Kızlar ben boşanıyorum, dini nikÂhımızı fesh ettik, dilekcemizi verdik. Eşim istemiyordu ama ben cok istedim. Zor zamanımda yanımda olmaz oldu, en ufak tartışmada ulaşılmaz olurdu. Ne konuşabilirdim ne de anlasabilirdim. O istemediği vakit ben onun vicdana gelip de bana ulaşmasını beklerdim. Bugun yaşanan tartışmadan sonra madem mutlu olamayacağız bitirelim dedim. Coluk cocuk olmadan daha fazla birbirimizi uzmeden..

Sen benim neşemdin evimin huzuruydun dedi. O kadar icime oturdu ki. Acısından nefes alamıyorum. Hic ayrılmak istemiyordu. Ama değişmek icin de caba gostermiyordu. Bu benim huyum yapamıyorum can cıkmadan huy cıkmaz diyordu. Ben de yapamadım kızlar. Affedemedim. Daha 22 yaşındayım. Hayatımın geri kalanını boyle onun peşinden koşarak ona ulaşmaya calışarak gecirmek istemedim. En dar anımda tek başıma savaşmak istemedim. Dinlenecek bir baş, soluklanacak bir nefes arıyordum sadece. Bulamadım gidiyorum. Yalan yok, icimde biraz da tum bu bekleyişlerin son bulacağını bilmenin sevinci var. Aradığım gunler acmadığın telefonların değerini oğrenir de başka bir kızı uzmezsin belki.

Ama hic kızgın değilim sana. Biraz mahcubum, daha fazla sabredemedim. Cok guzel gunler yaşattın bana, en cok mutlu edenim de sen oldun, en cok canımı acıtan da.. Ama ah etmem sana. Hep mutlu ol ciceğim..

Giden mi daha cok uzulur kalan mı? Kalan uzulurmuş derler. Giden savaşmayı değil kacmayı secermiş. Peki ya gidenin bunca zaman sabrettigini artık yorulduğunu gormezler mi? Giden mutlu huzurlu yuvasından gitmek ister miydi hic, ayrılık acısını ve butun sucluluk hissini yuklenmek ister miydi?

Canım cok yanıyor sadece sabır diliyorum. Sen utandırma Ya Rabbi. Bana dua edin kızlar. Duygularım karmakarışık.