Merhaba arkadaşlar,

30 yaşında 2 yaşında cocuk annesiyim. Eşimle severek evlendik. Ama gel gelelim evlendiğimiz gunden beri ozel hayatımız yok gibi birsey hep benim itelememle oldu. Başından beri oyle bahaneler sundu ki bende inandım ya da inanmak istedim. 5te kalkiyordu ise gitmek icin yorgun oluyorum dedi başlarda. Sonra iş yeri değişti artık 8 de kalkiyordu pek birsey değişmedi. Daha sonra hamileliği bahane etti ki bahanelerin arasında benim en ikna olduğum donemdi ki ilk 6 ay karnım bile cıkmamıştı ama ona da neyse dedim. Bebegimiz doğduktan sonra ise işler iyice değişti bu sefere cocuk ağladığı icin gece uykuları bolundugunu ve yorgun hissettiğini soyluyordu. Cocuk ağladığında donup uyumaz beraber kalkar ilgileniriz. Bende calışıyorum bu arada. Ustelik sabah 2 akşam 2 saat yol gidiyorum cocuğa bakıyorum ama benim nasıl halim oluyor. Cinsellik bir iş değil ki tam tersi bir eylem. Velasilkelam anladım ki bunlar bahane. Doktora gitmeyi teklif ettim bir sıkıntım yok sadece yorgunum dedi. Aile terapistine gittik 4 ay hic bir cozum alamadık ona gitmeyi de reddetti. Artık beraber bile yatmıyorum cunku ben istemiyorum. Ev arkadasiysak tam anlamıyla ev arkadaşı olalım madem ama yok yok. Bu arada işin garip tarafı gelir sever oper koklar evine duşkundur. Cocuğumuza bakar ilgilenir hayatı benimle tam anlamıyla paylaşır ama gelin gorun ki... Ne yapmam lazım nasıl duzeltmem lazım inanım bilmiyorum..

Boyle olup cozum bulabilen var mı gercekten merak ediyorum. Neler yaptınız. Yoksa boyle gelir boyle gider mi?

Yorumlarınız icin şimdiden teşekkur ederim. Kırıcı yorum yapmazsanız, eşime veya bana kotu soz kullanmadan yorum yaparsanız ayrıca sevinirim.