Eski iş yerimde herkesle aram bozuktu. Kafa dengi insanlar yoktu. Herkes huyumu eleştirirdi, dış gorunuşumu eleştirirdi. Kendime guvenim sıfıra inmişti. Kimseyle goruşmuyor yalnız takılıyordum. Kimse de beni sevmiyordu, yanıma gelmiyordu veya bir yere cağırmıyordu. Sonra iş değiştirdim. Bir mucize gibi oldu. İnanmakta hala gucluk cekiyorum. Herkesle cok iyi anlaşıyorum. Herkes bana surekli ovguler soyluyor. Hem karakter olarak hem dış gorunuş olarak. Cok guzel olduğumu, cok mutevazi olduğumu, cok kaliteli olduğumu. İşin kotu yanı ne biliyor musunuz? O kadar cok kotu eleştiriden sonra şimdiki ovgulere inanamıyorum. Kesin bir cıkarı vardır diyorum, laf olsun diye soyluyordur diyorum. Sizce ben kendime olan ozguven kaybından dolayı mı boyle duşunuyorum?