Merhaba tekrar,
Daha once eşimle problemlerimizden bahsetmiştim, bana durust olmaması ve ben kızacağım diye bircok şeyi gizlemesi gibi sorunlarımız oldu. Bunları aşmaya calışıyordum evde yemek yapıp bebeğime bakıp kendime zaman ayırıp iyi olmaya calışıp kendimi telkin ediyordum. Evliliğimi kurtarmak icin. Her neyse dun bebeği eşime bırakıp arkadaşımla yakın bir yerde kahve icmeye gittim, evden cıkarken de eşime bircok konudan kızıp soylenerek cıktım. Bebek benden sonra baya ağlamış ama beni aramak yerine ailesini aramış. Eve donduğumde ailesi de merak edip gelmiş, Bebek babasıyla bırakılır mı diye baya saydırdılar bana. Anneliğime laf ettiler yani. Onemli olan bebeğiniz siz artık ikinci plandasınız deyip duruyorlar ama ben oyle biri değilim. Bebeğim kadar bizim de huzurumuz onemli ki ben butun gun yalnız evde bebekleyim, ben mutlu olayım ki ona daha iyi olayım o da hisseder beni.
Dediğim gibi eşim Bebekle cok ilgili ancak sadece onu on plana koyuyor, tabi ki benim de bebeğim herkesten herşeyden onemli ama ben evliliğimizi duzeltmeye calışırken mutlu olalım isterken kendisi sadece ben bebeği duşunuyorum o sağlıklı olsun yeter bizim duzelmemiz cok umrumda değil diyor. Sizce bu normal mi? Ben kendimden mutluluğumdan vazgecmeli miyim? Diğer anneler de boyle mi duşunuyor? Kendimi damızlık gibi hissediyorum herkes sadece Bebek icin beni arıyor gibi eşim de aynı şekilde, bu bebeği planlayarak yapmadım hatta istememiştim evliliğim oturmadığı icin ama eşim cok istemişti. Şimdi iyiki yapmışım diyorum her şeyim o benim ama sizce ben kendimden vazgecmeli miyim?