dun gece ağlaya ağlaya uyudum. hem ayağımın acısı hem yureğimin acısı. konuya ilk baştan gireyim.
dun dolap kurulumu yapıyorduk. annem babam ben. dun dolabın arkasını annemle ikimiz tutuyorduk babamda vidaları yerleştiriyordu bi anda dolap duştu. annem elinden bıraktı. ayağıma geldi. iki defa oldu bu ve bir sağ ayağıma bir sol ayağıma duştu aynı şekilde. anneme soylendim ayağım cok acıdı diye.
sonra aradan 2 saat filan gecti sağ ayağım feci bir şekilde ağrımaya başladı. oncesinde az acı vardı gecmişti. uzerine basamıyorum ayağımın ama. yok boyle bir acı.
annem buz getireyim koyalım dedi. yok dedim. sonra baktım gecmiyor. kendim aldım geldim. babamda noldu dedi. ayağım ağrıyor basamıyorum buz koycam dedim. daha demin birşey yoktu dedi.
butun akşam sızlandım. biri de gelip iyi misin. o kadar mı kotu. acile gidelim mi. baktıralım. demedi.
butun gece ağladım. hem acımdan hem bana karşı yapılan merhametsizlikten. merhametsizlik diyorum cunku bir insan tanımadığı insan icin bile bu kadar yapmaz diye duşunuyorum. işe geldim bugun hala ayağımın uzerine basamıyorum. ağrıyor iş cıkışı kendim acile gitcem. kimseden medet ummam artık.
ama moralim cok bozuk.insanın ailesinin boyle olması. boyle davranması. halimi gorduler. insan acır ya.bu kadar zor mu