. Yoruldum ben o kadar da guclu değilim demek ki.
Şimdi nasıl oleceğim başka yol duşunmem gerek. Duşuncem değişmedi, hala aynı duygularla doluyum