Bu sabah bir ruya gordum. Annemi ziyarete gitmişim o anda fenalaşmış elimden gelen herşeyi yapmama rağmen vefat etmiş. Hemşireyi cağırmışım hemşire bişeyler yapmış annem hayata donmuş. Saclarını okşadım seni seviyorum anne dedim. Operken o da bana ben de seni seviyorum ama ben artık gidebilirim dedi.
Bugun kardeşim aradı. Annemin 3-5 gunu kalmış. Doktor hazırlıklı olun demiş.
Doğum yapalı 40 gun oldu hatta 39 gun. Ne ona bakabildim ne de cok yanında durabildim. Şimdi yola cıkıp gideceğim. Son bir kez belki goreceğim belki goremeyeceğim.
Cocuk yapma işini beklettim hep. Bir gun annem dedi ki " cocuk yap bizi bekleme"
Belki gorur biraz sever biraz buyutur diye duşundum( ya da istedim)
Olmadı.
Şimdi hep aklımda acı cekiyor mu?
Belki son bir kez yemek yemek istiyor.
Belki sadece bir bardak cay!
Hepsinden onemlisi korkuyor mu?

Tarifi yok bu acının.
Hele ki anneliği tadarken annesiz kalmanın.