Evlenirken, hamileliğim boyunca usul usul takip ettim kadınlar kulubunu. Cok bilgilendim, bu kez fikir almaya ihtiyacım var.
Eşimle 5 sene once evlendik. Evlenmeden once ılımlı, anlayışlı, saygılı, alttan alan eşimin, evlendikten hemen sonra sinirli, lafını bilmeyen, herseye kusluk yapıp trip atan bir adam olduğunun farkına vardım. Eğer ortada bir yanlış anlaşılma varsa 'ben yalan mı soyluyorum' diyerek benim yalan soylediğimi ima eden, haklıysa hakaretler icinde bağırıp cağıran, haksızsa ben mudahale etmedikce kusluk surduren bir adam halini aldı gitgide. Ilk evlendiğimiz zamanlarda ikimizinde alışması lazım diyerek gormezden geliyordum. Ama artık yok sayamıyorum. Bir bebeğimiz oldu 2.5 yaşında bir oğlum var. Saygısızlığa gelemiyorum. Bunca kavga gurultunun icinde onu rencide edecek hicbirşey soylemedim. Ama o haddini cok aştı, hatta konu aileme bile kaydı hicbir sucları yokken. Evliliği bitirmeye karar verdim, ama aklımda hep cocuğum. Ondan sonra başka insanlarla hayat kurma peşinde değilim, cok şukur iyi bir firmada cok guzel bir pozisyonda calışıyorum ve dahada onemlisi ailem sonuna kadar arkamda. Ama ne olursa olsun, hangi imkanı sağlarsam sağlayım asla babasının eksikliğini doldurmayacağını tahmin ediyorum. Onunda ayrılmaya razı gelmediğini soylemesiyle temkinli olarak yeniden başlamaya karar verdik. Fakat.. Unutamıyorum, soylediklerini yaptıklarını, ailemi duşurdukleri durumu hazmedemiyorum. Kendine de pek ceki duzen vermiş değil. Hal boyle olunca en ufak şey icimi acıtıyor. Konuşmak istiyorum, konuşamıyorum. Mesajla anlatayım diyorum, kusuyor. Bir cozum bulalım diyorum kale almıyor. Ben cok yoruldum. Calışıp, evde gorevlerimi yapıp, cocuğumla ilgilenip hem cevreme hem cocuğuma mutlu gorunmeye calışmaktan, birde ustune basit, onemsiz bir şeymiş gibi kestirilip ayrılmaktan cok yoruldum. Bugun boşanmış bir buyuğumle konuştum, 'cocuk babasıyla vakit gecirsin, bir kac sene arkadaş gibi yaşayıp anne-baba sorumluluklarınızı yerine getirirsiniz. Sonrada cocuğa bir destekle anlatırsınız' diyor. Olabilir. Ama bir yandan da kucukken daha kolay olur diyorum. Aslında en buyuk parcam buyuk bir ozur dilese, kendini affettirmeyi denese hersey duzelecek diyor. Daha yolun cok başındayız, bebeğimiz cok kucuk. Daha ne problemler cıkacak karşımıza kim bilir. Birazcık mucadele ettiğini gorsem, bizim icin azıcık savaştığına inansam.. Ama bu karakterde değil. Kahrından olur ama burnundan kıl aldırmaz. Biraz uzun oldu kusura bakmayın.. Durum bu işte, ortaya karışık. Hadi buyrun