Merhabalar, ben 27 yaşında bekar bir kadınım. Guzel bir mesleğim var, yuksek lisans yaptım boşa yaşamadım diye duşunuyorum. Ama evlenmedim. Yaşıtlarım birer birer evlendi, kucuk kuzenlerim evlendi bir ben kaldım diye annem cok uzuluyor. Ben hep "istemiyorum zaten kariyer yapiyorum" diyen taraftaydım ama artık annemin bu takıntı gibi uzulmelerine kıyamıyorum. Annem cahil bir insan değil 2 universite mezunu bir kadın geleneksel yapıda da değildir ama benim hep yalnız kaldığımı, mutsuz olduğumu duşunup uzuluyor (abim de bekar ona da uzuluyor). Bana cok belli etmemeye calışsa da farkındayım. Işin kotusu artık ben de uzulmeye başladım. Niye evlenemedim niye dengim olan biri karşıma cıkmadı diye duşunup duruyorum.

Sizce anneme karşı nasıl bir tavrım olmalı? "Ben zaten istemiyorum mutluyum boyle" mi demeliyim yoksa "ben de isterdim ama daha zamanı değil demek ki" mi demeli?