Merhaba;

Tam olarak nereden başlasam karar veremedim ancak mecbur kalmadıkca her doktorun yazdığı ilacı kullanmamanız icin belki faydası olur yazacaklarımın. Belli başlı hastalıklar icin gecerli değildir yazacaklarım. Bipolar, şizofreni, panik atak vb. hastalıklarda ilac kullanımı şarttır. Ancak depresyon ve takıntılar, anksiyete, okb ilerlemiş seviyede değilse mumkunse ilaclardan uzak durun.

İlk psikiyatra gittiğimde 17 yaşındaydım. Ağır depresyon gecirdiğim kanısına vararak 2 farklı ilac yazdı receteye. 1 yıl boyunca ilac kullandım. İlaclara alışma evresi yeterince kotu değilmiş gibi bırakma evresi de berbattı. Aradan birkac yıl gectiğinde yine kotu bir doneme girdim. İkinci kez doktora gittiğimde bu sefer anksiyete ve depresyon teşhisi koyuldu. Tekrar ilac tedavisi ve tekrar aynı sıkıntılar. Bu ilaclar daha az duşunebilmem icin veriliyordu ancak zamanla duşunme yetimi kaybettiğimi fark ettim... Ottan farkım kalmamıştı.

Tek tek yazmayayım defalarca doktora gittim defalarca teşhis koyulup tedavi sureci işlendi. Son gittiğimde hayatımın en kotu zamanını yaşıyordum. Berbat durumdaydım ve intihar eşiği hic bu kadar yakın olmamıştı. Bu kez teşhis listesi kabarıktı.

-Anksiyete
-iki uclu duygu durum bozukluğu
-depresyon
-obsesif kompulsif bozukluk
-uyku bozukluğu

diye uzuyor liste. Daha once kullandığım ilaclara şukretmemi sağlayan bir recete yazdı. Bu kez tedavim daha uzun surdu ve gunun yarısı uyumakla geciyordu. Bir sure sonra iyileştim, en azından oyle sandım. İlac kullanımını bıraktım ya da ara verdim diyelim. Zira ne zaman aynı şeyleri yaşasam yine doktora gidecektim ve yine kabarık bir ilac listesi ile muhatap olacaktım.

Velhasılı kelam bunyem o kadar fazla kimyasala maruz kaldı ki eski hallerimi deli gibi ozluyorum. Duşunemiyorum, uzulemiyorum, layığıyla hissedemiyorum hicbir şeyi. Son gittiğim psikiyatra bu durumu soyledim. Kullandığım ilacları ve o surecleri anlattım. Kimyasalların beyin gucunu olumsuz etkilediğini ve kalıcı hasar bırakabildiğini soyledi. Mecbur kalınmadıkca kullanılmamasının daha doğru olduğundan, terapi yontemiyle tedavi edilebileceğinden bahsetti. Lakin benim icin biraz gec kalınmıştı. Hayatımın buyuk bir kısmını belki de gerek olmadığı halde bu kimyasallarla tukettim.

Şimdi bakıyorum da her psikiyatra giden elinde antidepresan recetesiyle donuyor. Yahu bu insanların hepsinin mi ilaca ihtiyacı var? Tabi ki hayır. O kadar yaygınlaştı ki antidepresan kullanımı, insanlar ne kadar zararlı olabileceğini duşunmuyor bile. Yakın bir arkadaşım manik teşhisiyle 1 yıl tedavi gordu ve sonrasında aslında manik olmadığı anlaşıldı. Boyle de doktorlar var maalesef...

Mecbur kalmadıkca lutfen ilac kullanmayın. Keşke hic ihtiyac duymasaydım o ilaclara da, mucadele edebilseydim tek başıma. Eski hallerime baktığımda duşunemediğimi, hissedemediğimi fark edip uzuluyorum sadece. Artık eskisi kadar uretici ve neşeli değilim. Sadece yaşıyorum, mecburiyetten. Neyse ki artık ilac kullanmıyorum.