Hayatımın hicbir aşamasında kendimi bu kadar amacsız ve hayatın bukadar anlamsız olduğunu hissetmemiştim. uyuyorum, yemek yiyorum, işe gidiyorum, evi temizliyorum..... ve sonsuz bir dongu halinde durum aynı... Ailemden ve sevdiklerimden uzakta bir ilde yaşıyorum, kesinlikle asosyal bir insan değildim ama burda bulunduğum ortamda bir turlu samimi bir arkadaşlık ortamı yakalayamadım, nerdeyse 1 yıl olacak ama hala rahatlıkla evine gidip dertleşeceğim bir arkadaşım yok.... iş ortamında herkes samimi ama mesai bitiminden sonra herkes yabancı oluyor, eşim il dışında gorevde, maddi problemlerden dolayı tasarruf politikası icinde olduğumuz icin gereksiz para da harcamak istemiyorum. Alışveriş kuafor belki iyi gelir mantığından yola cıkarak bunu soyluyorum, dışarda harika bir hava var ama ben evde oturmuş bu mesajı yazıyorum( İcimden poykurerek ağlamak geliyor onu da yapamıyorum, oğretmenim ve işimden de zevk almamaya başladım, okulda hergun ayrı bir problem, cocuklar, sistem, idare hepsi problemli, mukemmelliyetci olduğum icin de bişeyler istediğim gibi olmayınca da kendimi yıpratıyorum, ustune bir de şikayet ediliyorsunuz, emniyete ifade veriyorsunuz vs vs. dersimi anlatıp cıkıp gitcem diye karar alıyorum her defasında ama yapamıyorum cocukların gozumun onunde bukadar yozlaştığını, bozulduğunu, terbiyesizleştiğini gorunce de... Evliliğim derseniz vasat denecek duzeyde, ekonomik durumumuz da yine aynı şekilde..... Herşeyden, herkesten ve yaşadığım bu yerden cok sıkıldım, arkadaşlarımın varlığını ve ailemi ozluyorum ama hepsi de kendi hayatını kurmuş onun peşinden koşuyolar, surekli gecmişime ozlem duyarak ve gelecekten hicbir beklentim olmadan yaşıyorum........
Var mıdır derdimin bir caresi, anı kurtaracak gecici de olsa cozumler arkadaşlar?