Ben 39 yasinda bir anneyim.Birde kiz cocugum var. Bundan 5 sene once bosandim. Ihaneti af etmedim. Hayatima kimseyide almadim. Icime sinmedi kimse birde galiba ben istemedim. Ama eminim dogru ve duzgun icime sinen bir kisi olsa tanimak isterdim. Bosandigimda kizim 5 yasindaydi. Bugun 11 yasinda artik. Yani cok kucuk tu. Kendimi ona adadim. Beni zorlayan huylari var cani sagolsun. Yemek secme onergenlik sorumluluk ustlenmemesi vs birde benim aileme hem duygu hem mesafe olarak ta uzak olmam butun bunlar beni cok yordu. Bazen huzunleniyorum. Zaten genel olarak mutsuzum. Buraya 2 sene once tasindik. Burada yasamaktan cok sukur cok memunum ama bu mutlu olmaya yetmiyor. Haliyle burada arkadaslarimda yok.Boyle iste. Bazen de omur boyu yalnizmi olacagim dusuncesi oluyor. Evlilige cok uzagim cunku yasadigim evlilik boyleydi. Sanki cok asik olmam lazim evlilige sicak bakabilmem icin. Ama sevgililik icinde sınırlarım var. Yani onada ne kadar bir erkek dayanir. Bilmiyorum iste. Girdap gibi bir sey. Var mi tavsiyeleriniz? Sizde durumlar nasil?