Kimi insanın ailesinden yana yuzu guler kimi insanın işten yana kimide aşktan yana şanslıdır... Peki ya hicbirisinden yana şansı olmayanlar? Hem işi, hem mutlu bir ilişkisi yada evliliği hemde sağlam aile bağları olan insanlar varken bunlardan bir tanesine bile sahip olamamak okadar acı ki.. Etrafta birbirine sımsıkı bağlı ve birbirinin iyiliğini isteyen kardeşler gorunce hayattaki en buyuk kotulukleri kardeşlerimden gorduğumu hatırlıyor, yureğim burkuluyor benim neden boyle kardeşlerim yok diye icim acıyor yada birbirine aşkla bakan sevgililer, evliler gorunce aklıma once peşimden koşup sonrada beni nedensiz yere aşağılayan, kendimi değersiz hissettiren adam gibi gitmeyi bile beceremeyen, adice terk eden eski sevgililerim geliyor. Sevgi ile bakan 2 cift goze hasret olecek olma ihtimali kahrediyor. İyi bir işi geliri olup tatil alışveriş planları yapan insanlar gordukce bir ekmek alacak param bile olmadığını hatırlıyor kendimi oylesine lanetlenmiş hissediyorum ki... En cokda 31 yaşında bu durumda olmak koyuyor cunku 20 li yaşların başında ileride duzelecek şansım donecek diye kendimi teselli ediyordum, umitlerim yeşeriyordu ozamanki hayalini kurduğum gelecek geldi ama hic birşey değişmediği gibi umitlerim gunden gune daha da azaldı.. yaşamla bağım iyice koptu... Erken kalmak icin nedenimin olmadığı, gelecek diye beklediğim birinin olmadığı ve vitamin alamadığım icin umarım saclarım dokulmez dişlerim curumez diye korkarak yapayalnız gecirdiğim gunler... Şimdi soylermisiniz? Hayat gercekten herşeye rağmen guzel ve yaşamaya değer mi? Pencereden baktığımda kendimi bu hayatın neresinde goreyim?